The Beatles Polska. Info.

Angielska premiera płyty Johna Lennona - Walls And Bridges

1974-10-04,  autor: kasia  
[...powrót do newsów]

W Stanach Zjednoczonych album Johna Lennona "Walls and Bridges" ukazał się już 26 września 1974 roku. Premiera brytyjska miała miejsce 4 października.

Capitol przygotował reklamę telewizyjną płyty w której można usłyszeć głos Ringo informującego widzów: Posłuchajcie tej reklamy telewizyjnej. W ścieżce dźwiękowej zamieszczone są utwory: „Whatever Gets You Through The Night”, „Nobody Loves You When You’re Down And Out”, a także wersja Johna „Oo-Wee”. Reklama kończy się słowami Ringo: Słuchaliście państwo albumu Johna Lennona pt. „Walls And Bridges”, po których John odpowiada: Dziękuję ci Ringo, a Ringo dodaje: Cała przyjemność po mojej stronie, John.

Po wydaniu jesienią 1973 roku płyty "Mind Games" Lennon wyjechał razem z May Pang z Nowego Jorku do Los Angeles rozpoczynając okres separacji z Yoko Ono. W Los Angeles nagrał z Philem Spectorem materiał na kolejną płytę "Rock And Roll". Nie ukazała się ona gdyż Spector zniknął z taśmami. Po odzyskaniu taśm okazało się jednak, że całość nie nadaje się do publikacji bo jest kiepska. Rock'n'roll nagrano od nowa.

W lipcu 1974 roku Lennon wrócił do Nowego Jorku. Przymierzał się do nagrania płyty akustycznej w stylu Boba Dylana. W Nowym Jorku poznał jednak Eltona Johna, który odnosił w tym czasie wielkie sukcesy. Postanowił więc nagrać wspólnie z nim nieco bardziej komercyjny album, niż pierwotnie planował.

John Lennon (In His Own Words): Wystarczy, że powiem, że ten ostatni rok był dla mnie osobiście straszny. Dziwię się, że zrobiłem cokolwiek. Ale praca nad płytą była fajna, nie było ciężko, ponieważ miałem już wszystko przygotowane wcześniej, wystarczyło wejść do studia i nagrać to. Mimo to, dziwię, że płyta nie okazała się jednym wielkim rzyyyyygggggiiiiieeemmm. To był przedziwny rok. I cieszę się, że coś jednka wyszło. Jest to w pewnym sensie opis tego, co działo się przez ten rok, ale płyta nie jest tak schizofreniczna jak to co się działo. Ten rok był dla mnie takim szokiem, że jeszcze się nie otrząsnąłem. Trudno opisać to wszystko na płycie. Album jest tylko wskazówką. Prawdopodobnie miało to jakiś związek z moim wiekiem i Bóg wie czym jeszcze. Ale płyta jest tylko wierzchołkiem góry lodowej, rozumiesz?

Muzycznie byłem niczym. Doskonale to widać to na „Walls And Bridges”, która jest produktem na pół chorego rzemieślnika. Nie było żadnego natchnienia, pozostała jedynie aura rozpaczy...Zostałem artystą, ponieważ ceniłem wolność - nie nadawałem się do siedzenia w klasie czy w biurze. Ale wcale nie byłem wolny. Wycofywałem się wiele razy. Mam w sobie coś z mnicha i coś z cyrkowej pchły. Odkryłem, że życie nie kończy się wraz z upływem terminu prenumeraty Billboardu.


"Going Down on Love" – 3:54
"Whatever Gets You thru the Night" – 3:28
"Old Dirt Road" – (John Lennon/Harry Nilsson) – 4:11
"What You Got" – 3:09
"Bless You" – 4:38
"Scared" – 4:36
"#9 Dream" – 4:47
"Surprise, Surprise (Sweet Bird of Paradox)" – 2:55
"Steel and Glass" – 4:37
"Beef Jerky" – 3:26
"Nobody Loves You (When You're Down and Out)" – 5:08
"Ya Ya" (Dorsey/Lewis/Robinson) – 1:06

Muzycy:
John Lennon – arrangements, vocals (lead, harmony, and background), lead guitar, rhythm guitar, acoustic guitar, piano, whistling, percussion, production

