The Beatles Polska. Informacje.

Redakcja zaprasza do współpracy

* Wklejasz link do newsa, link do zdjęcia, dwa słowa w tytule i ...już.
* Poproś admina ( joryk2@wp.pl ) o założenie konta redakcyjnego
* śmiało - jak coś zespsujesz, to poprawimy :)

Kolegium Redakcyjne

* Kolegium ma dodatkowe uprawnienia do edycji newsów
* ( ) konto redakcyjne - logowanie na konta kolegium redakcyjnego

data wydarzenia:
data wpisu:
autor korespondencji:	joryk
Tag (kliknij zakładkę):
artysta:	imię i nazwisko, np. John Lennon. Jeśli chodzi o Beatlesów - nie wpisujemy nic.
tytuł wiadomości :
wiadomość: Tematem newsów są aktualności i wydarzenia historyczne związane z Beatlesami. Ideałem byłoby streścić wiadomość. 1) krótkie zdania: podmiot, orzeczenie, dopełnienie, 2) stosować akapity i 'powietrze', nie pisać jednym ciągiem. 3) absolutnie nie wolno używać słów 'legendarny' oraz 'Sir Paul' !!! :-)	W połowie października 1973 r., studiach nagraniowych A&M Studios w Hollywood, California, rozpoczynają się pierwsze sesje nagraniowe do płyty Johna Lennona "Rock'n'Roll". Realizatorem nagrań zostaje Phil Spector. Sesja jest opisana w książce May Pang, ówczesnej towarzyszki życia Lennona. - Nie będzie więcej niż ośmiu muzyków - oznajmił z wielką pewnością, gdyśmy jechali Bulwarem Zachodzącego Słońca. - Zawsze, jak pracowałem z Philem, było najwyżej ośmiu. Samochód wolno przebijał się przez zakorkowane popołudniowym ruchem miasto i mieliśmy czas gapić się na olbrzymie tablice sterczących obok Bulwaru reklam. Naśmiewaliśmy się z nich. - Widzę oczyma duszy reklamę nowego albumu Johna Lennona - powiedziałam w pewnej chwili. - Yoko jest przekonana, że koniec końców to będzie album tylko i wyłącznie Phila Spectora - odparł John. Dotarliśmy wreszcie do A & M. Records, gdzie mieliśmy nagrywać, przejeżdżając przez bramę, minęliśmy kilku fanów, którzy pozdrawiali Johna. Był zakłopotany. Nie znosił, gdy nieoczekiwanie ingerowano w jego życie prywatne. - Skąd wiedzieli, że tu będę? - pytał. - To kurewsko zadziwiające. Nic nie rozumiem. Przy wartowni Elliot zakomunikował strażnikowi: - To John Lennon. - Dokąd jedziecie? - spytał strażnik. - T o J o h n L e n n o n - powtórzył Eiliot. - Powiedz mu, że na sesję Spectora - wtrącił John, uświadamiając sobie, że najprawdopodobniej Spector poinstruował strażników, by nie wpuszczali nikogo, kto nie powoła się na jego nazwisko. - Studio A - rzekł strażnik - na prawo. Podniósł barierkę i wjechaliśmy na dziedziniec. Było tu pierwotnie Studio Charliego Chaplina; kompania płytowa zachowała oryginalne jednopiętrowe deskowane budynki z lat dwudziestych, pomalowane teraz ciemnoszarą połyskliwą farbą. Ich jednobarwne, niczym nieurozmaicone elewacje sprawiały osobliwe wrażenie - kazały myśleć o dekoracjach do filmu raczej, niż czymś istniejącym realnie. - Bardzo hollywoodzkie - zawyrokował John, gdy wysiadł z auta i przyjrzał się starym, lecz świeżo odpicowanym budowlom. - Naprawdę cholernie hollywoodzkie. Wkroczywszy do studia A, spostrzegliśmy Roya Gicalę i jego asystenta Jimmy`ego Lovine. Za perkusją zasiadał Jim Keltner. Studio, bardzo obszerne, przygotowano dla ośmiu muzyków. John pospieszył do reżyserki, by przywitać się z Royem i Jimmym. - Tu pracujemy? - spytał. - Ktoś już jest? Cicaia wzruszył ramionami. Był równie niedoinformowany jak my. John powiódł wzrokiem po wyposażeniu kabiny: stereofonicznych magnetofonach szpulowych, magnetofonie wielościeżkowym, konsoli mikserskiej - a potem wyszedł z reżyserki. W krótkich odstępach czasu do studia przyszli saksofonista i trębacz. - Widzę, że będziemy dziś mieli nielichą sekcję dętą - zauważył John. Zbliżyło się dwóch asystentów. Przedstawiwszy się i uścisnąwszy nam dłonie, jęli gapić się na Johna, próbując zarazem wszcząć z nim pogawędkę. W