The Beatles Polska. Info.

Beatlesi nagrywają teledyski do piosenek "Hey Jude" i "Revolution"

1968-09-04,  autor: kasia  
[...powrót do newsów]

4 września 1968 roku The Beatles nagrali teledyski do piosenek „Hey Jude” i „Revolution” w Twickenham Film Studios.

Neil Aspinall: David Frost pojawił się w Twickenham Film Studios, gdy zespół rejestrował wykonanie na żywo ‶Hey Jude” oraz ‶Revolution” i przedstawił ich, jakby nagrywali to do jego programu. Rejestracja odbyła się z udziałem zaproszonej publiczności. Wszyscy weszli na scenę i śpiewali z nimi refren „Hey Jude”. (Anthology)

George Harrison: Zrobiliśmy film przed publicznością. Na nagranie „Hey Jude” przyprowadzili ludzi. To nie było tylko dla Davida Frosta, ale to było pokazane w jego programie i on był obecny podczas rejestracji. (Anthology)

George Martin: Na drugiej stronie „Hey Jude” było „Revolution”. Użyliśmy tam wielu zniekształceń, co było powodem wielu narzekań ludzi z ekipy technicznej. Tak to jednak sobie zaplanowaliśmy. To był pomysł Johna i chodziło o to, by pójść na całość. Poszliśmy na całość, a nawet jeszcze dalej. (Anthology).

W książce ‶Człowiek który zna ich wszystkich, Michael Lindsay-Hogg” wydanej w 2014 roku w Polsce nakładem wydawnictwa Pascal, Michael Lindsay-Hogg napisał:

Kilka lat później wyreżyserowałem dwa następne filmy do piosenek Beatlesów: „Revolution” i „Hey Jude”. To również były po prostu zarejestrowane występy zespołu, ponieważ uznaliśmy, że tak będzie najlepiej. Brian Epstein zmarł rok wcześniej.

Prace nad teledyskami zaczęliśmy po południu i przeciągnęły się do wieczora. Kiedy szedłem do studia, by zabrać się za „Revolution”, dołączył do mnie John. Nie wyglądał najlepiej tego dnia: miał ziemistą cerę i przyklapnięte wilgotne włosy. Może się nie wyspał. Spytałem, czy nie chce, żeby go charakteryzować.

- Nie, po co? - zdziwił się.
- Pomyślałem, że dzięki temu wyglądałbyś zdrowiej.
- Nie muszę wyglądać zdrowiej.
- Dlaczego?
- Ponieważ jestem Johnem Lennonem.

Pchnęliśmy razem drzwi i weszliśmy do studia. Pytanie brzmi: co właściwie miał na myśli. Nie sądzę, że chciał mi powiedzieć: „Jestem Johnem Lennonem, zbyt ważnym człowiekiem, by sobie zawracać głowę charakteryzacją?”. To było raczej proste potwierdzenie faktu, rozróżnienie między muzykiem a, powiedzmy, gwiazdą filmową: „Nie jestem aktorem udającym kogoś innego. Jestem tylko sobą. A jeśli dzisiaj nie wyglądam za dobrze, to trudno”.

Po pierwszym nagraniu Revolution obejrzeliśmy zarejestrowany materiał i John miał tylko jedną uwagę. Zależało mu na tym, żeby przy słowach „A jeśli obnosicie się z portretami przewodniczącego Mao, z nikim i nijak wam się nie uda” pokazać zbliżenie jego twarzy, ponieważ uważał, że to najważniejszy fragment tekstu. Po kilku kolejnych nagraniach, celowo surowych w formie, uznaliśmy rezultat za zadowalający i przeszliśmy do „Hey Jude”.

Kilka dni wcześniej spotkałem się z Paulem, żeby się wspólnie zastanowić nad sposobem sfilmowania obu piosenek, i dyskutowaliśmy wówczas o ‘problemie’ związanym z „Hey Jude” - czterominutowym chóralnie wykonywanym finale. Zgodziliśmy się, że nie wystarczą tu sami Beatlesi, wymyśliliśmy więc, żeby do zespołu dołączyło większe grono osób, które by stanowiło przekrój społeczeństwa, reprezentowałó różne rasy i nie ograniczało się do typowych młodocianych fanów, ale obejmowało także gospodynie domowe i ludzi w średnim wieku, między innymi wiejskiego listonosza.

Nagraliśmy „Hey Jude” w sześciu podejściach, a w przerwach między nimi, kiedy kamerzyści otrzymywali intstrukcje, ustawiali się odpowiednio i zmieniali taśmę, Beatlesi grali dla zgromadzonych w studiu stare przeboje, głównie z wytwórni Tamla Motown. Był to ich pierwszy publiczny występ, odkąd w 1966 roku zupełnie przestali koncertować. I w mniejszym czy większy stopniu zaczęło im to sprawiać frajdę, stopniowo się rozkręcili i ożywili, choć z początku chcieli tylko zająć czyś publiczność, żeby się nie niecierpliwiła.