The Beatles Polska. Info.

Ranking GQ: Najlepsze piosenki Paula McCartneya po rozpadzie The Beatles

2025-11-10,  autor: kasia  
[...powrót do newsów]

Redaktorzy magazynu GQ, zainspirowani nową książką o burzliwych losach grupy Wings, wybrali dziesięć perełek z dorobku Paula McCartneya z okresu po rozpadzie Wielkiej Czwórki – ery, która wciąż, o dziwo, wydaje się nieco niedoceniona.


Paul McCartney, John Lennon, George Harrison i Ringo Starr musieli zmierzyć się z dylematem, jakiego nie zaznał wcześniej żaden muzyk. Budowanie własnego nazwiska po odejściu z zespołu, który odnosił choćby umiarkowane sukcesy, jest wystarczająco trudne. Ale co, gdy tym zespołem byli The Beatles? To wyzwanie niemal karkołomne.

Mimo to, z lepszym lub gorszym skutkiem, zdołali mu sprostać. Wings: The Story of a Band on the Run to nowa książka – napisana w formie historii mówionej – która przybliża prawdopodobnie najciekawszy etap kariery McCartneya po rozpadzie Wielkiej Czwórki. Mowa o zespole Wings, który Paul założył w 1971 roku wraz z żoną Lindą, Dennym Laine’em (ex-The Moody Blues) oraz rotacyjnym składem innych muzyków.

Początkowo projekt miał celowo surowy, niemal amatorski charakter – ich pierwsza trasa składała się z organizowanych naprędce koncertów w klubach studenckich, na które bilet kosztował zaledwie 50 pensów. Po trudnych początkach grupa jednak wzbiła się (wybaczcie to porównanie) na szczyty list przebojów, zdobywając uznanie zarówno słuchaczy, jak i krytyki. Paul McCartney, nagrywając solo i z zespołem, umieścił na pierwszym miejscu w USA aż dziewięć singli. To wprawdzie o jedenaście mniej niż wynik The Beatles, ale wciąż osiągnięcie budzące najwyższy podziw.

Oto oficjalny ranking redakcji GQ, podsumowujący najlepsze dokonania McCartneya bez wsparcia kolegów ze słynnego kwartetu.

10. „Wonderful Christmastime”

Utwór „Wonderful Christmastime” powstał podczas sesji do przesiąkniętego brzmieniem syntezatorów albumu McCartney II (o którym wspomnimy jeszcze poniżej), jednak został wydany jako osobny singiel. Choć w momencie premiery nie stał się wielkim hitem, dziś na dobre zadomowił się w bożonarodzeniowym kanonie. Pomijając „FourFiveSeconds” – efekt współpracy z Kanye Westem i Rihanną – jest to najczęściej odtwarzana piosenka McCartneya w serwisie Spotify. Jak wiele wszechobecnych przebojów, utwór ten bywa często krytykowany, ale prawda jest taka, że to po prostu świetny numer. Zawiłe partie syntezatorów i kręta linia melodyczna wokalu stanowią odświeżający kontrast dla mdłego, sentymentalnego tonu, w jaki uderza większość wielkich świątecznych klasyków.

9. „Maybe I’m Amazed”

Utwór ten znalazł się na płycie McCartney – pierwszym „pobeatlesowskim” albumie Paula. Choć z tym określeniem należy uważać, bo krążek ukazał się właściwie miesiąc przed premierą Let It Be. Podczas gdy świat pogrążony był w żałobie po rozpadzie grupy, krytycy nie zostawili na albumie McCartney suchej nitki. „Maybe I’m Amazed” stanowiło jednak wyjątek. Piosenka, napisana w 1969 roku i nagrana w całości przez Paula (który sam zagrał na każdym instrumencie), to surowa, oparta na fortepianie ballada. Tekst opowiada o przekonaniu artysty, że Linda była jedyną osobą, na której mógł wtedy w pełni polegać. Znakomite solówki gitarowe oraz wokal, który Macca wyśpiewuje z taką pasją, że aż ociera się o chrypę, doskonale oddają potęgę towarzyszących mu wówczas emocji.

