The Beatles Polska. Info.

Peter Jackson w rozmowie ze Stephenem Colbertem zdradził co nowego Paul dowiedział się po obejrzeniu Get Back

2021-11-25,  autor: kasia  
[...powrót do newsów]

Stephen Colbert pokazał w swoim programie rozmowę jaką odbył z Peterem Jacksonem. Wiele osób wie, że Colbert jest wielkim fanem filmu „Władca Pierścieni” oraz wielkim miłośnikiem The Beatles.

Peter Jackson: Nie możemy rozmawiać o tej nocy, kiedy to pokazałem ci tajne nagranie. To się nigdy nie wydarzyło. Ale mogłeś dużo zobaczyć parę lat temu.

Stephen Colbert: Czyli nie powinienem wspominać, że dwa lata temu kiedy byłem w Nowej Zelandii, spędziłem weekend w twoim domu i w ciągu dwóch dni obejrzeliśmy ponad osiem godzin nieobrobionego materiału który właśnie edytowałeś?

Peter Jackson: Miałbym przez to spore kłopoty, jeśli tylko byśmy o tym szeptali. Pamiętam nawet, że tej nocy uroniliśmy parę łez.

Stephen Colbert: Pamiętam, że ja się rozpłakałem, kiedy mi powiedziałeś, że mogę obejrzeć. Pamiętam tę część wieczoru.

Peter Jackson Łez nie uroniliśmy z powodu Beatlesów. To stało się przy czymś innym.

Stephen Colbert: Chciałbym rozpocząć tę rozmowę czymś szokującym, ponieważ to będzie jedyny wywiad, w którym nie będę w ogóle rozmawiał z tobą o „Władcy Pierścieni”, bo nie wiem jak to powiedzieć, ale od teraz „Władca Pierścieni” to moja druga ulubiona trylogia. Na pierwszym miejscu znajduje się trylogia „The Beatles: Get Back”.

Peter Jackson: Zastanawiałem się, czy to będzie pierwszy wywiad, w którym Stephen nie wspomni „Władcy Pierścieni”, ale właśnie już to zrobiłeś.

Stephen Colbert: Ale tylko wspomnieć, że nie będę o tym mówić. To wszystko. Nie pisnę o tym słowa znowu. Wszyscy inaczej pamiętamy film „Let It Be” Beatlesów, a ty wyskoczyłeś z dokumentem, który pokazuje, że kochali się nawzajem i świetnie się bawili. Jest tam parę spięć, ale widać, że lubią ze sobą tworzyć i pracować. Jak myślisz, jak to zmieni spojrzenie innych na koniec Beatlesów?

Peter Jackson: Wiesz co jest najbardziej interesujące? Że jeśli jest tam coś smutnego, to nie dlatego, że patrzysz na rozpadającą się grupę, ale oglądasz ich, największy zespół na świecie, który osiągnął tak wiele: Beatlemania, Shea Stadium, niesamowita płyta Sierżanta Pieprza. Przybywają do studia w styczniu 1969 roku i próbują zrozumieć jak to jest być Beatlesem w tamtym czasie. Podobnie jak we …, o cholera, miałem nie wspominać tego, „Władcy Pierścieni”, kiedy Frodo mówi: „Ocaliłem Shire, ale nie dla mnie”. Zacząłem właśnie od tego. Beatlesi zmienili świat, zrobili tyle rzeczy, by sobie uświadomić, że to nie jest miejsce dla nich. Oni chcą wystąpić dla 300 osób, a ostatni koncert zagrali dla publiczności liczącej 60 tysięcy. Nagle zdali sobie sprawę, oni największa grupa na świecie, że chcą być po prostu rock’n’rollowym zespołem. Ale nie możemy tego zrobić. Świat nie ma już dla nas miejsca. Takie miałem odczucia. Słodko-gorzkie odczucie.

Stephen Colbert: To jest miłosna historia o nich wszystkich, a zwłaszcza opowiada o miłości między Johnem a Paulem. Widać wyraźnie, że oni się wciąż kochają. Nawet jak widzowie obserwują Johna, który być może coś tam brał, to Paul odwraca się do kamery, rozkłada ręce jakby
„Co tutaj zrobić? Jak nie kochać Johna?” Co uważasz o ich relacji po spędzeniu z nimi tyle intymnego czasu?

