The Beatles Polska. Info.

Wczesne plany albumów Anthology

2025-10-24,  autor: kasia  
[...powrót do newsów]

Na jaw wyszły poufne dokumenty EMI, odsłaniające wczesne etapy prac nad trzema albumami Anthology. Okazuje się, że początkowo planowano wykorzystanie nagrań ze Star-Clubu, jednak ostatecznie z nich zrezygnowano. Wygląda również na to, że utwory z przesłuchania dla Decca pochodzą z oryginalnej, starej taśmy, a nie, jak dotąd sądzono, z bootlegów.

W odręcznym liście z 30 maja 1995 roku taśmę z przesłuchania dla Decca opisano jako pochodzącą ze „świeżo przygotowanej” (oryg. freshly baked tape) taśmy, którą odtworzono podczas sesji odsłuchowej z udziałem Paula. Paul zauważył, że nagranie odtwarza się nieco za szybko, więc podczas sesji dostroił jego prędkość do pianina. W liście zalecono natychmiastowe wykonanie kopii cyfrowej, aby zabezpieczyć się przed postępującym z czasem utlenianiem i osypywaniem się warstw taśmy.

Z listy utworów datowanej na 26 czerwca 1995

Lista utworów przeznaczonych na album „Anthology 1” pomijała „Besame Mucho” i „Till There Was You”. Chciano w ten sposób uniknąć powielania piosenek, ponieważ planowano również zamieszczenie wersji tych utworów z archiwów EMI. Jak dowiedzieliśmy się później, to Geoff Emerick odnalazł taśmę z „Besame Mucho” z pierwszej sesji EMI, ratując ją tym samym przed zniszczeniem.

Piosenki z przesłuchania dla Decca pierwotnie obejmowały: „Crying, Waiting, Hoping”, „Three Cool Cats”, „Love of the Loved”, „The Sheik of Araby”, „To Know Her is to Love Her”, „Searchin'”, „Memphis Tennesee”, „Sure to Fall”, „Like Dreamers Do”, „Take Good Care of my Baby”, „Hello Little Girl” i „September in the Rain”. Na pierwszym arkuszu przy utworze „Sure to Fall” znajduje się komentarz w nawiasie, sugerujący sprawdzenie innych wersji.

Album miała otwierać wypowiedź Paula i Johna, z nagraniem „Baby Let’s Play House” zespołu Quarrymen (określonym jako „dysk z aukcji”) w tle.

Sugestie dotyczące taśm ze Star-Club:

„My Girl is Red Hot” (George. Paulowi się podoba, ale końcówka ucięta. Uważam, że powinniśmy użyć)

„Shimmy Shimmy” (Niedobre. Nie używać)

„Reminiscing” (Niedobre. Nie używać)

„Red Sails in the Sunset” (Niedobre. Nie używać)

„Sweet Little Sixteen” (John – lepsze – w zasadzie OK. Użyć)

„Nothing Shaking Like The Leaves On A Tree” (George – OK. Użyć)

„Everybody’s Trying to be My Baby” (Surowe, ale dobra atmosfera. Użyć)

„Lend Me Your Comb” (Wątpliwe)

„Your Feet’s Too Big” (NIE)

„I’m Talking About You” (NIE)

„Roll Over Beethoven” (Surowy wokal) – tu przypuszczalnie „nie”.

W notatkach pojawia się również temat anulowanego albumu „Session” z 1985 roku, opisanego jako: „Album zmiksowany przez Geoffa do wydania w lutym '85 i anulowany”. Zalecono, by z tego albumu wziąć i zmiksować na nowo „Leave My Kitten Alone”, użyć wersji „breakdown” (z pomyłką) „One After 909” oraz zremiksować „If You’ve Got Troubles” (z adnotacją, że Ringo nienawidzi tej piosenki). Należało też zdecydować między wersjami „That Means A Lot” z 20 lutego i 30 marca 1965 (z komentarzem: „Ten miks w stylu Spectora”) oraz zachować oryginalne zakończenie akustycznej wersji „While My Guitar Gently Weeps” George'a. Ostatecznie jednak tego nie zrobiono – wykorzystano zapętlone zakończenie, które Emerick przygotował na potrzeby „Sessions”. Wreszcie, w przypadku „Mailman Bring Me No More Blues” wyrażono wątpliwości co do jego zamieszczenia, a utwór „Christmas Time Is Here Again” wymagał ponownego sprawdzenia taśmy-matki.

