The Beatles Polska. Info.

Książka The McCartney Legacy: Volume 2 - o tym jak Beatlesi brali muzyczny rozwód.

2024-12-10,  autor: joryk  
[...powrót do newsów]

Fragment pochodzi z książki The McCartney Legacy: Volume 2: 1974-80 autorstwa Allana Kozinna i Adriana Sinclaira
„To naprawdę tak było, że czterech facetów próbowało się rozwieść zamiast mężczyzny i kobiety. A potem masz cztery pary prawników zamiast dwóch. Wszystkie te rzeczy wcale nie ułatwiały życia” - Paul McCartney

Kiedy Paul, Linda i ich trzy córki — Heather (11), Mary (4) i Stella (2) — cieszyli się wolnym czasem w High Park w Campbeltown pomiędzy sesjami nagraniowymi w Stockport, prawnicy reprezentujący każdego z byłych Beatlesów zebrali się w Nowym Jorku w poniedziałek 11 lutego 1974 r. — w dziesiątą rocznicę amerykańskiego debiutanckiego koncertu Beatlesów w Waszyngtonie — aby wypracować porozumienie rozwiązujące spółkę Beatlesów.

John jako pierwszy użył słowa rozwód, porównując swoje rozstanie z Beatlesami - i ulgę jaką poczuł - do rozwodu z pierwszą żoną, Cynthią.

Jedynym, który się opierał, okazał się John, który od 1971 r. kilkakrotnie łudził Paula perspektywą podpisania takiej umowy, lecz za każdym razem odrzucał propozycję.

McCartney nie chciał rozwodzić się z Beatlesami. Chciał rozwieść się z Allenem Kleinem, bezczelnym nowojorskim menadżerem, którego John sprowadził, aby zarządzał Beatlesami i ich firmą Apple, która na początku 1969 roku zaczęła notować alarmujące straty. Entuzjazm Lennona dla Kleina przekonał George'a Harrisona i Ringo Starra, ale Paul się opierał, argumentując, że reputacja Kleina w świecie muzyki jest niesmaczna. The Rolling Stones, którzy zwrócili uwagę Lennona na Kleina, ostrzegli później Beatlesów, że jest on złym człowiekiem: Klein wynegocjował dla Stonesów lepszy kontrakt z Decca Records, jednocześnie po cichu kupując ich taśmy-matki i publikując (do 1971 roku) za ich plecami. Paul obawiał się, że Klein może odejść ze wszystkim, co zbudowali Beatlesi.

Jednakże, gdy Paul odmówił podpisania umowy menedżerskiej z Kleinem, pozostali odrzucili jego sprzeciw, łamiąc tym samym wieloletnią zasadę Beatlesów, zgodnie z którą wszystkie najważniejsze decyzje muszą być podejmowane jednomyślnie.

Pomysł, by Klein był jego menedżerem, nie wspominając o tym, że pobierałby część tantiem z katalogu Beatlesów i własnych albumów, był dla Paula irytujący, ale jedynym sposobem, by pozbyć się Kleina z jego życia, było uwolnienie się od Apple, a jedynym sposobem, by to zrobić, było rozwiązanie umowy o partnerstwie, którą Beatlesi podpisali w 1967 roku. Nie mogąc przekonać innych, by pozwolili mu wycofać się z tej umowy, Paul niechętnie posłuchał rady swoich prawników, Lee i Johna Eastmana (którzy byli również ojcem i bratem Lindy) i pozwał Beatlesów do sądu, by wymusić rozwiązanie partnerstwa.

Poniósł stratę na wizerunku ale wygrał. Mimo wszystko cztery lata później bitwa nie była zakończona. Beatlesi wciąż prowadzili działalność jako Apple, a nie jako John, Paul, George i Ringo, ich kontrakt płytowy był zawarty między EMI Records a Apple, a zgodnie z tym kontraktem wszystkie tantiemy za Beatlesów i nagrania solowe były wypłacane Apple. Wyznaczono zarządcę, który miał uporządkować zawiłe finanse Apple, tak aby pieniądze mogły zostać podzielone. Ale ostatecznie podział firmy — i dystrybucja tych tantiem — wymagały umowy o rozwiązaniu podpisanej przez wszystkich czterech byłych Beatlesów.