Peter Jackson: Powiem Ci, co mnie chwyciło za serce, a wcześniej nie myślałem o tym. Ale mamy materiał filmowy. Zrozumiałem jak bardzo bolesnym przeżyciem musiało to być dla Paula oglądanie swojego najbliższego kumpla, z którym pisał mając 15 czy 16 lat. I nagle widzi jak Yoko zajmuje jego miejsce, John nie odsuwa Paula, ale widać, że jest podekscytowany i możesz tylko sobie wyobrazić jakie to musi być bolesne dla Paula. Ale on sobie z tym radzi. Kocha Beatlesów i chce dalej to ciągnąć. Nigdy nie przyszło mi to do głowy. Ale to jest o Johnie i Paulu, o tych wszystkich negatywnych rzeczach. Widzisz co się dzieje…


Stephen Colbert: Jednym ze wzruszających momentów dla mnie jest kiedy w studiu nie ma George’a, Johna też tam nie ma. George opuścił zespół. Nie wiedzą, czy wróci. Nie wiedzą co się dzieje z Johnem. Jest tylko Paul, Ringo, siedzi tam Linda, Glynn Johns i Michael Lindsay-Hogg. Jest ujęcie Paula mówiącego: Jeśli chce być z Yoko, to w porządku. Nie możemy zmusić go do wyboru. Wybrał Yoko i to właśnie powinien zrobić. A potem kamera jest ustawiona na Paula na jakieś 45 sekund i widać jak zmaga się z potężnymi uczuciami co by mógł zrobić w tej chwili – przynajmniej ja tak sobie to wyobrażam. To jest jeden z najpiękniejszych i rozdzierających serce momentów. Co o tym myślisz?


Peter Jackson: To jest ten moment, w którym wszyscy wiedza, że George opuścił zespół. I jest tam moment, w którym wyłania się możliwość, że John również odszedł. John nie pojawia się w studiu. Wiedzą, że George odszedł. I to ujęcie Paula mówiącego: I zostało nas dwoje. Widać, jak Paul powstrzymuje łzy.

Stephen Colbert: Jedna rzecz, która mnie naprawdę zaskoczyła, i na pewno zaskoczy innych ludzi, jest to, że Billy Preston jest nazywany często piątym Beatlesem na równi z George’em Martinem. A Bill prawie by nie znalazł się na albumie. Był przyjacielem George’a do którego wpadł na chwilę. A tutaj nagle wszyscy Beatlesi mówią „ O właśnie rozmawialiśmy, że potrzebujemy pianisty. Czy możesz zostać na dłużej?”.

Peter Jackson: To jest zabawny moment. Bo sami Beatlesi zdali sobie sprawę, że jeden z nich musi odstawić gitarę i grać na klawiszach. I nagle pojawia się Billy Preston, a John do niego się odwraca do niego i mówi: „Potrzebujemy klawiszowca. Czy możesz usiąść tam?” I Billy siada i zaczyna grać do znanych mu melodii. To jest niesamowity moment, bardzo emocjonalny.

Stephen Colbert: Kiedy Billy pojawia wszystko się zmienia, to tak jakby ktoś włączył klimatyzację w pokoju.

W programie pokazany jest fragment, w którym Beatlesi razem z Prestonem grają „Don’t Let Me Down”.

Peter Jackson: W filmie widzimy jak Beatlesi grają piosenki, które potem ukażą się na ich solowych nagraniach. Oni jeszcze o tym nie wiedzą, ale my wiemy. Jest tam scena, kiedy John i Paul pracują nad „Gimme Some Truth” - piosenką wydaną na albumie Johna „Imagine”. Nie miałem pojęcia, że Paul pomagał przy tym utworze. Kiedy go spotkałem, powiedziałem mu: „Paul nie zdawałem sobie sprawy, że byłeś współautorem piosenki „Gimme Some Truth”. Paul spojrzał się na mnie i zapytał: „Gimme Some Truth? Masz na myśli kawałek Johna z albumu „Imagine”? Odpowiedziałem, że tak, właśnie o ten kawałek mi chodzi. Paul stwierdził, że nie miał nic wspólnego z tą piosenką. Pokazałem mu na iPadzie scenę, w której razem tworzą tę piosenkę. Paul potrząsnął głową i powiedział: „Nie przypominam sobie tego momentu, że pracowałem razem z Johnem nad tym utworem”. A potem dodał z błyskiem w oku: „To jest świetna piosenka, cieszę się, że jest tam trochę mojej zasługi”.

Stephen Colbert: Peter, wiem, że obiecałem, iż nie wspomnę o „Władcy Pierścieni”, ale Ty wcześniej o filmie wspomniałeś przede mną, tak więc myślę, że mogę zadać ci to pytanie i to jest w całości twoja wina. Słyszałem, że Beatlesi chcieli zrobić ten film. A, że ty nakręciłeś trylogię Władcy Pierścieni i spędziłeś tyle lat pracując nad filmem z Beatlesami, to zadam ci pytanie: W jakich rolach byś obsadził Johna, Paula, George’a i Ringo jeśli byłbyś pracował raz jeszcze nad Władcą Pierścieni? Byliby hobbitami?

Peter Jackson: Podoba mi się ten pomysł. Paul oczywiście zagrałby Frodo, a Ringo – Sama. John to Gollum, a George to Gandalf, mistyk i magik. Doskonała obsada.