8. „Live and Let Die”

Motyw przewodni z Bonda! A konkretnie utwór tytułowy do filmu o tym samym tytule z Rogerem Moore’em w roli głównej. Choć sam film Żyj i pozwól umrzeć cieszy się dziś raczej umiarkowaną opinią, piosenka ta pozostaje jednym z najlepszych motywów w historii serii o agencie 007 – i prawdopodobnie jednym z najlepszych numerów w całym dorobku McCartneya. Utwór stanowi powrót do orkiestrowych elementów znanych z twórczości The Beatles; do współpracy zaproszono nawet legendarnego aranżera grupy, George’a Martina. Tutaj jednak orkiestra brzmi niezwykle teatralnie, niemal drapieżnie. To nagłe przejście od monumentalnego riffu smyczkowego do beztroskiego, skocznego przerywnika „What does it matter to ya?” to kwintesencja stylu McCartneya.

7. „Jet”

„Jet, was your father as bold as a Sergeant Major?” (Jet, czy twój ojciec był równie śmiały co starszy sierżant?). Ta pop-rockowa perełka ma w sobie wiele z ducha The Beatles – słychać to zarówno w tekście, jak i w charakterystycznym dla ich wczesnego okresu połączeniu surowych, „brudnych” gitar ze wspaniałymi harmoniami wokalnymi. Jednak syntezatorowa solówka w połowie utworu oraz przeszywające brzmienie saksofonu w finale jasno dają do zrozumienia, że jesteśmy już w latach 70. Utwór był singlem z trzeciego albumu Wings, Band on the Run. W tamtym momencie zespół był już na fali, odnosząc sukcesy zarówno komercyjne, jak i artystyczne – to nie jest brzmienie człowieka, który żyje w cieniu swoich dawnych osiągnięć.

6. „Goodnight Tonight”

Prawdziwa rzadkość: McCartney w wydaniu funky. „Goodnight Tonight” to utwór Wings z 1979 roku, który idealnie wpisuje się w stylistykę disco; jego pełna, nieedytowana wersja to typowo klubowe, siedmiominutowe nagranie. McCartneyowska gra na basie – zazwyczaj będąca lekcją mistrzowskiego kontrapunktu melodycznego – tutaj skupia się w całości na rytmie i „groove”. W kompozycji znajdziemy też szczyptę gitary flamenco oraz, co najbardziej zaskakujące, mostek z wykorzystaniem vokodera. I o ile większość piosenek disco bywa gładka i uwodzicielska aż do przesady, ta ma w sobie uroczy ładunek słodkiej, wręcz rozczulającej miłosnej czułości.

5. „Let Me Roll It”

Fani The Beatles często interpretują „Let Me Roll It” jako ukrytą wiadomość skierowaną do Johna Lennona. Choć tekst opowiada o miłosnym zawłaszczeniu, nabiera on dodatkowego sensu w kontekście pełnej rywalizacji, a zarazem niezwykle bliskiej więzi artystycznej, jaka łączyła ten duet. Co uderza najbardziej, piosenka brzmi niemal jak utwór Lennona – wszystko za sprawą chwytliwego, surowego riffu gitarowego oraz zastosowanego przez McCartneya echa taśmowego na wokalu (tape echo), czyli efektu, który jego dawny partner z zespołu wręcz uwielbiał. Sam Macca potwierdził to muzyczne podobieństwo w późniejszych wywiadach. Odsuwając jednak na bok wszelkie interpretacje i „wróżenie z fusów”, to po prostu kapitalny numer i dowód na to, że McCartney był kimś znacznie więcej niż tylko „popowym piosenkarzem od melodyjek”, na jakiego próbowali go kreować stronniczy zwolennicy Lennona.

4. „Nineteen Hundred and Eighty Five”

McCartney wspominał, że ten utwór Wings narodził się w całości z pierwszej linijki tekstu: „no one ever left alive in nineteen hundred and eighty-five” (nikt nie ujdzie z życiem w roku tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym piątym). Choć te słowa właściwie nic nie znaczą, bez wątpienia budują niesamowity klimat. Lwią część pracy wykonuje tu jednak porywający rytm i fortepian o niemal house’owym zacięciu. Macca śpiewa z nosowym, amerykańskim akcentem, co nadaje całości odpowiednio bluesowego sznytu, choć charakterystycznie dla siebie nie potrafi odmówić sobie kilku przerw w samym środku tego transowego „groove’u”, by wprowadzić tam przepiękne harmonie wokalne. To kolejny mocny argument dla zwolenników tezy, że Paul potrafił naprawdę konkretnie rockować.

