The Beatles Polska. Info.

Szykowny garnitur i fałszywa przepustka. 17-latek wkręcił się za kulisy koncertu The Beatles na Shea Stadium

2025-08-15,  autor: kasia  
[...powrót do newsów]

Dzięki niezwykłemu sprytowi, 17-letni fotograf-amator Marc Weinstein uchwycił Beatlesów 60 lat temu podczas ich historycznego koncertu na Shea Stadium.

Rok wcześniej sfotografował The Beatles z pierwszego rzędu na ich koncercie w Baltimore. Tym razem, ponownie uzbrojony w bilet, miał ambitniejsze plany.

„Gdy tylko wszedłem na Shea, nie miałem zamiaru iść na swoje miejsce” – wspominał w 2010 roku. „Do tego czasu miałem już roczne doświadczenie z Baltimore Civic Center, gdzie fotografowałem między innymi Rolling Stonesów, Dave Clark Five oraz Sonny i Cher. Udoskonaliłem swoją metodę działania: przyjedź bardzo wcześnie, załóż garnitur i zachowuj się, jakbyś był stąd”.

„Po wejściu na Shea natychmiast zszedłem na dolny hol, gdzie znajdowały się garderoby, szatnie i punkty gastronomiczne. Podszedłem do każdych drzwi i naciskałem klamkę, mając nadzieję, że gdzieś mnie zaprowadzą. Gdzie, nie wiedziałem, ale gdziekolwiek blisko boiska. Wreszcie, po 20 minutach sprawdzania dolnego holu, klamka ustąpiła i drzwi się otworzyły. Strach? Panika? Nie do końca pamiętam, oprócz tego, że nagle owładnęło mną uczucie, mówiące mi: ‘przejmij kontrolę’. Kiedy nacisnąłem tę klamkę, moje życie zmieniło się na zawsze”.

„Stałem tam ja, z lipną przepustką prasową ze stacji radiowej, w moim czteroletnim garniturze z Bar Micwy (to był mój ‘szczęśliwy garnitur’, chociaż nogawki spodni sięgały cztery cale powyżej butów), z dwiema pustymi torbami na aparaty i dwoma aparatami. Zatrzymałem się, otworzyłem drzwi na oścież i wszedłem do środka. Okazało się, że to szatnia pełna nowojorskich policjantów pilnujących porządku!”.

„Wow! Co robić? Odwrócić się i wyjść? Nie! Byłem zdeterminowany, by wykorzystać okazję. Zuchwale podszedłem do pierwszego policjanta i, z moim najlepszym udawanym brytyjskim akcentem, powiedziałem: ‘Przepraszam pana. Jestem ze świty The Beatles i odłączyłem się od grupy. Czy mógłby mnie pan zaprowadzić na scenę?’”.

„Spojrzał na mnie i moją ‘przepustkę prasową’ i powiedział: ‘Jasne. Chodź za mną’. Trzymałem się tuż za nim, gdy eskortował mnie do bramy przy lewym boisku i powiedział strażnikowi przy bramie: ‘Wypuść tego faceta. Jest z zespołem’. Podziękowałem policjantowi i z pewnością siebie przeszedłem przez bramę na trawę w tę ciepłą sierpniową noc”.

„W chwili, gdy wyszedłem, moje ciało przeszył prąd, jakiego nigdy wcześniej ani nigdy później nie czułem. Obraz wchodzenia na to puste boisko, widok tłumu 55 000 ludzi i dostrzeżenie sceny na drugiej bazie przede mną to wszystko, co tak naprawdę pamiętam. To była chwila zatrzymana w czasie, na zawsze w mojej pamięci”.

„Po kilku krokach dotarły do mnie okrzyki i piski z trybun. Myślę, że wzięli mnie za Ringo, bo mam duży nos! To samo elektryzujące uczucie wciąż do mnie wraca, gdy widzę Wspaniałą Czwórkę w filmie lub nawet słyszę którąkolwiek z ich piosenek. Czuję to i to zawsze wraca. To był mój moment zatrzymany w czasie”.

„Przez cały koncert robiłem zdjęcia z różnych kątów i różnych stron sceny. W pewnym momencie oficjalnemu fotografowi Beatlesów, Robertowi Whitakerowi, skończyła się klisza, a ja faktycznie dałem mu jedną z moich rolek! Zrobiłem to tylko po to, by nawiązać kontakt z The Beatles na przyszłość. Kilka tygodni później wysłałem mu kilka zdjęć do NEMS Enterprises, Ltd., przypominając mu, kim jestem. Zamiast odpowiedzi od niego, otrzymałem list od Tony’ego Barrowa, rzecznika prasowego The Beatles, i kilka promocyjnych zdjęć Beatlesów z autografami”.

„To był miły gest. Jednak ja miałem najlepszy prezent, jakiego mogłem pragnąć: moje własne, artystyczne fotografie The Beatles podczas najbardziej ekscytującego koncertu w ich karierze, zrobione tuż u ich boku”.