The Beatles Polska. Info.

Peter Jackson w rozmowie dla GQ: "Zobaczycie Beatlesów z intymnością, której nigdy byście się nie spodziewali w swoim życiu"

2021-07-12,  autor: kasia  
[...powrót do newsów]

Niedawno Tony Bramwell ogłosił na swoim profilu na Facebooku, że 15 października ukaże się specjalne, jubileuszowe wydanie "Let It Be". Więcej informacji na temat wydawnictwa pojawi się już 26 sierpnia. Na pewno w październiku będziemy mogli kupić długo oczekiwaną książkę "The Beatles: Get Back", którą już można zamawiać (a podpowiadamy, że na brytyjskim Amazonie cena książki wynosi tylko 26 funtów zamiast 40 funtów).

W oczekiwaniu na wszystkie wydawnictwa związane z "The Beatles: Get Back" przedstawiamy obszerny wywiad Petera Jacksona dla GQ, który ukazał się w zeszłym miesiącu.

Przede wszystkim, Peter, mogę ci pogratulować, ponieważ myślę, że ta seria zadowoli cholernie dużo ludzi. To arcydzieło. Ile jeszcze zostało do końca?

Dziękuję. Tak naprawdę, to jest bardzo dobre pytanie, bo mówiąc szczerze nie mogę na nie odpowiedzieć, ponieważ wciąż edytujemy. Zazwyczaj przeprowadzam wywiady po zakończeniu projektu, a najlepiej, gdy dziennikarz przeprowadzający wywiad miał okazję zobaczyć całość, ale to jest skrajny przypadek, ponieważ wciąż edytuję. Wciąż nie wiem jak długo to potrwa, ale postaram się, żeby wszystko co powinno tam być, faktycznie tam się pojawiło. Nie będzie to krótki film. Jest bardzo linearny, tak więc faktycznie zaczyna się od pierwszego dnia - 2 stycznia, a kończy się 22 dnia, czyli 31 stycznia. Przechodzimy przez każdy dzień, opowiadając historię. ‶Let It Be” przyjęło zupełne podejście, ponieważ zostało losowo przycięte, a następnie zakończyło się koncertem na dachu.

Jaki dostałeś pierwotnie instruktaż? Czy ludzie z Apple Corps poprosili cię, byś sprawił, aby Beatlesi wyglądali tak, jakby się lubili?

Tak naprawdę, nie dostałem żadnego instruktażu. Byłem na spotkaniu z Apple Corps, ponieważ słyszeli, że jestem zainteresowany robieniem wielu eksperymentów z Al. Myśleli o zrobieniu jakiej objazdowej wystawy The Beatles, która jak sądzę , nie wydarzyła się. Zapytałem co się stało z wszystkimi materiałami z „Let It Be”, bo moglibyśmy wykorzystać je w wystawie. Powiedzieli, że nie chcą używać żadnych materiałów, ponieważ myślą o nakręceniu filmu dokumentalnego z wykorzystaniem odrzutów. Powiedziałem im, że jeśli szukają kogoś, kto to zrobi, to ja jestem zainteresowany. Poprosiłem o zobaczenie materiału i od razu mnie wciągnęło. Dorastając jako fan Beatlesów, odnosiłem wrażenie, że jest to zupełnie nieszczęśliwy okres i pomyślałem, że jeśli w „Let It Be” użyto najlepszych kawałków, to reszta musi być okropna. Zabrałem materiały do domu, do Nowej Zelandii na iPadzie, zadzwoniłem do nich i oznajmiłem: „Tak, wchodzę w to”. Edytujemy tę serię od około dwóch lat i jest to najdłuższy montaż, jaki kiedykolwiek zrobiłem w mojej karierze. Mam na myśli, że normalnie montujesz film, taki jak np. „Władca Pierścieni” w jakieś trzy lub cztery miesiące, a tutaj minęły już dwa lata. To jest bardzo skomplikowany materiał do cięcia.

Dlaczego trwa to tak długo?

Cóż, używali tylko dwóch kamer filmowych, nie było klapsów, a dźwięk nie był zsynchronizowany. Tak więc w ustalonych dniach, Beatlesi pracowali około ośmiu lub dziewięciu godzin, ale z tego było może 5 lub 6 godzin dźwięku, ale dużo mniej filmu, więc trzeba było to wszystko dopasowywać. Dźwięk się kręcił, ale my mieliśmy czarny ekran. Nagle obraz się pojawia, trwa tylko 17 sekund, a potem gaśnie i znowu mamy czarny ekran.

