The Beatles Polska. Info.

To miłość, która trwa wiecznie: Jak "Antholoy" zdefiniowało historię The Beatles

2025-11-26,  autor: kasia  
[...powrót do newsów]

To nie jest tylko powrót kultowego dokumentu; to historia przyjaźni, która okazała się silniejsza niż czas i śmierć. Rob Sheffield w swoim poruszającym tekście zabiera nas w podróż do odnowionej »Antologii« Beatlesów, która właśnie trafiła na Disney+. Odkrywa przed nami kulisy powstawania nowego, niezwykle intymnego odcinka finałowego i wyjaśnia fenomen, dzięki któremu Czwórka z Liverpoolu – mimo upływu dekad – wciąż należy bardziej do jutra niż do wczoraj.

Pod koniec nowo odrestaurowanego serialu dokumentalnego o Beatlesach, Anthology, następuje potężny moment, w którym George Harrison snuje refleksje nad przyszłością zespołu. „The Beatles będą trwać bez końca” – przewiduje. „W tych płytach, filmach, wideo i książkach, a także we wspomnieniach i umysłach ludzi. The Beatles stali się teraz bytem samym w sobie. I myślę, że istnieją już bez nas”.

Wtedy na twarzy George’a pojawia się szelmowski uśmiech, a on sam cytuje piosenkę, którą jego stary druh, John Lennon, śpiewał w 1966 roku: „Graj w grę istnienia aż do końca początku” (Play the game existence to the end of the beginning). I dodaje: „Jutro nigdy nie wie” (Tomorrow never knows).

George nie kłamał. Choć wypowiedział te słowa na początku lat dziewięćdziesiątych, w proroczy sposób podsumował istotę Beatlesów. W latach sześćdziesiątych nikt nie mógł sobie wyobrazić, jak potężną marką staną się w latach dziewięćdziesiątych, tak jak nikt w latach dziewięćdziesiątych nie mógł przewidzieć ich dzisiejszej pozycji. Kiedy w listopadzie 1995 roku oryginalne Anthology zadebiutowało jako miniserial telewizyjny, stało się globalnym świętem, któremu towarzyszyły trzy bestsellerowe albumy i bogato wydana książka. W 2025 roku jesteśmy czasowo tak samo odlegli od oryginalnego, 8-częściowego Anthology, jak Anthology było odległe od Rubber Soul czy Revolver — a jednak, jakimś cudem, z każdym dniem ta czwórka staje się coraz ważniejsza i bardziej wpływowa. Rzeczywiście, jutro nigdy nie wie.

Wielki powrót i nowa technologia
Anthology po długim oczekiwaniu wreszcie powraca, debiutując na Disney+ 26 listopada. Materiał został cyfrowo odrestaurowany i rozszerzony przez ekipę Petera Jacksona z WingNut Films. Wykorzystano tę samą technologię, która posłużyła do stworzenia Get Back – dokumentu, który zachwycił fanów cztery lata temu, w okolicy Święta Dziękczynienia. Giles Martin zremasterował muzykę i wyprodukował nowy album Anthology 4. Pojawia się też pełen emocji nowy Odcinek Dziewiąty, skupiający się na trzech żyjących członkach zespołu, którzy spotykają się na początku lat 90., by wspólnie pracować nad tym projektem.

Historia opowiedziana od wewnątrz

Anthology broni się jako ostateczny dokument o Beatlesach, opowiedziany przez całą czwórkę ich własnymi słowami. Jego innowacyjność — i powód, dla którego do dziś pozostaje tak świeży — polega na tym, że są tam tylko oni. Żadnego narratora, żadnych „gadających głów”, żadnych opinii celebrytów. Wyłącznie Paul McCartney, Ringo Starr i Harrison, a także archiwalne wywiady ze zmarłym Johnem Lennonem, wspominający ludzi i wydarzenia z przeszłości. Film chwyta szaleństwo ich życia w zespole – młodych chłopaków, którzy w zaledwie dekadę zmienili świat. Jak mówi magazynowi Rolling Stone reżyser Odcinka Dziewiątego, Oliver Murray: „Rozwala mi mózg fakt, że George ma 24 lata, kiedy kończy Sgt. Pepper. Kiedy ja miałem 24 lata, prawdopodobnie próbowałem zrobić bongo z ziemniaka”.