Opornym był John, który kusił Paula perspektywą podpisania takiej umowy kilka razy od 1971 r., ale zawsze się wycofywał. To było dla Paula znaczną niedogodnością. Latem 1971 r. założył nowy zespół Wings i płacił swoim kolegom z zespołu tygodniową pensję. Pokrywał koszty tras koncertowych i nagrań oraz prowadził biura menedżerskie (McCartney Productions Ltd., lub MPL) w Londynie i Nowym Jorku, aby nadzorować to wszystko. Jednak jego tantiemy za ostatnie wydawnictwa Beatlesów, jak również za pięć albumów po Beatlesach (dwa solowe, trzy z Wings), zostały zamrożone na kontach bankowych Apple.

Wreszcie cztery grupy prawników spotkały się, a koniec był już bliski.

Wiele się zmieniło. Po pierwsze, Klein nie był już w grze. Kiedy jego kontrakt wygasł w marcu 1973 r., pozostali Beatlesi postanowili go nie odnawiać. „Załóżmy, że podejrzenia Paula były prawdopodobnie słuszne” – skomentował wówczas John.

Co ważniejsze, osobiste relacje między byłymi Fabsami były silniejsze niż były od 1969 roku. „Tak, bardzo tęsknię za Paulem” — powiedział John w połowie stycznia 1974 roku dla NME . „Oczywiście, że chciałbym go znowu zobaczyć. To stary przyjaciel, prawda?” Gdzie indziej w tym samym numerze John został zacytowany, mówiąc: „Myślę, że teraz wszystko jest możliwe, a jeśli się to stanie, jestem pewien, że wszyscy zrobimy coś wspaniałego”.

Wszyscy czterej kontynuowali karierę solową z zauważalnym sukcesem, choć nie dorównywali poziomowi Beatlesów. Rozmowy o potencjalnych współpracach, kiedyś gniewnie odrzucane, teraz były możliwe choć niejasne. W wydaniu Melody Maker z 16 lutego 1974 r . Chris Charlesworth poinformował z Nowego Jorku, że wspólne oświadczenie byłych Beatlesów zostanie wydane w niedalekiej przyszłości, co Charlesworth zinterpretował jako zapowiedź nowego albumu Beatlesów.

Pierwsze raporty Lee Eastmana z Nowego Jorku były zachęcające. Rozmowy były produktywne, a prawnicy naciskali dalej, mając nadzieję na osiągnięcie porozumienia do końca tygodnia. Ale pojawiły się komplikacje. Klein pozwał Apple za to, co, jak twierdził, było niezapłaconymi honorariami, a Paul uważał, że skoro ostrzegł innych przed podpisaniem umowy z Kleinem, nie powinien ponosić odpowiedzialności w przypadku wygranej Kleina. Dlatego nalegał, aby pozostali trzej zabezpieczyli go przed taką ewentualnością.

Innym problemem był fakt, że domy Beatlesów zostały zakupione za pośrednictwem Apple i technicznie rzecz biorąc, należały do ​​aktywów firmy — co należało wziąć pod uwagę przy podziale tych aktywów pomiędzy czterech muzyków.

Kolejnym punktem spornym było to, że John obciążał Apple kosztami swojego życia w Nowym Jorku i kosztami swoich projektów filmowych z Yoko Ono, a pod koniec 1973 r. koszty te wyniosły łącznie około 2 milionów dolarów (860 000 funtów). Paul, George i Ringo chcieli aby John zwrócił te pieniądze. Nie wiadomo było jak poradzić sobie z kosztami nagrywania, które poszczególni Beatlesi, a także Yoko, obciążali Apple.

Kiedy Lee Eastman zadzwonił ponownie w piątek 15 lutego, Paul spodziewał się usłyszeć, że po pięciodniowych negocjacjach osiągnęli kontrakt, który zadowala wszystkich, a jego wolność jest w zasięgu ręki.