Nowym Jorku gapie zdarzali się niezmiernie rzadko. Jeśli ukochane dziecię producenta musiało zobaczyć, jak John nagrywa, szwarcowano je do studia, instruując, by siedziało w jakimś kątku jak mysz pod miotłą i nie odzywało się ani słowem. W LA, każdy małolat zachowywał się jak dawno utracony przyjaciel. W międzyczasie przybywało coraz więcej gości, mieszało z już obecnymi, wychodziło... Zagadnęłam w tej kwestii asystentów studyjnych, ale odparli, że Spector i tylko Spector jest władny decydować o tym, kto może uczestniczyć w sesji, a kto nie. - Tam jest Steve Cropper! - szepnął John. Uśmiechnął się do legendarnego gitarzysty z Memphis i widziałam, że jest zachwycony, mając Croppera na sesji. Muzycy kolejno zjawiali się w studio. John wypatrzył wśród nich Leona Russela, Barry'ego Manna, Jeffa Barry`ego, Pete'a Candoliego i Larry'ego Carltona. Wsparty o ścianę, nie mógł wyjść ze zdumienia grupą, jaką organizuje Spector. Był podniecony i nerwowy. Potem przybył Jesse Ed Davis. Rozejrzał się wokół i powiedział do Johna: - Wyglada na to, że będzie niezły bał. Uśmiechał się złośliwie. Nie minęło pół godziny, a w studio - przygotowanym dla ośmiu muzyków - tłoczyło się dwudziestu siedmiu... Byli hippisi i panowie w średnim wieku, legendy rock'n'rolla i wszędobylskie typy sesyjne w stylu L.A. łączyło ich jedno: nie mieli pojęcia, co jest grane. - Gdzie jest Phil? - pytał bez przerwy John. - Gdzie jest Phii? - powtarzali inni. Wszyscy jednak orientowali się, że Phil - rozmiłowany w efektownych wejściach - nie pojawi się w studio dopóty, dopóki ekipa nie będzie w komplecie. I rzeczywiście - gdy tylko przybył ostatni z muzyków, nagle wyłonił się Spector ze spluwą pod pachą. W ślad za nim kroczył jego nieodstępny goryl George. Spector pozdrowił wszystkich, a potem oświadczył: - Przygotujmy wszystko. Normalna procedura zakłada "przygotowanie wszystkiego" przed rozpoczęciem sesji. Nie traci się na to czasu studyjnego. Zastanawiałam się, gdzie byli asystenci Spectora. Jeśli taki jest początek, to produkcja całego albumu pochłonie fortunę. - Phil nie ma żadnej May, która troszczyłaby się o szczegóły - powiedział do mnie John, obserwując, jak asystenci miotają się w poszukiwaniu dwudziestu siedmiu krzeseł i pulpitów. - Nie zasługuje na nią - odparłam. Ustawianie sprzętu trwało dość długo, nikt bowiem, prócz samego Spectora, nie miał pojęcia, co podczas sesji będzie grać każdy z dwudziestu siedmiu muzyków. W końcu orkiestra zasiadła na miejscach, a każdy z instrumentalistów dostał zapis nutowy swej partii. John, tylko wokalista, trzymał się na uboczu. - Przelećmy to - rzekł Phil. Ujął gitarę i zagrał Bonnie Moronie w możliwie najprostszy sposób. Bez żadnych grepsów. Kiedy skończył, milczał przez chwilę, a potem polecił: - W porządku. Teraz wszyscy. Wspólnie zagrano piosenkę w ten sam, bardzo prościutki, sposób. Niektórzy z muzyków patrzeli na siebie porozumiewawczo. Grywali już ze Spectorem i wiedzieli, że swoje czary-mary Phil odprawia w reżyserce, gdzie używając sprzętu studyjnego transformuje banalnie prostą wersję utworu, w coś, co brzmi nierównie bardziej podniecająco i bogato. Muzycy, z kolei, którzy nigdy nie nagrywali pod batutą Spectora, spoglądali nań z zakłopotaniem; najwyraźniej oczekując instrukcji. - Okay, to jest to - oświadczył Spector i pomaszerował do reżyserki, gdzie wdał się w namiętną dyskusję z oboma inżynierami. Po dwudziestu minutach wdrapał się na kolumnę głośnikową i kazał sekcji rytmicznej zagrać Bonnie Moronie. Siedmiu muzyków-trzech gitarzystów, dwóch perkusistów i dwóch pianistów - pracowało, podczas gdy dwudziestu, wśród nich John, siedziało bezczynnie. Sekcja rytmiczna powtarzała utwór wciąż od nowa. Grała przez trzy godziny. Jeden z kibicujących liczył, ale dał za wygraną po dziesięciu