Ale byli Beatlesi potrzebowali czasu, by zejść się ponownie przy Anthology, 25 lat po brzydkim rozpadzie grupy, i opowiedzieć historię swojej długiej, krętej przyjaźni. „To było na swój sposób odważne” – mówi teraz Giles Martin. „Była to niespodzianka dla wszystkich, łącznie z nimi samymi. Ale dla każdego z nich stało się to procesem oczyszczającym. Myślę, że zapomnieli, jak to było, ponieważ od czasu rozstania w każdą stronę poleciało tak dużo błota. To trochę tak, jakby znaleźć stary album ze zdjęciami, spojrzeć na fotografie i uświadomić sobie, że w rzeczywistości łączyła cię z tą drugą osobą niesamowita relacja”.

Kiedy dokument Anthology zadebiutował w 1995 roku, wywołał szok kulturowy. Zdefiniował Beatlesów takimi, jakimi znamy ich od tamtej pory — nie jako zamknięte wydarzenie z lat sześćdziesiątych, ale jako trwający fenomen, który wciąż rośnie i ewoluuje. W Odcinku Dziewiątym żyjący muzycy wyznają, że nawet oni nie potrafią wytłumaczyć zdumiewającego „życia po życiu” tego zespołu — są szczerze zdziwieni tym, jak bardzo świat ich kocha. „Jako że działo się to 30 lat temu, wszystko staje się dość legendarne” – mówi Paul. „Trochę ZBYT legendarne jak na nasz gust, bo wciąż tym żyjemy”.

Fenomen, który przerósł oczekiwania

Anthology w końcu uratowało Beatlesów od lat sześćdziesiątych. Przez zdecydowanie zbyt długi czas historię Czwórki z Liverpoolu oprawiano w ramy mdłej nostalgii — bajki o starych, dobrych czasach. Ale w momencie, gdy w latach dziewięćdziesiątych pojawiło się Anthology, istniało już nowe pokolenie fanów zbyt młodych, by utożsamiać się z tą nostalgią lub myśleć o tej muzyce jako o relikcie przeszłości. Beatlesi byli bowiem bardziej żywi, wpływowi i ambitni niż kiedywiek, w każdym zakątku muzycznego świata. Jak ujął to Raekwon z Wu-Tang Clan: „Beatlesi to ponadczasowi goście robiący ponadczasowe rzeczy”.

W tamtym czasie ludzie byli oszołomieni tym, jak bardzo pokochali Anthology — jasne, wszyscy spodziewali się, że im się spodoba, ale nie aż tak. Obcowanie z tym materiałem było (i jest) czystą radością, niezależnie od tego, czy włączysz losowy fragment, czy obejrzysz ciurkiem całe dziesięć godzin. Tyle wiedzy. Tyle śmiechu. Przypadkowi słuchacze z dnia na dzień zamienili się w obsesyjnych fanatyków. Wszystkie trzy albumy — odrzuty, dema, koncertowe wpadki, rozmowy studyjne — stały się megahitami sprzedaży w czasach, gdy ludzie wciąż płacili za muzykę. Do diabła, to nie przypadek, że rok 1997 był jednym z najlepszych w historii dla albumów rockowych — każdy zespół nagrywał swoją kolejną płytę, będąc pod urokiem Anthology.

Techniczna rewolucja dźwięku

Produkcja pilnie potrzebowała jednak technicznego odświeżenia. Większość fanów prawdopodobnie nie oglądała jej od lat, ponieważ była dostępna tylko na starych kasetach VHS i DVD, gdzie jakość archiwalnych nagrań z biegiem lat wydawała się coraz gorsza. Nowa wersja wyrosła z projektu Get Back, kiedy to Jackson i jego zespół z WingNut wzięli godziny wcześniej nieużytecznego materiału i oczyścili go, ukazując Beatlesów głośnych, wyraźnych, śmiejących się i kłócących ze sobą. Martin mówi: „Anthology było naturalnym następstwem procesu tworzenia Get Back, gdy Peter Jackson i zespół stwierdzili: »Może powinniśmy pomyśleć o zrobieniu Anthology na nowo, 30 lat później«”.

Martin użył technologii de-miksowania (separacji ścieżek) do obróbki muzyki. Słynny koncert na Shea Stadium, niegdyś zagłuszony przez wrzask 56 tysięcy fanów, teraz brzmi zaskakująco czysto. „Chciałbym powiedzieć: »To brzmi tak, jakbyś tam był«, ale oczywiście, gdybyś tam był, niczego byś nie usłyszał”.