Zamiast tego Eastman przekazał oszałamiającą wiadomość, że prawnik Lennona wtrącił się z żądaniem klienta w ostatniej chwili: Lennon nie podpisze, jeśli nie zostanie mu zagwarantowane dodatkowe 1 mln funtów (2,3 mln dolarów). Było to żądanie zbyt oburzające, by je omawiać, a negocjacje zakończyły się nagle.

„Zapytałem go, dlaczego właściwie chciał ten milion” – wspominał Paul – „a on odpowiedział: „Po prostu chciałem mieć dodatkowy argument”. To absolutnie standardowa praktyka biznesowa. Chciał dodatkowej pary waletów, żeby ewentualnie przebić naszą parę dziewiątek”.

W spokojniejszych chwilach Paul zdał sobie sprawę, że negocjacje były skomplikowanym tańcem, a wszyscy czterej byli Beatlesi mieli priorytety, które nie były już zsynchronizowane. Pod względem finansowym Paul również miał wiele do stracenia. Podczas gdy krytycy byli często podzieleni w kwestii jego twórczości po Beatlesach, sprzedaż płyt McCartneya była wysoka. W samej Ameryce sprzedał ponad cztery miliony płyt LP, a tantiemy za to znajdowały się na kontach bankowych Apple.

„Chodzi mi o to, że było wiele przeszkód. I żeby nie było wątpliwości, nie zawsze to był [John]. Oczywiście oskarżyli też moją stronę o podkładanie nogi”.

Ale żądanie Johna było czymś więcej niż legalną grą w pokera. W czysto praktycznym ujęciu Lennon wymusił opóźnienie, aby mieć pewność, że ani on, ani jego prawnicy nie przeoczyli żadnych szczegółów — na przykład czy konsekwencje podatkowe ugody będą dla niego, jako obywatela brytyjskiego zamieszkałego w Stanach Zjednoczonych, poważniejsze niż dla innych.

Na poziomie czysto emocjonalnym Lennon był również rozdarty co do ostateczności umowy o rozwiązaniu. Owszem, to on sprowokował rozstanie ale był też założycielem zespołu i pomimo publicznego stwierdzenia, że ​​„to tylko zespół rockowy, który się rozpadł, to nic ważnego”, uważał Beatlesów za swoje własne dzieło.

„Wszyscy się zmieniają” – powiedziała May Pang, ówczesna towarzyszka Lennona. „Z Johnem wszystko zmieniało się codziennie. Mimo że musieli się rozstać, aby przejść na kolejny poziom w swoich muzycznych karierach, w tym samym czasie założył zespół, który zmienił świat. To nie był po prostu zespół, który nagrał kilka płyt. On zmienił kulturę popularną. Zmienił sposób, w jaki żyjemy i jak się ubieramy. I on o tym wiedział”.

Dla innych prawników żądanie Lennona było niczym więcej niż sztuczką, czego można było oczekiwać od najbardziej kapryśnego z Beatlesów. Tak więc przekazując tę ​​wiadomość Paulowi, Eastman wyraził również swoje przekonanie, że żądanie Lennona było jedynie czkawką w postępowaniu i wkrótce zostanie rozwiązane.

Ale Paul był wściekły. Pozornie nie przejmując się pozostawieniem Lindy i dziewczynek w High Park bez samochodu w środku zimy, wybiegł z domu, wskoczył do „Helen Wheels”, swojego Land Rovera i ruszył drogą wzdłuż wybrzeża ze Szkocji w kierunku Gayton, wioski Merseyside, gdzie był kupiony ojcu dom o nazwie Rembrandt.

Linda rozważała możliwość pozostania w Szkocji i pozostawienia Paulowi miejsca na uspokojenie się. Ale po kilku godzinach postanowiła udać się do Rembrandta i zamówiła dwie taksówki dla siebie, dziewczynek, a także czterech psów, każdego większego od dwóch najmłodszych dziewczynek. Reggie McManus, właściciel firmy taksówkarskiej Campbeltown, był zaskoczony, gdy Linda poprosiła o dwa samochody na prawie 360-milową podróż do Gayton, ale zgodził się, pod warunkiem, że Linda nie będzie miała nic przeciwko nocnej podróży.