czy piętnastu powtórkach. Nie odtwarzano niczego, nikt nie otrzymywał żadnych instrukcji. Nie wyjaśniając swoich posunięć, utrzymując wszystkich w niepewności i traktując ludzi jak maszyny, Spector tworzył atmosferę powszechnego zakłopotania, którą on jeden mógł się do woli upajać. Nikt jednak nie narzekał. Mityczny wymiar współpracy Johna ze Spectorem, a także talenty i sława zgromadzonych muzyków, składały się na jakość tak przytłaczającą, że wszyscy w studio wychodzili ze skóry, by stanąć na wysokości zadania. Potem Spector zajął miejsce w reżyserce, by zakrzątnąć się wokół swej słynnej "ściany dźwięku", ci z instrumentalistów i personelu studyjnego, których szczególnie lubił, mogli przebywać w kabinie i obserwować mistrza przy pracy. Ci, co nie należeli do paczki Spectora, zostali wrzaskami przegnani z przybytku. John, zafascynowany techniką Spectora, obserwował w milczeniu. Wolno, metodycznie Phil czyścił brzmienie każdego z instrumentów sekcji rytmicznej, próbował dźwięku pełnego, potem suchego, rozważał, jaki efekt odpowiada mu najbardziej. Gdy w końcu decydował się na jakieś brzmienie, dodawał warstewkę echa, stosował echo zdublowane albo nawet potrójne, potem miksował wszystkie instrumenty i dodawał echo do całej tej kombinacji. Cały czas popijał brandy solidnymi łykami. John też pociągnął raz czy dwa z flaszki, którą jeszcze przed wyjściem do studia wrzucił do torbaczka, utrzymując, że to środek na pewność siebie, ale, z pozoru, alkohol nań nie działał. Ścieżkę wokalną miano nagrywać jako ostatnią i John nie chciał stracić głosu. Zaczęłam zastanawiać się, dlaczego Spector zatrudnił najlepszych muzyków, tylko po to, by kazać im grać w nieskończoność tę samą prostą partię. Wkrótce jednak pojęłam, że kolejne powtórki przynoszą nieuchronnie subtelne wariacje. I te właśnie niuanse służyły Spectorowi do budowy "ściany dźwięku". Widząc, że kręcę nosem na widok tak wielu pałętających się bezczynnie muzyków, John wybuchł śmiechem. Wiedzieliśmy oboje, że w sytuacji bardziej konwencjonalnej ci instrumentaliści pracując przez trzy godziny nagraliby wszystkie swoje partie do całej płyty. - Wyłącz już ten kalkulator w głowie - powiedział John ze śmiechem. - Liczą się efekty ostateczne. W końcu Spector był usatysfakcjonowany sekcją rytmiczną. Zwołał sekcję dętą i kazał przegrać jej prosto zaaranżowaną partię. Potem poszedł do kabiny i zaczęła się kolejna seria powtórek. Trwała w najlepsze, gdy do studia wpłynęła Joni Mitchell. Nagrywała obok i postanowiła złożyć Spectorowi wizytę. Usiadła obok niego i patrzyła, jak pracuje. Od czasu do czasu spoglądała na Johna i obdarzała go rozmarzonym uśmiechem. Było jasne, że flirtuje z nim i Johna wprawiało to w zakłopotanie. A potem wszczęła ze Spectorem dyskusję na temat tego, co i jak robi, a także wyraziła opinię, że robi to niewłaciwie. Dyskusja przerodziła się w kłótnię i sesja utknęła w martwym punkcie. Wreszcie Joni Mitchell wyszła i wrócono do pracy. Na koniec, o trzeciej rano, sześć godzin po rozpoczęciu sesji, wszyscy muzycy raz jeszcze zagrali wspólnie Bonnie Moronie, a Jon wykonał partię wokalną. Podszedł do mikrofonu i oświadczył: - Śpiewam to dla May. Chodź tu, May, będę śpiewać dla ciebie. Weszłam do kabiny i usiadłam obok Johna. Nawet nie pomyślałam o zaleceniach Yoko. Byłam zachwycona tym, że John śpiewa dla mnie. - Kocham cię, May - powiedział John i założył słuchawki. - Leci taśma - rzucił Spector. John nagrał ścieżkę wokalną w niespełna pół godziny. - Playback - zadysponował Spector. Wszyscy słuchali w skupieniu. Ale byliśmy już wówczas tak wycieńczeni, że nawet kakofonia brzmiałaby w naszych uszach cudownie. - Koniec sesji - rzeki Spector i pierwszą noc nagrań mieliśmy z głowy. Wieczorem przyszedł do nas Spector, by popracować nad 