Dla Martina historia zatoczyła koło. Podczas pracy nad pierwszą wersją Anthology był nastoletnim uczniem swojego ojca, lata po tym, jak George Martin produkował zespół. „Pierwszy raz przyszedłem do Abbey Road z tatą właśnie przy okazji Anthology” – wspomina Giles. „Wtedy po raz pierwszy usłyszałem taśmy i byłem zahipnotyzowany. Po prostu nie mogłem uwierzyć, jak dobrze brzmiały — pamiętam, jak w tym pokoju puszczono mi »A Day in the Life« z czterośladowej taśmy. To dla mnie prawdopodobnie dość wzruszająca rzecz, ponieważ od tamtej pory moją ambicją we wszystkim, co robię z Beatlesami, jest próba odtworzenia tego uczucia”.

Od wojny do pojednania

Prawa ręka zespołu, Neil Aspinall, rozpoczął projekt Anthology jeszcze w 1970 roku, montując materiał w dokument, który planował nazwać The Long and Winding Road (Długa i kręta droga). Ale w tamtych czasach ostatnią rzeczą, jakiej chcieli byli Beatlesi, było wracanie do przeszłości. „Byliśmy wtedy na wojnie” – mówi Paul w Odcinku Dziewiątym. George, siedząc tuż obok niego, dodaje: „Niewiele ze sobą rozmawialiśmy”. (Z wyjątkiem piosenek takich jak „Sue Me Sue You Blues”, „How Do You Sleep?”, „Dear Friend”, „Early 1970”, „God” i wielu innych solowych utworów, w których wymierzali w siebie ciosy). Ich rany zaczęły się goić z biegiem lat — kiedy John i Yoko rozstali się na chwilę, to właśnie Paula Yoko wysłała do Los Angeles, by doradził mężowi, jak ją odzyskać. George, Paul i Ringo jamowali na weselu Erica Claptona w 1979 roku (John był wściekły, że nie został zaproszony).

Choć teraz wydaje się to dziwaczne, po 1969 roku nie było ani jednego momentu, w którym cała czwórka Beatlesów znalazłaby się w tym samym pokoju. Myśleli, że mają czas. Nie mieli. Wszelkie marzenia o reaktywacji, osobistej czy twórczej, umarły w grudniu 1980 roku, kiedy John został zamordowany przez nieznajomego z bronią w Nowym Jorku. Dopiero dekadę później, w 1991 roku, brytyjscy reżyserzy Bob Smeaton i Geoff Wonfor zaczęli przekształcać odłożony na półkę film Neila Aspinalla w coś nowego, a żyjący Beatlesi byli wreszcie gotowi opowiedzieć swoją wersję historii.

„George i Paul od czasu do czasu jadali ze sobą kolację” – mówi Martin. „Z pewnością byli w kontakcie. I to jest rzecz, której ludzie nie są świadomi — myślą, że byli na wygnaniu przez te wszystkie lata. Ale praca nad Anthology to inna sprawa — to wejście na neutralny grunt. Widać, że jest to dla nich odświeżające, ponieważ, jak zawsze powtarzali, są tylko cztery osoby na świecie, które wiedzą, jak to jest być w The Beatles”.

Nadal mieli swoje konflikty, to pewne — minęło zaledwie kilka lat, odkąd Paul zbojkotował ich ceremonię wprowadzenia do Rock & Roll Hall of Fame z powodu sporów finansowych. Dokument otrzymał tytuł Anthology zamiast The Long and Winding Road, gdyż George nie mógł znieść nazwania go tytułem piosenki Paula. Yoko ostatecznie oglądała go ze stoperem w ręku, aby zmierzyć, ile czasu ekranowego dostał Paul w porównaniu z Johnem. Jednak grupę wciąż łączyła nierozerwalna więź. „Kiedy uporaliśmy się z naszymi problemami biznesowymi” — wyjaśnia Ringo w filmie — „zdecydowaliśmy, że możemy spróbować stworzyć definitywną historię Beatlesów. Widząc, że inni ludzie próbowali, pomyśleliśmy, że dobrze byłoby to zrobić od wewnątrz, a nie z zewnątrz. Słyszeliście to od wszystkich innych — teraz możecie usłyszeć to od nas”.