Plastic Ono Nuclear Band:

Ken Ascher – electric piano, clavinet, Mellotron
Jim Keltner – drums
Arthur Jenkins – percussion
Nicky Hopkins – piano
Klaus Voormann – bass
Bobby Keys – tenor saxophone
Ron Aprea - tenor saxophone
Jesse Ed Davis – acoustic guitar, lead guitar
Eddie Mottau – acoustic guitar

dodatkowo:

Strings and brass musicians from The Philharmonic Orchestrange – arranged and conducted by Ken Ascher.
Little Big Horns – Ron Aprea (alto sax), Bobby Keys (tenor sax), Frank Vicari (tenor sax), Howard Johnson (baritone and bass sax) and Steve Madaio (trumpet).
Julian Lennon – drums on "Ya Ya".
Elton John – piano and harmony vocals on "Whatever Gets you thru the Night" and Hammond organ and background vocals on "Surprise, Surprise (Sweet Bird of Paradox)"
Harry Nilsson – backing vocals on "Old Dirt Road".
The 44th Street Fairies: Joey Dambra, Lori Burton and May Pang – background vocals on "#9 Dream".
Shelly Yakus – engineer
Jimmy Iovine – overdub engineer
Roy Cicala – remix engineer
May Pang – production coordinator
Roy Kohara – art direction
Bob Gruen – photography

Recenzja z Rolling Stone (Ben Gerson 3/5 -21/11/1974)

Album „Walls and Bridges” pokazuje, że John Lennon jest artystą równie nieprzewidywalnym, co zawsze. Spodziewałem się cierpienia po rozpadzie jednego z najgłośniejszych romansów stulecia. Przecież Yoko Ono jawiła się jako membrana oddzielająca u Lennona agonię od spokoju, iluzję od rzeczywistości. Jednak zaskakująca klarowność tego albumu sugeruje, że mogła być ona zaledwie ostatnim z serii uwikłań, z których Lennon wyplątuje się z typową dla siebie zręcznością. U jej boku, gdy rzekomo zaznawał błogości, wydawał się bardziej zadziorny, doktrynerski i bezbronny niż dzisiaj.

Po raz pierwszy od czasów The Beatles Lennon jest zdany tylko na siebie i, co znamienne, wydaje się sobie z tym radzić, chociaż połowa utworów na płycie dokumentuje jego ból po stracie. „Going Down on Love” cechuje uczciwie sportretowany emocjonalny zamęt, a nie osławione oscylacje Lennona między paranoidalną megalomanią a rajskim spokojem. Ten utwór, będący mieszanką skruchy, gniewu, wytrwałości oraz poczucia sprawiedliwości i krzywdy, odrzuca programową słuszność wcześniejszych dokonań artysty — z muzyczną szkodą dla samego siebie.

W „What You Got”, łączącym styl Sly Stone i Isley Brothers, Lennon zaprzęga swoje żywiołowe poczucie rytmu w służbę soulowych fraz, dobranych tak, by odnosiły się do niego i Yoko. Czysty wysiłek fizyczny ma tu być wentylem bezpieczeństwa. Mimo to, zarówno w tym, jak i w innych utworach, perkusji Jima Keltnera brakuje niezbędnej mocy.

Z kolei ponure „Bless You” jest próbą pojednania, która jednak głównie ocieka fałszywą pokorą. Obrazowaniem nawiązującym do „Julii” Lennon zdradza swoją niegasnącą zaborczość. Jego rada dla obecnego partnera Yoko, by z jednej strony był „ciepły i serdeczny”, ale z drugiej pamiętał, że ich miłość jest nieśmiertelna, wydaje mi się celowo pozbawiająca męskości. Rzekoma wspaniałomyślność „Wielebnego Freda Ghurkina” (autoironiczny pseudonim Johna) to tylko druga strona medalu zranionej męskiej próżności. Jedynie „Scared” pulsuje tym samym pierwotnym lękiem i poczuciem zamknięcia, które znamy z jego wcześniejszych solowych płyt.