'Angel Baby', piosenką, którą zamierzał nagrać podczas następnej sesji. Fakt, że nie chciał rozplanować z góry całego albumu i obrabiał jeden utwór po drugim, budził we mnie spore wątpliwości, ale John wykpiwał je. Lubił te nocne nasiadówki ze Spectorem i delektował się błazenadami Phila. Przed drugą sesję John znów napełnił swą flaszkę wódką. Popatrzył na mnie. - Wiemy oboje, że nie potrzebujesz środków wzmacniających. - Nie potrzebuję... ale wezmę na wszelki wypadek. Gdy dotarliśmy do studia, panowała tam atmosfera nieco odmienna od tej, jaką zastaliśmy pierwszego wieczoru. Wyparowała tajemniczość i niepewność tamtej sesji, wszyscy wiedzieli, co się szykuje - długa, męcząca noc. Muzycy, pierwszego wieczoru chłodni i profesjonalni w stosunku do siebie, witali się jak starzy kumple z wojska, którym po wielu latach przyszło ruszyć na jeszcze jedną wojnę. Wszyscy byli rozluźnieni aż zanadto, aż przesadnie weseli... Gdy zebrali się wszyscy muzycy, wkroczył Spector w towarzystwie George'a. Miał na sobie biały fartuch lekarski i stetoskop na szyi. Dobył butelkę Courvoisiera, łyknął sobie, a potem rabnął z pistoletu. Rozległy się wiwaty. Raz jeszcze nastąpił rytuał ustawiania krzeseł i pulpitów, po czym Spector przegrał Angel Baby i kazał to samo uczynić całej orkiestrze. A potem poszedł do reżyserki, by rozpocząć katowanie sekcji rytmicznej. Wiedząc, że potrwa to czas jakiś, pozostali muzycy wyszli do hallu. John i Jesse Ed Davis zasiedli nad flaszką wódki. - Strzel sobie jeszcze jednego - powtarzał Jesse od czasu do czasu, a John nie odmawiał. Jesse był zafascynowany łatwością, z jaką może manipulować Johnem, John natomiast cieszył się, że znalazł kumpla, który z entuzjazmem zachęca do czynu tkwiącego w nim grzesznika. Potem puścili flaszkę w kurs. Inni muzycy wyciągnęli własne butelki. Popatrzyliśmy na siebie z Arlene - w powietrzu wisiały kłopoty. Noc mijała, a Spector wciąż pracował z sekcją rytmiczną, która niszczała w oczach, była spragniona i znudzona. - Jeszcze raz - rozkazywał Spector. - Jeszcze raz! - Człowieku, dlaczego wezwał nas na siódmą? spytał Johna jeden z muzyków. - Już jedenasta, a myśmy jeszcze nie pograli. Siedzimy tu cztery godziny! Nie masz pojęcia czym jest piekło, póki nie usłyszysz Angel Baby czterdzieści razy! Przez cały czas John i Jesse siedzieli w hallu racząc się gorzałką. Byłam coraz bardziej zdenerwowana. John podszedł do mnie, uśmiechnął się i pocałował mnie. Potem pocałował mnie mocniej i wsunął dłoń pod bluzkę. - Nie pij więcej - poprosiłam, wyrywając się z jego uścisku. - Niby dlaczego? Po prostu mantykuję z chłopakami. Nie lubisz jak mantykuję z chłopakami? - Myślę, że powinniśmy wrócić do domu. - Jeszcze nie nagrałem swojego wokalu. - Proszę, wynieśmy się stąd. - O nic się nie martw. Tylko zachowaj przytomność umysłu, żeby choć k t o k o I w i e k wiedział, co jest grane. Roześmiał się, pocałował mnie w brodę i pożeglował na powrót do Jesse'a. Gdy zobaczyłam, że przyszła Joni Mitchell, wstałam i wróciłam do studia. John zrobił to samo. Żadne z nas nie miało na nią nastroju. Spector pracował z sekcją instrumentów dętych. W pewnej chwili poderwał się z miejsca klarnecista. Spector wypadł z reżyserki. - O co, kurwa mać, chodzi? - ryknął. - Człowieku, spędziłem pięć godzin odwalając robotę na dwadzieścia minut - odparł muzyk. - Co za płyty masz na koncie, człowieku? - warknął Spector. Tych tanich asów jazzowych jak Gil Evans? A wiesz, jakie płyty ja robiłem, człowieku? The Ronettes, The Crystals, Ike i Tina? A ty, co zrobiłeś człowieku? Klarnecista odwrzasnął coś i przez dwadzieścia minut obaj obrzucali się zniewagami. John zesztywniał. Nie znosił takich widowisk. - Chodźmy - powtarzałam, ale upierał się, że zostanie. Czekał. Czekała również Joni Mitchell. Nie