Peter Jackson przyznał, że wcześniej nie przepadał za koncertem Beatlesów na dachu, jednak zmienił zdanie pracując nad dokumentem, teraz występ na dachu budynku Apple stał się jednym z ulubionych. Beatlesi na początku nie chcieli pokazać światu taśm. Musiało upłynąć 50 lat, żeby zrozumieć, że to już jest dokument historyczny, który warto opublikować.

Colbert zapytał Jacksona, jak Ringo i Paul zareagowali po obejrzeniu materiału filmowego, czy coś ich zaszokowało, czy czegoś nowego się dowiedzieli.

Peter Jackson: W filmie jest scena, w której Paul McCartney wychodzi z pokoju… jest pora lunchu. Ringo i Paul wychodzą, a John i George zostają w studiu. George nerwowo odzywa się do Johna: „Mam wszystkie piosenki, które napisałem. Mam ich z 20. Mój normalny przydział to dwie piosenki na album. Zajmie mi z 10 lat opublikowanie tych utworów, tak więc myślę o nagraniu solowego albumu aby wydać moje piosenki.” John pyta: „Masz na myśli wszystkie twoje utwory na płycie?”, a George odpowiada: „Tak, byłoby wspaniale nagrać album ze wszystkimi moimi utworami, mógłbym usłyszeć jak to jest.” A John mówi: „Tak, to byłoby świetne, fantastyczne.” George mówi: Nadal byśmy nagrywali jako Beatlesi, a John przytakuje: „Tak, tak może być, że George nagra solowy album, a potem Beatlesi zrobią album”. Dla mnie to był obraz tego jak Beatlesi mogli przetrwać. Nagrywać solowe płyty i wciąż się spotykać by wydawać coś nagranego wspólnie jako Beatlesi. Paul nie słyszał tej rozmowy w 1969 roku, nie wiedział o rozmowie Johna i George’a. Po obejrzeniu filmu zapytałem Paula: „Co myślisz o tej rozmowie, którą zobaczyłeś po raz pierwszy, kiedy John i George rozmawiają o solowym albumie? Bo dla mnie w ten sposób Beatlesi mogli przetrwać. Wiesz co Paul powiedział do mnie? „Żałuję, że nie wiedziałem, że wtedy to powiedzieli”.

W następnej części Stephen Colbert pokazał fragment, w którym George zmaga się z tekstem do piosenki „Something”. Peter Jackson stwierdził, że oglądanie dokumentu jest interaktywnym doświadczeniem.

Kiedy pierwszy raz oglądałem ten materiał, nie mogłem się powstrzymać i krzyczałem: „No other lover”. Człowiek chce stanąć za nimi i pomóc odnaleźć słowa.

Stephen Colbert powiedział, że kiedy Beatlesi zastanawiają się jak ma brzmieć nazwisko słodkiej Loretty, czy Sweet Lorretta Marsh, to sam krzyczał: „Martin, idioci”!

Stephen również przyznał, że film pokazuje w innym świetle Yoko Ono.

Peter Jackson: Masz do czynienia z ludźmi, którzy stają się dorośli, ich styl życia się zmienił. Nie są już tymi chłopcami występującymi w programie Eda Sullivana. John jest kompletnie zakochany w Yoko. Nie chcą być osobno. Zabiera więc Yoko do studia. Nie widzimy Yoko, która wtrąca się albo sugeruje Paulowi co zagrać. Yoko szanuje ich pracę w studiu, czyta książki, robi na drutach, a Beatlesom to nie przeszkadza. Po prostu John chce być blisko Yoko cały czas, a Beatlesi przestali być dzieciakami.

Stephen podkreślił, że mimo wszystko Beatlesi są wciąż młodymi chłopakami. George w tym czasie miał tylko 25 lat, na co Jackson odpowiedział, że to jest niewiarygodne ile osiągnęli w takim młodym wieku.

Na końcu rozmowy, Colbert stwierdził, że Jackson oglądając 57 godzin nieobrobionego materiału filmowego mógł czuć się jak by był z Beatlesami w studiu nagraniowym. I że my jako widzowie oglądając edytowany materiał wciąż możemy tak samo odczuwać. Colbert zastanawiał się w jaki sposób Jackson opowiedział historię, nie mając żadnego scenariusza.

Jackson odpowiedział, że rozmowy Beatlesów stworzyły historię filmu. I podobnie jak w rozmowie dla NME, Jackson wyraził wdzięczność Michaelowi za ukrycie mikrofonów.

 Podczas rozmowy Beatlesi podkręcali głośno wzmacniacze i brzdąkali na gitarze. Po prostu brzdąkali, nie grali żadnej melodii. Mikrofony Michaela nagrywały więc tylko głośne gitary. Ale dzięki zastosowaniu nowej technologii udało nam się wyeksponować rozmowy zagłuszane przez gitary. Niektóre kluczowe części naszego filmu przedstawiają prywatne rozmowy, które Beatlesi starali się zatuszować poprzez granie na gitarze. Wszystko możemy usłyszeć.