„Whatever Gets You thru the Night” to brama prowadząca ze strony pierwszej do znacznie pogodniejszych rejonów strony drugiej. John jest tak szczęśliwy, że wywalczył sobie prawo do ślepej przyjemności, że cierpienie, które było jej pretekstem, odchodzi w zapomnienie. To jak lody po wycięciu migdałków. Harmonie wokalne i klawisze Eltona Johna brzmią bardzo pewnie, ale nieczyste partie instrumentów dętych Bobby'ego Keysa osłabiają ten efekt.

Dwa pierwsze utwory ze strony drugiej, „#9 Dream” i „Surprise Surprise (Sweet Bird of Paradox)”, dowodzą, że Lennon jest psychicznie odporny i wciąż zdolny do miłości. Sprawiają, że jego deklaracje o cierpieniu stają się poniekąd pro forma, a cały album nabiera różnorodności i energii. Wolne od wzajemnych oskarżeń i rozdzierania szat z pierwszej części płyty, piosenki te są muzycznym i tekstowym dowodem na nowy rozdział w życiu Johna. I choć gdzie indziej złagodzone brzmienie zespołu odbiera muzyce Lennona niezbędną ostrość, tak w „#9 Dream” tworzy idealną, dźwiękową bezę. Równie silnymi oznakami życia pulsuje „Surprise Surprise”, którego ostre harmonie i wyciszenie przywodzą na myśl „Drive My Car”.

Na pozór, zjadliwość „Steel and Glass” kłóci się z tym radosnym nastrojem. Z melodią, aranżacją i psychologiczną motywacją niemal identyczną jak we wcześniejszym „How Do You Sleep?”, utwór wpisuje się w coś, co można nazwać ofiarniczym stylem Johna. Uważam go za nudny i zbędny, ale zawarta w nim niczym nieskażona nienawiść w szczególny sposób współgra z optymizmem dwóch poprzednich nagrań. Przynajmniej podziały są tu wyraźnie zarysowane.

Na okładce wkładki z tekstami Lennon szeroko się uśmiecha. Wnętrze zdobią jego rysunki z czasów, gdy miał 11 lat. Z tyłu znajdziemy genealogię nazwiska Lennon — to pierwszy raz, gdy artysta uznał swoje dziedzictwo po ojcu. Album zamyka cover „Ya Ya” Lee Dorseya, w którym „występują: Julian Lennon na perkusji oraz Tata na pianinie i wokalu”. Mowa o synu, który został w Anglii, podczas gdy Lennonowie przemierzali Amerykę w poszukiwaniu córki Yoko, Kyoko. John zwalnia tempo i przesadnie artykułuje słowa, czyniąc z „Ya Ya” piosenkę dla dzieci. Umieszczona na końcu, wydaje się dopełnieniem infantylnego i makabrycznego „My Mummy’s Dead” z albumu „Plastic Ono Band”.

W „Scared” John przekonuje, że miłość i pokój były tylko niedopasowaną maską dla jego starych demonów: nienawiści i zazdrości. W „Nobody Loves You (When You’re Down and Out)” śpiewa z typową dla siebie słowną kondensacją (jeden z najjaśniejszych punktów albumu), a jego głos jest jednocześnie zdumiewająco plastyczny i drapieżny. Komentuje nekrofilię w kulcie bohaterów, dylematy starzejącej się gwiazdy rocka i bankructwo rockowej mitologii, podsumowując: „Mogę wam tylko powiedzieć, że to wszystko showbiznes”. Nawet miłość bywa objawem narcyzmu, medialną kreacją, którą jej „właściciel” jest w stanie poczuć tylko wtedy, gdy staje się ona publiczna.

Wnioski te są echem lekcji z „Plastic Ono Band”, z jedną zasadniczą różnicą: tam zdarcie masek odsłoniło tylko kolejne oblicze utopizmu Lennona. Wtedy (pamiętając o jego niekonsekwencji w idealizowaniu związku z Yoko) wyzbycie się złudzeń jawiło się jako ostateczne wyzwolenie. Dziś Lennon wie, że ani marzenia, ani ich demaskowanie nie są rozwiązaniem. Nie ma prostych odpowiedzi. Kiedy człowiek akceptuje swoje dzieciństwo, rodzicielstwo i nietrwałość tego, co pomiędzy, może wreszcie zacząć powoli brnąć do przodu. A kiedy John brnie naprzód, robi postępy.