spuszczała wzroku z Johna. W końcu John poszedł do reżyserki. - Kiedy masz zamiar zabrać się za mnie? - zapytał Spectora. - Zabiorę się, zabiorę - odrzekł Spector, nie zwracając na Johna najmniejszej uwagi. - Zabierzesz się za mnie! - wrzasnął John. Złapał słuchawki i walnął nimi o konsolę. Pękły, a kawałki spadły na podłogę. Zapanowała chwila martwej ciszy. Wszyscy wpatrywali się w Johna i Spectora. Potem John wybuchł śmiechem i napięcie nagle wyparowało. - No i po co to zrobiłeś? warknął Spector. - Wszystko opóźniasz. Gdy zrobiły swoje instrumenty dęte i strunowe, Spector zwołał całą orkiestrę, a ja weszłam z Johnem do kabiny. Trzymałam go za rękę, gdy śpiewał Angel Baby. Znów wystarczyło kilka podejść. Po zamknięciu sesji u jęłam Johna pod ramię. Zataczał się z lekka, kiedy wychodziliśmy ze studia. Za drzwiami odwrócił się raptownie, popatrzył obłędnie na Jesse'a, a potem rzucił się w jego stronę i pocałował go. Jesse uznał to za wyjątkowo zabawne. Pochylił się i oddał Johnowi pocałunek. John zamachnął się i powalił Jesse'a na parking. - Pedryl ! - wrzeszczał przy tym. Nigdy nie widziałam Johna w takim stanie. Patrzyłam jak zahipnotyzowana. Jego oczy były tak zamglone, że z pewnością mnie nie dostrzegał. Pojęłam wówczas, że alkohol to jedyna rzecz zdolna przemóc jego pragnienie życia w wiecznej zależności od silnej kobiety. Było jasne, że żadna kobieta - nawet Yoko - nie potrafi zapanować nad nim, gdy jest pijany. Nie chciałam go puścić, choć byłam zupełnie roztrzęsiona. Rozejrzałam się dokoła. Elliot nie czekał na nas. Spector i George podjechali nagle jednym samochodem, tuż za nimi Roy Cicala drugim. - Ładuj się - powiedział Spector, wpychajšc mnie do wozu Roya. Johna i Arlene umieścił w swoim. - Chcę jechać z Johnem - zaprotestowałam. - Ładuj się - rozkazał. Rób jak mówi Phil - wybełkotał John. - Nie, chcę jechać z Johnem. - To krótka jazda - uciął Spector, zatrzaskując za mną drzwi. Wczesnym rankiem ulice były puste. Słyszałam, jak w samochodzie jadącym za nami, John drze się z całych płuc. Najpierw wrzeszczał "May". Potem wrzeszczał "Yoko". A wreszcie na zmianę "May...Yoko... May ...Moko". Gdy dojechalimy do domu, podbiegła do mnie Arlene. - John zwariował - powiedziała. - Próbował wybić kopniakami okna samochodu. Jim Keltner chciał go przytrzymać, ale to było niemożliwe. Zobaczyłam, że John niepewnie gramoli się z wozu. Podbiegłam doń i otoczyłam go ramionami. - Chodź do środka - powiedziałam. - Taki chudzielec, a trudno uwierzyć, jaki silny - opowiadał Keltner. - Jestem dużo potężniejszy od niego i nie mogłem go utrzymać. Myślę, że nie da się go opanować. - Powinniśmy położyć go do łóżka - powiedziałam. - Jest zbyt schlany, żeby zasnąć - zaoponował Spector. - Trzeba go otrzeźwić. W innym wypadku alkohol pogłębi jego delirkę. W tym stanie jest zdolny do wszystkiego. Jesteś w wielkim niebezpieczeństwie. Nie rozumiesz? Musimy go otrzeźwić. Rób, jak mówię. Przygotuj kawę. Albo będziesz żałować. Zrobi ci krzywdę. - Powinniśmy położyć go do łóżka - wrzasnęłam. - Zrób kawę! - ryknął Spector. Zrobiłam kawę, a Spector próbował wmusić ją w Johna. - A co wy tu robicie, skurwysyny!? - krzyknął nagle John. Na cholerę was nie potrzebuję! - Tylko spokój nas może uratować - odparł Spector. - Tylko spokój... Wypij jeszcze trochę kawy. Choć Spector utrzymywał, że chce uspokoić Johna nim położy go do łóżka, wszystko, co robił, wywierało skutek wręcz przeciwny. Im więcej kawy pił John, tym stawał się bardziej kłótliwy i gwałtowny. Nagle dotarło do mnie, że Spector sprawuje nad całym tym nieszczęsnym epizodem kontrolę równie totalną jak ta, którą zagwarantował sobie w studio. Ten sam klimat wrogości, nieufności i absolutnego pandemonium poczynał panować w domu. - Musimy wtaskać go na górę. Zaraz... trzeba