Ostatnie sesje nagraniowe
Nowy Odcinek Dziewiąty pokazuje ocalałą trójkę (nazywaną czasem żartobliwie „Threatles”) w latach dziewięćdziesiątych, gdy zbierają się, by pracować nad Anthology i zagrać kilka niedokończonych piosenek, które pozostawił po sobie John. „Free As A Bird”, „Real Love” i „Now And Then” były domowymi demówkami nagranymi w Dakocie pod koniec lat siedemdziesiątych, pochodzącymi z kasety dostarczonej przez Yoko. „Słuchanie tej taśmy po raz pierwszy było emocjonalne” – mówi Paul. „Ostrzegłem Ringo: »Lepiej szykuj chusteczkę, jak będziesz tego słuchał«. Bo to dość wzruszające — słyszeć naszego starego kumpla śpiewającego tę małą piosenkę”.

Nagrali „Free As a Bird” i „Real Love” – oba utwory stały się hitami – ale w jedno popołudnie poddali się przy „Now and Then”. Pozostała dwójka nie podzielała entuzjazmu Paula do tej melodii, podobnie jak producent Jeff Lynne. Nikt nie potrafił nawet powiedzieć, co Paul w niej słyszał, ale on, z typowym dla siebie uporem, odmówił odpuszczenia. „U kogokolwiek innego to byłby definitywny koniec” — przyznaje. „Ale z Beatlesami trzeba uważać — oni byliby w stanie to zrobić. Zawsze gdzieś po drodze czai się niespodzianka. Ta piosenka może tak po prostu nie zniknąć”. Paul miał rację. Dekady później zmienił ten szkic demo w piosenkę Beatlesów, na którą – jak zawsze wiedział – ten utwór zasługiwał; w uduchowiony hołd dla starego kumpla. „Now And Then” stało się ostatnią piosenką zespołu i światowym hitem w 2023 roku.

Słodko-gorzkie pożegnanie w ogrodzie
Odcinek Dziewiąty kończy się tą samą chwytającą za serce sceną, co oryginalne Anthology: George, Paul i Ringo siedzą na trawie, brzdąkają na gitarach i śpiewają leniwe piosenki w słońcu. „To był dla mnie naprawdę miły dzień, chłopaki” – mówi Ringo. Pozostała dwójka odpowiada dowcipnymi docinkami, ale Ringo jest całkowicie szczery, nawet się nie uśmiecha. „To było dla mnie naprawdę piękne i wzruszające. Lubię spędzać z wami czas”.

Widok muzyków grających na gitarach w słoneczny dzień, wypoczywających na trawniku w posiadłości Friar Park George’a, jest teraz bardziej przejmujący niż kiedykolwiek. Prawdopodobnie zakładali, że będą to robić co dziesięć lat przez resztę swojego życia. Nie mogli wiedzieć, że zaledwie kilka lat później George zostanie brutalnie zaatakowany i niemal zabity przez intruza we własnym domu, niedaleko miejsca, w którym siedzą. A zaledwie dwa lata później Harrisona już nie było – zmarł na raka w 2001 roku, w tragicznie młodym wieku 58 lat.

„Odcinek Dziewiąty musiał zaoferować nową warstwę autorefleksji” – mówi Oliver Murray. „Ma inne tętno niż pozostałe, po prostu dlatego, że powstał później. To »odcinek koda«. Moim punktem odniesienia było przyjrzenie się temu, jak czuli się, będąc Beatlesami. Ile kosztowało bycie Beatlesem? Myślę, że momentami jest to dość melancholijne”. Ich wspólna historia na ekranie wciąż wydaje się bolesna. „To jest jak żywa rozmowa między nimi” – mówi Murray. „To nie była jakaś pogawędka przy kominku, gdzie wspominają przeszłość jako odległą rzecz, w której uczestniczyli. To coś, co noszą w sobie, i co momentami jest ciężkie. Więc Odcinek Dziewiąty, mam nadzieję, daje przestrzeń do oglądania ich patrzących w głąb siebie, a nie tylko przemawiających do świata”.

