The Beatles Polska. Info.

"Heaven" Jamesa McCartneya: Niebiański hit czy piekielne rozczarowanie?

2025-11-07,  autor: kasia  
[...powrót do newsów]

Nowy singiel Jamesa McCartneya, "Heaven", miał premierę 25 października. Dzisiaj z kolei do sieci trafił towarzyszący mu teledysk. Utwór wywołał skrajne emocje, co doskonale widać w poniższych recenzjach – od pełnej zachwytu po miażdżącą krytykę.

Portal Music-news.com przyznał niebiańskie 5/5 nowej piosence Jamesa McCartneya.

James McCartney, utalentowany piosenkarz i autor tekstów, powraca, by zachwycić publiczność porywającym nowym singlem „Heaven”. Utwór jest już dostępny na wszystkich głównych platformach.

Singiel ukazuje się po znakomicie przyjętym przez krytyków albumie „Beautiful Nothing” z 2024 roku. To dowód na twórczą płodność artysty i jego nieustanny rozwój artystyczny.

Nowy utwór McCartneya to trwająca niespełna trzy minuty (2:58) idealna porcja optymistycznego popu z bluesowym zabarwieniem. „Heaven” to dzieło artysty, który zna się na pisaniu piosenek. Ten pozytywny utwór natychmiast wpada w ucho, dodaje energii i wprawia w doskonały nastrój. Singiel wyznacza ekscytujący nowy rozdział w muzycznej podróży McCartneya.

Kompozycja bazuje na głębi emocjonalnej i kunszcie, z których znany jest artysta. Oferuje zarówno fanom, jak i nowym słuchaczom, intymną, a zarazem potężną przestrzeń dźwiękową. Dzięki charakterystycznej dla siebie mieszance szczerych tekstów i sugestywnych melodii, McCartney zaprasza słuchaczy do świata, który rezonuje zarówno wrażliwością, jak i wewnętrzną siłą.

Artysta podzielił się refleksją: „Inspiracją dla ‘Heaven’ było życie bohemy, pogoń za artystycznymi, literackimi, muzycznymi i duchowymi celami. To pragnienie, by znaleźć się w niebie już teraz, bez umierania – tak jak Eliasz, który ominął śmierć i trafił prosto do nieba. Łatwo jest dać się wciągnąć w cudze projekcje i opinie”. To dążenie do natychmiastowej duchowej i twórczej wolności nasyca singiel głęboką, pełną aspiracji energią.

Singiel, nagrany w The Friary Studios, doskonale oddaje introspekcyjny i podnoszący na duchu nastrój kompozycji. Produkcja utworu prezentuje dojrzałe i wyrafinowane brzmienie, podkreślając wyrazisty wokal McCartneya oraz bogate faktury instrumentalne.

„Heaven” to więcej niż piosenka. To głęboki wyraz dążenia do autentycznej autoekspresji i siły pozwalającej przekraczać zewnętrzne presje. James McCartney konsekwentnie buduje swoją pozycję na współczesnej scenie muzycznej, a „Heaven” tylko ugruntowuje jego reputację artysty, który tworzy muzykę głęboko poruszającą i uniwersalną.

Piekielne dwie gwiazki od portalu Cultfollowing

Wydawanie singli „od czasu do czasu” to luksus, na który stać niewielu. Na swobodę publikowania, co się chce i kiedy się chce, nie mogą liczyć artyści, którzy walczą o byt na scenach małych klubów. „Heaven”, najnowszy singiel Jamesa McCartneya, sugeruje, że muzyka jest dla niego bardziej hobby niż sposobem na życie. Nie chodzi tu o to, kim jest jego ojciec, ale o sam sposób, w jaki wydaje muzykę: co jakiś czas rzuca nam płaski, znajomo brzmiący utwór, po czym znika.

„Heaven”, podobnie jak „Primrose Hill”, nie buduje historii ani więzi ze słuchaczem. McCartney po prostu znika, zanim zdąży cokolwiek opowiedzieć.

Gorsza od hałasu jest tylko muzyka nijaka. Już słuchanie młota pneumatycznego na ulicy byłoby większym przeżyciem – przynajmniej wywołałoby jakąś reakcję. W „Heaven” brakuje sugestywności, która pchnęła Talking Heads czy Cocteau Twins w tak interesujące rejony. McCartney serwuje nam dzieło fascynująco płaskie.

Temu utworowi brakuje wszystkiego, co uosabia niebo – i to dlatego tak rozczarowuje. Piosenka próbuje uchwycić powierzchowną wrażliwość, słodycz i radość, ale całkowicie pomija śmierć, która przecież jest częścią tej podróży. Co więcej, nawet jeśli artysta uznał to za zbędne, w piosence brakuje jakiejkolwiek wizji świata, dla którego niebo jest celem. Jest świetnie, wspaniale, jest dobra zabawa. Tyle. To prosta struktura rymów, którą McCartney stosuje bez żadnej puenty, w całkowitym oderwaniu od realnych emocji.

Trzeba jednak przyznać, że jego warsztat wokalny jest solidny, choć talent do pisania piosenek – wręcz piekielny. W „Heaven” wokalna głębia jest wyeksponowana dobrze, ale tylko przez chwilę. Utwór znajduje jedną czy dwie linijki i powtarza je aż do druzgocącego, przewidywalnego końca.

Dla wielu ludzi „niebo” to głęboka koncepcja. Dla McCartneya to pozornie tylko miejsce beztroskiego życia po życiu. Tyle. Na tyle potrafi się zaangażować, zanim sam straci zainteresowanie. Nasza egzystencja bywa nudna, ale poczekajcie, aż wkroczycie po schodach do perłowych bram, a tam zobaczycie McCartneya z gitarą akustyczną i miejscem zarezerwowanym dla was za perkusją. Czy to na pewno jest niebo?

Problem w tym, że McCartney jest kompetentnym muzykiem, co pokazał choćby w coverze, który nagrał z The Cure. „Heaven” jest tragedią nie dlatego, że jest piosenką bez sensu. Jest tragedią, bo boleśnie uświadamia, jak świetnym wokalistą mógłby być McCartney, gdyby tylko dostał odpowiedni materiał. „Heaven” jest od tego dalekie. Jest tam jednak nagłe przełamanie, w którym jego głos zyskuje głębszą, ostrzejszą barwę – i to najlepszy moment utworu.

I tego krótkiego momentu można się trzymać. „Heaven” nigdy nie będzie piosenką, do której warto wracać, ale pokazuje drobne przebłyski talentu. Słuchacze liczyli na to już dawno temu, lecz nawet „późno dojrzewający” artyści potrafią tworzyć wartościową muzykę. McCartneyowi się to jeszcze nie udało – jego „Heaven” brzmi jak zagrany na pół gwizdka riff o życiu pozagrobowym.

Utwór utknął w pół kroku. Zbyt zażenowany, by być szczerym, zbyt optymistyczny, by dopuścić wątpliwości. Ocierałoby się to o żenadę, gdyby nie przyjemne partie instrumentalne, które ratują nieco ten wysiłek. Artysta zawsze będzie miał problem porównań do słynnego nazwiska. Rzecz w tym, że ten utwór ledwo załapałby się do czołówki na darmowych warsztatach muzycznych, nie mówiąc już o profesjonalnym studiu i prawdziwym budżecie na produkcję.