natychmiast go położyć, nim kogoś uszkodzi. Łap go! - wrzasnął Phil. George chwycił Johna za jedno ramię, Spector za drugie: Zaczęli ciągnąć go po schodach. Szłam za nimi. - Nie idą za nami - oświadczył Spector dramatycznie. - Ten facet jest cholernie niebezpieczny. Trzymaj się z dala. Nie usłuchałam jednak. Weszli na górę i wprowadzili Johna do sypialni. Chciałam pójść w ich ślady, ale Spector zatrzasnął mi drzwi przed nosem. Nagle usłyszałam skowyt Johna. - Nic nie widzę! Oddaj mi okulary, ty żydowski skurwysynie! Nic nie widzę! Waliłam gorączkowo w drzwi, próbowałam otworzyć je siła, ale ktoś trzymał je z drugiej strony. - Co ze mną robicie? - wrzeszczał John. - Won! Słyszałam dźwięki walki i pojęłam, że potrzebuję pomocy. Pobiegłam do telefonu. - Do kogo dzwonisz? - krzyknęła Arlene z dołu. - Chyba nie na policję? - Zwariowałaś? Do Tony'ego Kinga. Potrzebuję tu mężczyzny... mężczyzny, którego John zechce słuchać. Gdy wykręcałam numer, wrzaski Johna przybrały na sile. Powiedziałam Tony'emu, że Spector i jego goryl są w sypialni Jon Johnem, że John wrzeszczy i że jak najszybciej potrzebuję pomocy. Gdy odłożyłam słuchawkę, stałyśmy z Arlene, nasłuchując dobiegającego z góry hałasu. W końcu Spector i George zeszli po schodach. - Coście mu zrobili? - zawołałam. - Kopnał mnie - powiedział George. - Zwiazaliśmy go - Spector wpatrywał się we mnie. - Był zbyt niebezpieczny. Związalismy go mocno, więc nie będzie mógł nikogo skrzywdzić. Odepi to. Rozwiaż go rano. Chodźmy, George. Skierowali się ku drzwiom. - Dobranoc - rzekł Spector. - A, nawiasem mówiac, czy to nie była bombowa sesja? Gdy wyszli, przez kilka minut siedziałyśmy w milczeniu. Bałyśmy się wejść na górę. Potem usłyszałyamy krzyk Johna: - Rozwiaż mnie, May, do cholery! Rozwiąż mnie, bo zobaczysz! Darł się tak przez pięć minut. Nie wiedziałam, co robić. Chciałam mu pomóc, ale byłam po prostu ogarnięta panika. Potem usłyszałam, że John tłucze się po pokoju. Potem, że tłucze szkło. Uwolnił się jakoś i rozbił okna sypialni. - Fung Yee - krzyczał - gdzie jesteś? Chwiejnie wyszedł z sypialni i stanął u szczytu schodów. Nie miał na nosie swych okularów. Jego dłonie i stopy skrępowano krawatami, ale zdołał rozerwać więzy... - Yoko! - wrzasnał. - Yoko! Ty skośnooka kurwo, chciałaś się mnie pozbyć. To wszystko przez to, że chciałaś się mnie pozbyć! Złaził po schodach. - Yoko, zamierzam cię załatwić! John ogarnięty był szaleństwem. Jego czoło pokrywał pot, z ust płynęła piana. Zaczął dygotać, jakby ogarniały go konwulsje. - Yoko, spójrz, co ze mnie zrobiłaś - ryczał. Próbował coś dojrzeć. Poniżony i znękany, pogrążał się w rozpaczy. Stał tak, nie wiedząc, co właściwie chce uczynić. Potem zaczął jęczeć jak zranione dzikie zwierzę. Patrzył w moją stronę, ale nie poznawał mnie. Nie miał pojęcia, gdzie jest. - Yoko, załatwię cię - wył. A potem zaatakował mnie obłąkańczo. Nie byłam tak przerażona nigdy w życiu. - John! - krzyknęłam. Odwróciłam się i wypadłam przez drzwi, za mną Arlene. Gdy biegłam przez Stone Canyon Road, nadjechał Jeep i kierowca gwałtownie nacisnął na hamulec, by mnie nie potrącić. Uciekałam coraz dalej.
fotografie: 1) Można umieścić kilka linków do fotografii, 2) Każdy link musi być w osobnym wierszu.	http://1.bp.blogspot.com/_g-tViu31MMs/TTYu9UW5h7I/AAAAAAAABxc/9jhhg1N00ug/s400/Lennon_Spector.jpg
kody filmów YT: 1) Można umieścić kilka kodów. 2) Każdy kod musi być oddzielony spacją. 3) Kod to część linku YT po znaku równości, np.: https://www.youtube.com/watch?v=EaXueMLN4dI.	Z4kea1yZj0E
kody Spotify: 1) Można umieścić kilka kodów. 2) Każdy kod musi być oddzielony spacją. 3) Kliknij na piosence prawym klawiszem - Udostepnij - Skopiuj identyfikator URI Spotify - wklej tu (ctrl V)
link do newsa:
nazwa linku:
Kasuj tą wiadomość:

