The Beatles Polska. Info.

Ukazuje się singiel Hey Jude / Revolution

1968-08-30,  autor: joryk  
[...powrót do newsów]

Ukazuje się singiel Hey Jude / Revolution. Najlepiej sprzedający się singiel lat sześćdziesiątych. W Stanach był na pierwszym miejscu przez 9 tygodni. W Anglii zaledwie 2 tygodnie. Zrzuciła go piosenka Mary Hopkin "Those Were The Days".

Kiedy Lennon pierwszy raz usłyszał Hey Jude powiedział:
- "To o mnie".
- "Nie, to o mnie" - odparł McCartney.
Długo, długo później pojawiła się nagle wersja, że jest to piosenka - pocieszenie dla Juliana, syna Johna Lennona. W tym czasie Lennon rozszedł się z żoną i zostawił ją z dzieckiem. Paul McCartney był przyjacielem rodziny, chciał jakoś pocieszyć Juliana. Napisał więc piosenkę pod tytułem "Hey Jules". Potem tytuł zmieniono gdyż podobno brzmiał zbyt miękko. Julian dowiedział się od Paula, że był adresatem piosenki dwadzieścia lat po jej wydaniu.

John: „Hey Jude” to jeden z majstersztyków Paula. Powiedział, że to jest o moim dziecku, o Julianie. Wiedział, że rozstaję się z Cynthią i zostawiam Juliana. Przyjechał powiedzieć Julianowi „cześć”. Był dla niego jak wujek. Paul umiał postępować z dziećmi. Dlatego wymyślił „Hey Jude”. Zawsze jednak słyszałem ją jako piosenkę dla siebie. Tylko pomyśl, że wtedy pojawiła się Yoko. On mówi: „Hey Jude – hej John”. Wiem, że teraz przypominam fana, który dopatruje się czegoś w tekście, ale tego też można słuchać jako piosenki do mnie. Pisząc „rusz się i weź ją”, jakby podświadomie mówił: „No już, opuść mnie”. Jednak tak naprawdę nie chciał, bym to zrobił. Anioł w nim samym mówił: „Niech cię Bóg błogosławi”. Diabeł w nim nie był za tym, bo nie chciał stracić partnera.

George Martin: Nagraliśmy „Hey Jude” w studiu Trident. To była długa piosenka. Po zmierzeniu jej czasu powiedziałem: „Nie można robić tak długiego singla”. Nie po raz pierwszy w życiu zostałem przez chłopców zakrzyczany, a John zapytał: „Czemu nie?”. Szczerze mówiąc, nie mogłem wymyślić dobrej odpowiedzi oprócz dennego stwierdzenia, że nie będą jej grali w radiu. On na to: „Będą jeśli to będzie nasze”. No i miał absolutną rację.

Paul: To było dłuższe niż inne single, ale mieliśmy dobrych inżynierów dźwięku. Zapytaliśmy, ile można trwać singel. Powiedzieli, że da się wcisnąć rowki do czterech minut, a potem będzie taka strata na głośności, że każdy będzie musiał sam ją regulować. Zrobili jednak sprytny zabieg – ścisnęli fragment, który nie musiał być głośny i tym samym zyskali więcej miejsca na resztę. Udało im się jakoś zmieścić siedem minut, co było sporem wyczynem natury inżynierskiej. (Anthology)


Revolution. W zasadzie są dwie wersje. Jedna "hard rockowa" jest wersją singlową. Druga, bardziej bluesowa i wolniejsza, znalazła się na longplayu. W ten sposób pogodzono Lennona i pozostałych Beatlesów. Lennon chciał mieć powolną piosenkę, pozostali chcieli wydobyć z "Revolution" przebojowy potencjał i upierali się aby ją przyśpieszyć. Po latach Lennon przyznał Beatlesom rację.

George Martin: Na drugiej stronie singla „Hey Jude” było „Revolution”. Użyliśmy tam wielu zniekształceń, co było powodem wielu narzekań ludzi z ekipy technicznej. Tak to jednak sobie zaplanowaliśmy. To był pomysł Johna i chodziło o to, by pójść na całość. Poszliśmy na całość, a nawet jeszcze dalej.

George: Jeśli chodzi o „Revolution” ( i można nad tym długo debatować), to była ważna nie piosenka, lecz nasze podejście do nagrania. Uważam, że „Revolution” to całkiem dobry numer i ma w sobie coś, ale nie lubię hałasu, jaki się tam znalazł. Używam słowo „hałas”, bo nie podobało mi się zniekształcone brzmienie gitary Johna. Nie zaliczam go do najlepszych w dorobku Johna. Jedyna rzecz, dzięki której ten utwór może być ważny, to jego przesłanie, ale w tym czasie było na świecie sporo muzyki o politycznym podtekście.

Paul: Podobało mi się brzmienie „Revolution”.

John: Zrobiłem „Revolution” tak jak jest na płycie, kiedy George, Paul i reszta pojechali na wakacje. Nagraliśmy ten utwór dwa razy. W zespole zaczęły pojawiać się napięcia. Przy pierwszym podejściu George i Paul byli niezadowoleni i powiedzieli, że nagranie jest za wolne. Być może mieli rację, gdyby rozpatrywać szczegóły tego, czym jest hit, a czym nie jest. The Beatles mogli sobie pozwolić na wydanie na singlu wolnej, zrozumiałej wersji „Revolution”, bez względu na to, czy była to płyta złota czy denna. Ponieważ jednak byli tak bardzo źli na całą sytuację z Yoko i fakt, że stałem się znowu tak twórczy i dominujący jak dawniej (po tym jak przez parę lat leżałem odłogiem), to kolidowało z ich planami. Znowu się przebudziłem, a oni nie byli do tego przyzwyczajeni.