Więź silniejsza niż śmierć

Bardziej niż cokolwiek innego, Anthology jest historią przyjaźni. John, Paul, George i Ringo tworzą najsłynniejszą przyjaźń w naszej kulturze; są czwórką symbolizującą wzloty i upadki bycia w grupie. Dlatego Paul wychodził na scenę przez całą jesień podczas swojej niesamowitej obecnej trasy koncertowej i śpiewał wyznanie Johna z 1965 roku – „Help!” – po raz pierwszy od czasu rozpadu Beatlesów. To moment obnażenia: Paul, po osiemdziesiątce, wracający do piosenki, którą jego najlepszy przyjaciel śpiewał po dwudziestce, wciąż próbujący nadać sens bólowi Johna, wciąż próbujący uleczyć ich zerwaną więź. Ma tak wiele własnych hitów, które mógłby zamiast tego wykonać. Ale w sercu wciąż śpiewa dla Johna.

Oczywiście śmierć Lennona kładzie się cieniem na całym Anthology. „Żal mi Johna” – mówi George w nowym odcinku. „Ponieważ Beatlesi przeszli przez wiele dobrych chwil, ale także przez czasy burzliwe, i jak wszyscy wiedzą, kiedy się rozstaliśmy, wszyscy mieliśmy siebie trochę dość. Ale Ringo, Paul i ja mieliśmy okazję, by pozwolić temu wszystkiemu spłynąć z biegiem rzeki i spotkać się ponownie w nowym świetle. I jest mi trochę przykro, że John nie mógł tego zrobić. Myślę, że naprawdę cieszyłby się tą możliwością bycia z nami znowu”.

Śmiech, łzy i woda Beatlesów

Śmiech i koleżeństwo Beatlesów są zaraźliwe przez wszystkie dziewięć odcinków – jak w słynnym momencie, w którym Paul broni White Album („Był świetny! Sprzedał się! To cholerny White Album Beatlesów! Zamknijcie się!”). Ale całość jest też przepełniona bólem serca, jak wtedy, gdy Ringo wspomina moment swojego odejścia, gdy powiedział kolegom: „Czuję się niekochany i wykluczony, a wy trzej jesteście naprawdę blisko”. Każdy z nich odpowiedział mu wtedy: „Myślałem, że to wy trzej”. George jest mistrzem złośliwych docinków, ale w nowym odcinku, kiedy oskarżają McCartneya o ciągłe nagabywanie innych do cięższej pracy, Paul ripostuje: „Ja lubię Beatlesów. Lubię pracować z Beatlesami. Nie wstydzę się tego. To jest to, co kocham w życiu — całe to robienie muzyki”.

„Odcinek Dziewiąty może kończyć serię, ale to nie jest definitywny koniec” – mówi Murray. „Mam nadzieję, że jest to przekazanie pałeczki i rozmowa między jednym pokoleniem a następnym, ponieważ chciałem zostawić widza z tyloma pytaniami, co odpowiedziami. Kiedy patrzysz na Beatlesów, mówi to tyle samo o tym, gdzie MY jesteśmy kulturowo, co o samym zespole. Fakt, że to dziedzictwo jest wciąż żywe i ma się dobrze, jest zdumiewający. Są rodzajem języka kulturowego przenoszonego z pokolenia na pokolenie, a teraz przesiąkli już do wód gruntowych. I wszyscy pijemy wodę Beatlesów, czy o tym wiemy, czy nie”.

Energia punkowego zespołu

Giles Martin zremasterował muzykę, w tym występy koncertowe. „Dźwięk na żywo był naprawdę dużym wyzwaniem” – przyznaje. „Próbowałem tego trochę, kiedy robiliśmy Eight Days a Week z Ronem Howardem [w 2016], potem Beatles ’64 [w 2024], z koncertami na Shea Stadium, w Waszyngtonie, w Budokanie. Użyłem wtedy technologii separacji dźwięku, którą opracowaliśmy z Peterem”. Oczywiście nic w samej muzyce nie zostało zmienione — po prostu słyszymy więcej tego, co chłopcy faktycznie zagrali tamtego dnia w danym pomieszczeniu. „Wyzwaniem jest balansowanie między tym, jak dobrze chcesz, żeby to brzmiało, a tym, jak bardzo ma być to prawdziwe. A ja zawsze dążę do maksymalnego autentyzmu. Dzięki tej niesamowitej technologii mogę wyizolować głos Johna na koncercie w Waszyngtonie — mogę słyszeć tylko Johna. Nikt tego wcześniej nie słyszał”.