Odnotowano również wiadomość – być może od Paula – aby Mark Lewisohn skontaktował się z Eddiem Kleinem w celu sprawdzenia zawartości taśmy Rega i Petera Hodgsona.

Taśma Hodgsona, zawierająca próby z Forthlin Road z 1960 roku nagrane na magnetofonie, który Paul pożyczył od dziadka Petera Hodgsona, została znaleziona przez Petera na strychu i zakupiona przez Paula McCartneya na aukcji w 1995 roku.

Trzy nagrania z Forthlin Road trafiły ostatecznie na Anthology 1, w tym dwie autorskie kompozycje: „You’ll Be Mine” i „Cayenne”. Na albumie znalazło się również „Hallelujah, I Love Her So”.

Notatka wspomina również o konieczności skontaktowania się z Peterem Asherem w sprawie wersji demo piosenek, które dał im Paul. Podobna wzmianka dotyczy Cilli Black.

Radykalna zmiana koncepcji, 28 czerwca 1995

Do listy utworów dodano trzy piosenki z taśmy Hodgsona, skrócono materiał z sesji Decca i wprowadzono kilka innych zmian. (Patrz zdjęcie nr 2 w galerii)


Szczegółowo rozpisano również „Dysk 2”. (Patrz zdjęcie nr 3 w galerii)

Dysk 3 i 4

Pojawia się też pomysł na „ewentualny” (oryg. maybe) dysk 3, który miałby się zaczynać od „Real Love”, pierwszego ujęcia „Yesterday” oraz obu odrzuconych nagrań ze ścieżki dźwiękowej z koncertu na Shea Stadium w 1965: „Everybody’s Trying To Be My Baby” i „She’s A Woman”. Sugeruje się również „Norwegian Wood” ze studiów EMI (20 października 1965) oraz Ujęcie 1 „I’m Looking Through You”. Lista tego dysku urywa się, ponieważ dalej rozpisano „Czwarty album”. (Patrz zdjęcie nr 4 w galerii)

Dysk 5 i 6

Wśród ujawnionych dokumentów znajduje się więcej notatek, w tym sugestie dotyczące „piątego albumu” i „CD SZEŚĆ”. Pierwszy z nich ma składać się z wersji demo i alternatywnych piosenek z „Białego Albumu” (choć brak wzmianki o „Carnival of Light”). „CD Sześć” poświęcono sesjom „Get Back” i „Abbey Road”, przywracając do projektu „Mailman Bring Me No More Blues” z anulowanego albumu „Sessions”. Rockandrollowy jam złożony z „Shake, Rattle and Roll”, „Kansas City”, „Miss Ann”, „Lawdy iss Clawdy” i „Blue Suede Shoes” opatrzono komentarzem: „Bardzo surowy jam – nie sądzę, byśmy mogli go w całości wykorzystać. Jeśli w ogóle ma być użyty, wymaga przycięcia”. Ostatecznie na dysk trafił fragment „Rip It Up”/”Shake Rattle And Roll”/”Blue Suede Shoes”.

The End

Ostatni dysk ma wieńczyć specjalna wersja „The End”. Pomysł zakładał rozpoczęcie utworu płynnym zgłośnieniem (fade-up) rozbudowanej partii fortepianu. Orkiestra miała być nagrana na nowo, aby uzyskać efekt stereo (oryginalna ścieżka orkiestry jest monofoniczna) i potężniejsze brzmienie na finał. Końcowy akord fortepianowy A miał być dodany przez pozostałych przy życiu trzech Beatlesów, grających go jednocześnie (podobnie jak w „A Day In The Life”). Zasugerowano również sfilmowanie tego momentu.(Patrz zdjęcie nr 5 w galerii)