3. „Waterfalls”

Nie, nie chodzi o tamto „Waterfalls” – choć sam McCartney z przekąsem zauważył kiedyś, że refren wielkiego hitu grupy TLC z 1995 roku („Don’t go chasing waterfalls” / Nie goń za wodospadami) jest uderzająco podobny do pierwszej linijki jego ballady z 1980 roku („Don’t go jumping waterfalls” / Nie rzucaj się w wodospady). Co jednak istotniejsze, „Waterfalls” McCartneya z jego drugiego solowego albumu McCartney II to prawdziwe arcydzieło – utwór o przejmującej melodii, sugestywnym, abstrakcyjnym tekście i oszczędnej partii pianina elektrycznego. Wielką siłą jego pobeatlesowskiej kariery były żywiołowe, dynamiczne piosenki, ale ten numer udowadnia, że Paul nie stracił swojego daru do tworzenia rzeczy niezwykle subtelnych.

2. „Coming Up”

Choć „Waterfalls” ma stosunkowo tradycyjną strukturę, reszta albumu McCartney II to bezkompromisowe elektroniczne eksperymenty – dla przykładu „Temporary Secretary” brzmi jak Tom Waits warczący na tle proto acid house’u (prekursorskiej, eksperymentalnej formy elektroniki, która zyskała popularność dopiero wiele lat później). Nic dziwnego, że ta aura osobliwości sprawiła, iż w momencie premiery płyta została w dużej mierze zignorowana przez krytykę, by po latach zyskać status pozycji kultowej. Jednak utwór „Coming Up” od razu skradł serca słuchaczy, docierając do drugiego miejsca brytyjskiej listy singli. To uroczy, niesamowicie nośny, nowofalowy numer w stylistyce Talking Heads, oparty na „gryzącej” gitarze disco i piskliwym, celowo przyspieszonym wokalu. To podręcznikowy przykład geniuszu McCartneya – umiejętności tworzenia przystępnego popu, który pod spodem skrywa głęboko nowatorskie rozwiązania.

1. „Band on the Run” Tytułowy utwór ze znakomitego, trzeciego albumu Wings to jedna z najbardziej udanych kompozycji zespołu, która doczekała się nawet rzadkich pochwał ze strony samego Lennona. Choć piosenka ukazała się w 1974 roku, kilka lat po rozpoczęciu przez McCartneya kariery pobeatlesowskiej, luźna narracja o grupie uciekającej z więzienia doskonale oddaje poczucie wolności i nowych możliwości towarzyszących jego ówczesnej twórczości. Sam Paul przyznał, że wers „If we ever get out of here” (Jeśli kiedykolwiek się stąd wydostaniemy) został zaczerpnięty z pełnej rezygnacji uwagi, którą George Harrison rzucił podczas jednego z niekończących się spotkań biznesowych Beatlesów. Utwór składa się z trzech części pełnych melodyjnego geniuszu, z ogromną gracją przechodząc od ballady, przez energetyczny rock, aż po akustyczny pop. To piosenka, która z dumą mogłaby się znaleźć na każdym albumie The Beatles.

W zaktualizowanej wersji artykułu, dostępnej wyłącznie dla subskrybentów, zamieszczono inny opis utworu „Band on the Run”

Tytułowy utwór z trzeciego albumu Wings to solowe arcydzieło McCartneya. Ta trzyczęściowa suita stanowi odzwierciedlenie wielosekcyjnego geniuszu znanego z takich kompozycji jak „A Day in the Life” czy „Happiness Is a Warm Gun”. Utwór płynnie przechodzi od melancholijnego, soft-rockowego wstępu, przez surową, napędzaną syntezatorami część środkową, aż po radosny, prowadzony przez gitarę akustyczną „galop”. W warstwie tekstowej to klasyczna McCartneyowska fantazja o ucieczce, częściowo zainspirowana dusznymi spotkaniami biznesowymi, które artysta musiał znosić podczas przeciągającego się procesu rozpadu The Beatles. To ostateczny dowód na to, że nawet bez swojego najsłynniejszego partnera u boku, McCartney wciąż potrafił wspiąć się na absolutne szczyty kunsztu kompozytorskiego.