McManus i inny kierowca, Bob Gibson, odebrali Lindę, dziewczyny i ich małą menażerię w High Park o 12:20 w nocy i odwieźli je do Rembrandta w sobotni poranek około 10. Podróż maratońska kosztowała 70 funtów (170 dolarów), które Linda zapłaciła z rolki banknotów. Ku zaskoczeniu Lindy, gdy dotarła do Gayton, Paul jadł radosne śniadanie z ojcem, a jego wściekłość rozproszyła się podczas jazdy na południe, która rozjaśniała mu głowę.

Linda była przyzwyczajona do temperamentu Paula, cechy, którą zawsze starannie ukrywał przed opinią publiczną, prezentując zamiast tego entuzjastyczną, uroczą otoczkę Beatlesa. Ona i Paul szybko zapomnieli o jego napadzie złości, a następnego dnia, kiedy Paul udzielił długiego wywiadu niedzielnej sekcji magazynu New York Daily News — pogawędki, która rozpoczęła się wczesnym popołudniem i trwała tego samego wieczoru po przerwie na jazdę konną — jego peany na cześć małżeństwa i rodziny były wygłaszane gęsto. „Linda i ja wiemy, że małżeństwo jest staromodne” — powiedział Paul swojej rozmówczyni, Karin von Faber — „i wiemy, że umowa to tylko kawałek papieru. To od ludzi zależy, co z tego kawałka papieru zrobią. Miałem swoje szalone życie. Naprawdę miałem szalony czas, szczególnie kiedy koncertowaliśmy w Ameryce w 1964 roku. Ale powiedziałem Lindzie wszystko o tym i o wszystkim innym. Nie mam przed Lindą żadnych tajemnic. Miałem swój czas. Ale teraz jestem o wiele szczęśliwszy. To nowe życie znaczy dla mnie więcej.

„Bez względu na to, ile pieniędzy Linda i ja możemy mieć, nie znaczy to dla nas nic bez tego rodzaju szczęścia. Wychowywanie dzieci to wielka przyjemność — i ciężka praca. W przypadku dziewczynek chcesz spróbować nauczyć je jak najlepiej rozumieć mężczyzn. Mężczyźni i kobiety są tak zupełnie inni, że spędzają sporą część swojego życia, próbując zbliżyć się do siebie. Oczywiście rzadko kiedy są wystarczająco blisko. W tym tkwi problem. Powinni zacząć wcześnie. Nie mam na myśli seksu. Mam na myśli zrozumienie, komunikację, jak ta piękna rzecz, którą mam z tą blondynką”.

Jednak złość Paula z powodu nierozstrzygających negocjacji prawnych nie była schowana głęboko, chciał mieć pewność, że jego stanowisko zostanie wysłuchane i przedstawione z właściwej perspektywy.

„Wszyscy zdaliśmy sobie sprawę, że ta wspaniała rzecz, której byliśmy częścią, nie będzie już istnieć” – powiedział Paul von Faberowi. „Myślę, że wszyscy zaakceptowaliśmy to jako fakt od tamtego dnia w biurze Apple w Londynie, kiedy John powiedział nam: „Opuszczam grupę, chcę rozwodu”.

„Linda i ja nie jesteśmy bogaci, bo tak wiele naszych pieniędzy poszło do Apple. To katastrofa. Nasz były menedżer, Allen Klein, zrobił kilka naprawdę dziwnych rzeczy z milionami, które zarobiliśmy. Ojciec Lindy jest naszym prawnikiem, a my pozwaliśmy Apple i być może pozbędziemy się całego bałaganu i uzyskamy ugodę w ciągu kilku najbliższych tygodni. Mam nadzieję, że uda mi się to wyjaśnić. Wiecie, inni Beatlesi mi nie uwierzyli, kiedy powiedziałem, że Klein nie jest właściwym człowiekiem do prowadzenia naszych spraw. Zebrałem wiele obelg od Johna, George'a i Ringo za swoje stanowisko. Ale okazało się, że miałem rację od samego początku”.

__________________________________

Fragment pochodzi z książki The McCartney Legacy: Volume 2: 1974-80 autorstwa Allana Kozinna i Adriana Sinclaira. Copyright © 2024. Dostępne w wydawnictwie HarperCollins Publishers.