The Beatles Polska. Info.

Mind Games pozostaje albumem, którego da się słuchać - Recenzja z Rolling Stone

1973-11-16,  autor: kasia  
[...powrót do newsów]

Po radykalnym Plastic Ono Band i hymnicznym Imagine, oczekiwania wobec Johna Lennona były ogromne. Poniższa, historyczna recenzja z Rolling Stone, doskonale pokazuje, jak chłodno przyjęto Mind Games w momencie wydania. Krytyk nie znajduje w albumie nic z dawnej pasji, opisując go jako zbiór banalnych melodii i dydaktycznych frazesów, zwieńczonych „gigantycznym ego” artysty, który stracił kontakt z publicznością.

O ile mi wiadomo, Mind Games to pierwsze wydawnictwo konceptualnego państwa Nutopia, którego istnienie John i Yoko ogłaszają w „Deklaracji” dołączonej do tekstów piosenek. Co ciekawe, album ten nie różni się zbytnio od płyt, które Lennon nagrywał w Ameryce przez ostatnie lata. Te z kolei ujawniały stały spadek formy od czasów szczytowych osiągnięć jego post-beatlesowskiej kariery, czyli Plastic Ono Band i „Instant Karma”. Na tamtych albumach destylował swój uproszczony humanizm w jedno poruszające wyznanie wiary — będące jednocześnie jego najbardziej przystępną i inteligentą próbą autobiografii oraz filozofii.

Wraz z Imagine zaczął przybierać pozy pozbawione emocjonalnej siły. Gdy zwrócił się ku drobnym plotkom i dydaktycznym komentarzom społecznym, jego strategia łączenia prostych myśli z prostą muzyką obróciła się przeciwko niemu. To, co poruszało, gdy dotyczyło jego własnego życia, stawało się nieznośnie pretensjonalne, gdy służyło wygłaszaniu aforyzmów na poważniejsze tematy.

Muzycznie Mind Games stanowi powrót do formy z Plastic Ono Band – wykorzystuje podobnie proste progresje akordów, zbliżone instrumentarium oraz utwory, które przy bliższym poznaniu okazują się pozbawione melodii. Składają się one jedynie z przyjemnej zbieraniny popowych, gospelowych i folk-rockowych klisz, wyraźnie zależnych od apokaliptycznego stylu Dylana z połowy lat sześćdziesiątych.

Muzyka na albumie mogłaby stanowić podstawę dobrego longplaya, gdyby tylko towarzyszyła jej nowa liryczna wnikliwość i pasja. Zamiast tego Lennon zaprezentował swoje najgorsze teksty w dotychczasowej karierze. W obliczu wersów takich jak: „Milion głów to więcej niż jedna / Więc dalej, do dzieła”, słuchacz może je tylko zaakceptować lub odrzucić. Ja wybrałem to drugie.

Teksty Lennona nie są obraźliwe per se — są po prostu chybione, ponieważ nie doceniają inteligencji odbiorców. Wielbiciele Johna Lennona nie potrzebują kazań na temat ważności miłości. Byliiby nawet w stanie znieść coś bardziej wymagającego niż powtarzanie pustych frazesów (lub: wydmuszek idei), które już sami podzielają. Z drugiej strony, być może ten dydaktyzm, kaznodziejstwo i banał są częścią „gry umysłowej” (mind game) z tytułu albumu – kolejną próbą wystawienia swojego szczęścia na próbę, aż po granicę samozniszczenia.

Mind Games pozostaje albumem, którego da się słuchać, co jest już dużym postępem względem Some Time in New York City. Głos Lennona jest w dobrej formie, produkcja stoi na ponadprzeciętnym poziomie, a jego wykonanie czasami zmusza nas do traktowania go poważniej, niż gdyby wydawał się mniej zdeterminowany. Utwory „Mind Games”, „One Day”, „Intuition” i „Only People” (z wersami zaskakująco przypominającymi „Revolution”) – każdy z nich ma w sobie „to coś”, co zachęca do przynajmniej kilku przesłuchań.

Mind Games ukazuje kolejnego wielkiego artystę lat sześćdziesiątych, zagubionego w zmieniającym się społecznym i muzycznym krajobrazie lat siedemdziesiątych. Artystę, który bezradnie próbuje narzucić swoje gigantyczne ego publiczności, która już dawno przyswoiła sobie jego spostrzeżenia i teraz z nadzieją czeka, aż wyznaczy on nowy kurs.