The Beatles Polska. Info.

W Anglii ukazuje się LP Paula McCartneya - Band On The Run

1973-11-30,  autor: joryk  
[...powrót do newsów]

W Anglii ukazuje się LP Paula McCartneya - Band On The Run.

Historia
Paul pacnął palcem w mapę i oznajmił, że nową płytę zespół będzie nagrywał w Lagos (Nigegia). Dlaczego nie w Londynie? No ....eeeee ...żeby nie było nudno. "Jak nagrywasz płytę w nudnym miejscu, to płyta jest nudna" - zwykł mawiać Beatles Paul. Na radosną wieść o wyprawie do Afryki dwóch muzyków Wings postanowiło pożegnać się z zespołem.

Pierwszy odpadł Henry McCullough. Muzyk bluesowy, pełen polotu, przyzwyczajony do improwizacji wciąż wymyślał nowe riffy, solówki i zagrywki. Jeden utwór za każdym razem grał w inny sposób. Nie znosił nudy. Tymczasem Macca był jak tramwaj, który jeździ według rozkładu. "OK, wymyśliłeś solówkę, jest dobra, ale graj ją za każdym razem tak samo." McCullough nie chciał i nie potrafił grać, jak automat. Trzasnął drzwiami.

Drugi muzyk, który zrezygnował to Denny Seiwell: "Dwa lata harówki 24 godziny na dobę. Graliśmy koncerty, a w międzyczasie pracowaliśmy nad płytami. Cały czas do dyspozycji Paula. Wszystko za mglistą obietnicę większych pieniędzy (podział zysków z płyty) i około 70 funtów tygodniowo. Wtedy były to pieniądze na granicy przyzwoitości, ale muzyk sesyjny w Nowym Jorku mógł zarobić cokolwiek więcej ...i to pracując tylko od dziewiątej do siedemnastej. Resztę czasu można było poświęcić rodzinie. Te większe pieniądze nigdy nie przychodziły. Któregoś dnia, kiedy zaczęto przyciskać Paula o konkretne pieniądze, Linda zaczęła mruczeć pod nosem, że to zespół powinien płacić Paulowi za samą możliwość pracy z nim. Kiedy okazało się, że mamy jechać do Afryki bez gitarzysty i bez klawiszowca (bo Linda się nie liczyła) i czeka nas znowu żmudne dogrywanie ścieżek, dałem za wygraną - wiedziałem, że tego nie wytrzymam."

Pozostali muzycy, czyli Paul i Denny Laine oraz Linda zastali w Lagos studio, które wyglądało jak buda z blachy wyposażona w mikrofony z drugiej ręki. Trzeba było zrobić sobie ekrany akustyczne, aby móc nagrywać osobno instrumenty. Sam Macca wziął piłę i razem z innymi robił te ekrany.

"Urocze, egzotyczne miejsce" przewidziane na sesję okazało się niebezpiecznym, bandyckim miastem w środku pory deszczowej. Wilgoć, duchota i upał. Któregoś dnia Paul zemdlał w studio i nie mógł oddychać. Przerażeni muzycy zapakowali go do samochodu i zawieźli do szpitala. Byli przekonani, że to zawał. Okazało się jednak, że to tylko skurcz oskrzeli. Paul musiał na jakiś czas odstawić trawkę. Odstawił. To sprawiło, że szybko wrócił do zdrowia. Innego razu na mieście Paula i Lindę napadli tubylcy z nożami. Zabrali im wszystko. Potem atakowano ich nawet w studio - miejscowi muzycy wtargnęli na sesję i oskarżyli McCartneya o kradzież afrykańskiej muzyki. Musiał im pokazać nagrania, żeby się przekonali, że jego muzyka nie ma nic wspólnego z Afryką.

Po trzech tygodniach wracają do Londynu. Materiał trafia do George'a Martina (AIR Studios) i po siedmiu tygodniach od rozpoczęcia nagrań płyta została wreszcie ukończona.

Zawartość płyty:
1. Band On The Run
2. Jet
3. Bluebird
4. Mrs Vandebilt,
5. Let Me Roll It,
6. Mamunia,
7. No Words,
8. Picasso's Last Words (Drink To Me),
9. Nineteen Hundred And Eighty Five

GŁOSOWANIE NA NAJLEPSZE UTWORY

Niektóre utwory mają bardzo złożoną strukturę. Tytułowy Band On The Run jest uważany nawet za mini operę:
* 0:00-1:18 intro
* 1:19-2:04 If I Ever Get out of Here...
* 2:05-4:37 rozwinięcie
* 4:38-5:10 zakończenie
Połączyłem kilka piosenek - wspomina McCartney.

Zmiany tempa i różne pomysły muzyczne są widoczne również w Mrs Vandebilt.

Let Me Roll It jest odpowiedzią na lennonowskie "How Do You Sleep" i kończy okres muzycznej wojny między przyjaciółmi.

Wiele dzieje się w piosence Picasso's Last Words (Drink to Me):
* 0:00-1:34 wstęp
* 1:35-1:56 część francuska
* 1:57-2:37 parodia piosenki Jet
* 2:38-3:37 podkład symfoniczny pod Drink to Me
* 3:38-4:08 podkład "imprezowy" pod Drink to Me
* 4:09-4:31 część francuska
* 4:32-4:58 podkład symfoniczny pod Drink to Me
* 4:59-5:50 parodia Mrs Vandebilt
Wiele piosenek z płyty Macca wykonuje na koncertach do tej pory.

Muzycy:
Paul McCartney: vocals, guitar, bass guitar, keyboards, drums
Linda McCartney: vocals, keyboards
Denny Laine: vocals, guitar
Howie Casey: saxophone
Ginger Baker, Remi Kebaka: percussion
Ian Horne, Trevor Jones: backing vocals

Okładka albumu. Oprócz Paula. Lindy i Laine'a są na niej:
* Michael Parkinson (dziennikarz i brytyjski gospodarz programu muzycznego, w 2000 roku otrzymał order CBE),
* Kenny Lynch (piosenkarz, aktor okazjonalny i komik, otrzymał order OBE),
* James Coburn (aktor hollywoodzki i zdobywca Oscara w 1998 roku, który przebywał akurat w okolicy),
* Sir Clement Raphael Freud (smakosz, gawędziarz, poseł, wnuk Sigmunda Freuda),
* Christopher Lee (brytyjski aktor, najlepiej znany z ról w horrorach, otrzymał order CBE),
* John Conteh (bokser z Liverpoolu, który później zdobył tytuł mistrza świata w wadze półciężkiej).
Wszyscy na zdjęciu "uciekają" a ich twarze i pozy wyrażają silne napięcie emocjonalne. Twierdzi się, że zdjęcie na Band On The Run nawiązuje trochę do okładki Sierżanta Pieprza bo tam też były sylwetki sławnych osób.

Odbiór płyty
Efekt? Platyna w Anglii. Potrójna platyna w Stanach. Sprzedaż 6 milionów egzemplarzy. Najlepiej sprzedająca się płyta 1974 roku. W powszechnej opinii płyta wybitna i oceniana jako najlepsza w dorobku McCartneya. Widać, że była starannie przemyślana od strony konceptu (ucieczka na wolność), aranżacji i struktury formalnej.
Najlepiej sprzedające się płyty 1974 roku:
1. Wings - Band On The Run
2. Elton John - Greatest Hits
3. Deep Purple - Burn
4. Mike Oldfield - Tubular Bells
...
23 John Lennon - Walls & Bridges