W rezultacie materiał na żywo naprawdę oddaje surową, pierwotną energię zespołu. „Tak po prostu brzmieli” – mówi Martin. „Niczego nie dodaję. Nie ma jakiejś wtyczki poprawiającej wykonanie, którą mógłbym włączyć, żeby byli lepsi. Oni są po prostu naprawdę dobrzy — jedyna różnica polega na tym, że teraz słychać, że są naprawdę dobrzy. To tak, jak kiedy wyczyszczono Kaplicę Sykstyńską i odkryto, że Michał Anioł nie był tak mroczny i posępny, jak sądzono. To samo jest z Beatlesami — czyścisz ich i zdajesz sobie sprawę, że są w zasadzie jak kapela punkowa grająca na żywo”.


Muzyczne skarby z archiwum

Martin zremiksował wszystkie trzy albumy Anthology, pierwotnie wyprodukowane przez jego tatę, oraz nowy Anthology 4. „To miało sens – skoro robiliśmy serial telewizyjny na nowo, warto było przygotować dla ludzi dodatkową płytę” – wyjaśnia. Zawiera ona 13 wcześniej niepublikowanych utworów (lub 16, w zależności od tego, jak liczyć) z archiwów, głównie z lat 1964-1965, w tym świetne wersje „Tell Me Why”, „If I Fell” i „I’ve Just Seen a Face”. Pozostałe 20 utworów wybrano z edycji specjalnych, które Giles wyprodukował w ciągu ostatniej dekady w ramach serii rozpoczętej od boxów Sgt. Pepper i White Album. „To opiera się wyłącznie na zasadzie: »Hej, sprawdź to — tego się fajnie słucha«” – mówi. „W ten sposób kolekcja generuje się sama, w przeciwieństwie do sił rynkowych czy czegoś w tym stylu”. Wszystkie cztery tomy zebrano w liczącej 191 utworów kolekcji Anthology Collection.

Przyszłość, która nie ma końca

Za pierwszym razem fenomen Anthology zszokował cały przemysł muzyczny — ale nikt nie był bardziej zaskoczony niż żyjący Beatlesi. To musiała być ostateczna granica, prawda? Dlaczego miliony konsumentów chętnie kupowały ich odrzuty z sesji? Co było nie tak z tymi ludźmi? Paul żartował wówczas: „George Martin uważa, że jeśli wydamy cokolwiek po tym, będzie to musiało być opatrzone rządowym ostrzeżeniem o szkodliwości dla zdrowia”. Nie mieli pojęcia, jak bardzo się mylą. Nawet pan Martin nie mógł sobie wyobrazić, że jego chłopcy staną się o wiele bardziej sławni i kochani w XXI wieku. Zaledwie kilka lat po tym, jak wszyscy założyli, że Anthology to koniec drogi, ich kompilacja 1 stała się najlepiej sprzedającym się albumem lat 2000., rozchodząc się w nakładzie około 30 milionów egzemplarzy. Nadal idzie łeb w łeb z 21 Adele jako najlepiej sprzedający się album tego stulecia — mimo że wszystkie te piosenki były hitami, zanim Adele się urodziła.

To dziwny paradoks Anthology: Beatlesi nigdy nie należeli do „wczoraj”. Ci faceci i ich piosenki zawsze należą do jutra. A jeśli chodzi o ich przyszłość, jutro nie wie o tym cholernego nic. Są tylko dwie rzeczy, które można o nich bezpiecznie przewidzieć: (1) to szalone, jak bardzo ludzie uwielbiają Beatlesów, a mimo to (2) zbiorowy głód świata na ich punkcie wciąż rośnie. „Nie mógłbym ująć tego lepiej niż George w tym odcinku” – mówi Murray. „The Beatles będą trwać bez całej czwórki, ponieważ należą teraz do nas”.

Ale Anthology sprowadza tę historię do poziomu chłopaków z Liverpoolu i unikalnej chemii, która połączyła cztery osoby. „Stali się najbliższymi przyjaciółmi, jakich kiedykolwiek miałem” – powiedział Ringo. „Byłem jedynakiem i nagle poczułem się, jakbym zyskał trzech braci. Naprawdę dbaliśmy o siebie nawzajem”. Oglądanie Anthology oznacza nie tylko celebrowanie tej więzi, ale też stanie się jej częścią, w chwili gdy muzyka na nowo ożywia Beatlesów.