Jeśli chcesz wysyłać newsy musisz być zalogowany i posiadać uprawnienia.
Aby je uzyskać napisz do administratora joryk2@wp.pl

Tagi wiadomości:

kalendarz osobisty - daty urodzin, śmierci, ślubów, itp. oraz wydarzenia z okazji rocznic tych wydarzeń
koncerty - klasyczne koncerty, programy rtv, występy sceniczne: teatr, musical, cyrk, itp.
nagrody - zwycięstwa w rankingach, pomniki, Beatlesi na znaczkach, monetach...
pamiątki - autografy, instrumenty, aukcje ale również informacje o pamiątkowych miejscach: domach, salach koncertowych, studiach...
audio - muzyka, płyty, zapowiedzi, premiery
książki - książki oraz inne druki jak np. czasopisma
filmy - filmy, video klipy, DVD koncertowe, itp.
wystawy - wystawy zdjęć, kolekcje mody, performance itp.
wywiady - również te najczęściej spotykane wydarzenia typu: "Ringo powiedział, że nie tęskni za Liverpoolem" - to też wywiad...
inne

Sekcje newsów tworzą:

kasia (2282), joryk (2115), Agoosia (973), macho (392), Ania1 (184), Walrus (80), gietek (59), bobski66 (52), argus9 (30), Adam_S (26), fangorn (25), Rita (17), dominika (14), maveric (12), Beatles (10), McCartney (8), DayTripper (7), liver_2 (5), mcbeardy (4), greg (4), zbig13 (3), Tomek17 (3), yerblues (2), staszek (2), Piotrek (2), agawi (1), pinio (1), tomun (1), svarog (1), pajdek (1),

Ilość newsów i archiwaliów wprowadzona w latach:

2025: joryk (27), bobski66 (10),
2024: joryk (66), kasia (37), bobski66 (11),
2023: kasia (104), joryk (27), bobski66 (16), Argus9 (2),
2022: kasia (142), joryk (19), Argus9 (4), bobski66 (4), Agoosia (2),
2021: kasia (150), joryk (13), Agoosia (9), bobski66 (3), Argus9 (2), liver_2 (1),
2020: kasia (183), Agoosia (50), joryk (7),
2019: kasia (165), Agoosia (77), joryk (5), Argus9 (3), bobski66 (2), daytripper (1),
2018: kasia (173), Agoosia (122), joryk (6),
2017: Agoosia (113), kasia (111), joryk (9), fangorn (7), DayTripper (6), argus9 (1),
2016: Agoosia (198), kasia (126), joryk (41), fangorn (18), argus9 (7), mcbeardy (1),
2015: kasia (252), agoosia (181), joryk (101), argus9 (6), bobski66 (4), mcbeardy (3),
2014: joryk (381), kasia (258), agoosia (221), macho (7), argus9 (5), liver_2 (4), bobski66 (2), dominika (1), Tomek17 (1), svarog (1), Rita (1),
2013: joryk (514), kasia (402), macho (48), Ania1 (6), gietek (1), pinio (1),
2012: kasia (42), macho (29), joryk (11), Dominika (7), Ania1 (3),
2011: macho (71), joryk (6), Dominika (6), ania1 (2), gietek (1),
2010: macho (90), kasia (18), Rita (11),
2009: kasia (62), macho (16), Ania1 (9), Rita (5), joryk (2), pajdek (1),
2008: macho (55), kasia (41), Ania1 (25),
2007: Ania1 (44), macho (40), joryk (6), greg (1),
2006: Ania1 (52), maveric (10), joryk (7), Walrus (5), macho (4), beatles (3), tomun (1), Adam_S (1), kasia (1),
2005: Ania1 (43), Walrus (34), macho (22), Adam_S (19), kasia (11), gietek (6), McCartney (3), beatles (2), Piotrek (2), joryk (2), maveric (2), yerblues (2), Tomek17 (2), staszek (2), agawi (1),
2004: joryk (63), Walrus (32), gietek (20), macho (9), Adam_S (6), beatles (4), greg (3), zbig13 (3), McCartney (2),
2003: joryk (140), gietek (31), Walrus (9), McCartney (3), Beatles (1),
2002: joryk (190), macho (1), kasia (1),
0000: joryk (472), kasia (3),

Najchętniej czytane artykuly w 2024:

tytuł	rodzaj	ilość wizyt	autor
1) 100 najlepszych piosenek z solowej kariery Beatlesów wg. magazynu "Rolling Stone"	nagrody	(1217)	joryk
2) Nieznany amatorski materiał filmowy z planu "Help!	film	(891)	bobski66
3) Gitara Cavern Bass wróciła do Beatlesa Paula	pamiątki	(838)	joryk
4) Pamiętnik Joan Taylor z 1969 roku dokumentuje rozstanie Beatlesów.	inne	(822)	joryk
5) Cover Blackbird na albumie Beyonce	audio	(800)	joryk
6) Odwiedź studio Abbey Road nie wychodząc z domu	inne	(792)	kasia
7) "War Is Over! Inspired by the Music of John & Yoko" z nominacją do Oskara.	film	(780)	bobski66
8) Teledysk "I'm Only Sleeping" zdobył Grammy 2024	nagrody	(770)	bobski66
9) "W Let It Be są sceny, których nie ma w Get Back" - Michael Lindsay-Hogg dla NY Times	wywiady	(763)	kasia
10) Ukazało się jubileuszowe wydanie albumu "Band On The Run"	audio	(751)	kasia
11) Jane Asher ujawnia, jak "przetrwała" związek z Paulem McCartneyem podczas sukcesu Beatlesów	inne	(750)	joryk
12) Animowany film "War Is Over! Inspired by the Music of John & Yoko" zdobył Oscara	film	(744)	joryk
13) Rarytas - materiał filmowy z The Beatles w programie Ready Steady Go	film	(733)	kasia
14) Paul McCartney oglądał Super Bowl - finał futbolu amerykańskiego	inne	(732)	joryk
15) Dzień Sklepów Płytowych 2024	pamiątki	(716)	joryk
16) Ukazał się singiel “February Sky” zapowiadający EP-kę Ringo Starra “Crooked Boy”	audio	(712)	kasia
17) Ukazał się zwiastun odrestaurowanego filmu "Let It Be"	film	(699)	kasia
18) Sam Mendes nakręci cztery filmy o Beatlesach	film	(692)	joryk
19) Listy miłosne Erica Claptona i George'a Harrisona do Pattie Boyd zostaną zlicytowane	pamiątki	(684)	joryk
20) Ringo Star rusza w trasę. Pierwszy koncert 22 maja w Vegas.	koncert	(678)	joryk

Akywnosc na Forum na przestrzeni lat

w nawiasach ilosc postów w poszczególnych latach: 2002 (335), 2003 (1182), 2004 (3171), 2005 (7687), 2006 (11788), 2007 (4836), 2008 (1493), 2009 (1480), 2010 (1212), 2011 (1742), 2012 (960), 2013 (3562), 2014 (4878), 2015 (3151), 2016 (1818), 2017 (585), 2018 (770), 2019 (446), 2020 (335), 2021 (279), 2022 (192), 2023 (303), 2024 (190), 2025 (60),

Plyty wydane w czerwcu:
1	Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (LP - 1967)
1	Live And Let Die / I Lie Around (S - 1973)
1	Old Siam, Sir / Spin It On (S - 1979)
4	Beatles For Sale No. 2 (EP - 1965)
5	Somewhere In England (LP - 1981)
5	Flowers Of The Dirt (LP - 1989)
5	Memory Almost Full (LP - 2007)
8	Back To The Egg (LP - 1979)
10	Paperback Writer / Rain (S - 1966)
10	PURE McCartney VR (LP - 2016)
12	Early Takes (LP - 2012)
13	Waterfalls / Check My Machine (S - 1980)
13	This Is Love / Breath Away From Heaven (S - 1988)
14	Paul McCartney in Red Square (DVD - 2005)
16	I've Had Enough (S - 1978)
16	Let It Roll: The Songs of George Harrison (LP - 2009)
17	This One / The First Stone (S - 1989)
18	Nobody s Child (S - 1990)
18	Dance Tonight / Nod Your Head (S - 2007)
19	Long Tall Sally (EP - 1964)
21	Take It Away / I'll Give You A Ring (S - 1982)
22	Living In The Material World (LP - 1973)
25	Back In The U.S.S.R. / Twist And Shout (S - 1976)
28	Band On The Run / Zoo Gang (S - 1974)

Klasyka rocka wydana w czerwcu:
1	Eye In The Sky (Alan Parsons Project) (LP - 1982)
2	Never Turn Your Back on a Friend (Budgie) (LP - 1973)
3	Sunny Afternoon (Kinks) (S - 1966)
3	In Rock (Deep Purple) (LP - 1970)
14	My Way / Blue Lace (Frank Sinatra) (S - 1969)
14	What's It All About (Pat Metheny) (cover - 2011)
19	Let's Twist Again (Chubby Checker) (S - 1961)
21	New York, New York (Liza Minnelli) (S - 1977)
26	The Valkyrie (Richard Wagner) ( - 1870)
26	It's All Over Now (The Rolling Stones) (S - 1964)