To było niesamowicie radosnym przeżyciem oglądać współpracujących ze sobą Beatlesów, ponieważ zawsze byliśmy przekonani, że te sesje były nie do wytrzymania. Moment, w którym George kłóci się z Paulem jest pokazany w oryginalnym filmie i w rzeczywistości pokazuje najgorszy fragment. Wiecie chodzi o ten urywek, w którym George mówi: ‚Zagram cokolwiek chcesz abym zagrał. Albo w ogóle nie zagram, jeśli nie chcesz, żebym grał’. Wiesz, coś w tym rodzaju: ‚Zrobię wszystko, aby cię zadowolić’. Starałem się nie używać niczego z oryginalnego "Let It Be", bo "Get Back" jest kompletnie inny. Nie chciałem przywłaszczać sobie oryginalnego filmu, więc jest to element towarzyszący. Ale przy wymianie zdań między Paulem i George’em ta reguła został złamana. Nie chciałem zostać oskarżony o łagodzenie filmu poprzez pozbawianie się tej sceny, ponieważ i tak wszyscy pamiętają ten fragment. Ale ludzie będą mogli na to inaczej spojrzeć, bo zdecydowaliśmy się pokazać całą rozmowę trwającą sześć minut. To już nie przypomina kłótni. Nie wydaje się, że Paul działał George’owi na nerwy. Rozumiesz co próbuje osiągnąć Paul. Rozumiesz podejście George’a. A cała rozmowa nabiera sensu. Rzecz w tym, że kiedy film został wydany, grupa się rozpadała, ale nie rozpadali się w tym momencie kiedy były kręcone sceny do ‚Let It Be’. Przypuszczam więc, żeby to było dziwne wypuszczać film, w którym wszyscy cieszą się swoim towarzystwem.

Cudownie jest oglądać ich dobre relacje.

Wszyscy są dobrymi przyjaciółmi i zostają dobrymi przyjaciółmi przez całą serię. To są czasy przed spotkaniem Allena Kleina, kiedy zaczęli się kłócić. To jest fantastyczne uczucie widzieć, jak wciąż są kumplami, wciąż komponują. Czytałem w książkach, że w tym okresie John i Paul nie pisali razem piosenek, ale to nieprawda, ponieważ mamy wiele scen, w których John i Paul siedzą pisząc razem piosenki. To naprawdę niesamowite jak wiele osób się myliło. I nie mówię tego ponieważ zostałem wtajemniczony. Po prostu to widać na taśmach. Jesteś tym wszystkim oszołomiony.

Praca nad filmem „Let It Be” po nakręceniu odbyła się w czasach rozpadu The Beatles, a kiedy nastała premiera w maju 1970, to Beatlesi się rozeszli, tak więc cały film pod silnym wpływem rozpadu. Poznałem całkiem dobrze Michaela Lindsaya - Hogga i naprawdę wspierał naszą pracę. Powiedział, że dla niego rozpad The Beatles nie miał wpływu na film, ale nie jestem tego pewien, ponieważ „Let It Be” oddaje atmosferę czasu kiedy grupa się rozpadała, co w sumie jest nieprawdą, bo film został nakręcony 14 miesięcy wcześniej, na długo przed rozpadem. Michael montował film, gdy Beatlesi zaczęli się spierać i myślę, że to miało ogromny wpływ na montaż obrazu. Czy pokażesz film, ukazujący się po rozpadzie zespołu, w którym wszyscy wyglądają na wesołych i szczęśliwych czy raczej pokażesz film z ponurą atmosferą panującą w studiu? Chodzi mi o to, że jeśli dany film ukazuje się w momencie gdy zespół już nie istniał, to w pewnym sensie wybierzesz wersję rozpadu zespołu. Nie wiem, w sumie mówię teraz za Michaela. On twierdzi, że to nie miało wpływu, ale ja nie jestem pewien.

Jaki jest twój ulubiony fragment z opracowanego przez ciebie materiału?

To jest pytanie. Nigdy właściwie o tym nie myślałem. Myślę, że jako fan Beatlesów uwielbiam jak patrzeć, jak tworzą piosenki z niczego. Mam na myśli to, że kiedy pracują nad konkretną piosenką, to nie jest to, do czego przywykliśmy na płycie. Pracują, a ty myślisz: „Oh, nie, to nie tak i słowa są inne”. Później dodają już właściwe słowa, właściwe riffy i właściwe dźwięki basowe i nagle widzimy piosenkę, z którą dorastałeś przez całe życie. Obserwujesz jak kawałek po kawałku, piosenka nabiera kształtu i chcesz powiedzieć: „No dalej chłopaki, idźcie dalej tą drogą, jesteście prawie na miejscu”. Lubię też ich humor. Jest wiele momentów, w których śmieję się głośno, mnóstwo zabawnych żartów i gagów.

Myślę, że ludzie będą zaskoczeni serialem z dwóch powodów. Po pierwsze, to będzie o wiele bardziej intymne, niż wszyscy sobie wyobrażali, albowiem wszyscy są przyzwyczajeni do oglądania dokumentów muzycznych w stylu MTV, w których jest tylko muzyka, muzyka i jeszcze raz muzyka. W tym filmie muzyka nie jest na pierwszym planie, to co jest w tle za muzyką, wysuwa się na pierwszy plan. Nawet na koncercie na dachu mamy koncepcję łączenia się z ulicą, policją i tym wszystkim co działo się w danej chwili. Tak więc nie siedzimy na koncercie przez całe 45 minut, pokazujemy całą relację z tego co dzieje się gdzie indziej w danym momencie. I tak jest w przypadku całej serii - nie pokażemy sekwencji klipów MTV, na których tworzą piosenki. Prawdopodobnie w filmie jest więcej rozmów z The Beatles niż rzeczywistego śpiewu. Ludzie nie będą się spodziewać tego rodzaju intymności, bycie tak zwaną muchą na ścianie. Myślę, że to wielu zaskoczy jak te filmy są zabawne, biorąc pod uwagę reputację tego materiału i filmu „Let It Be”. Nie kojarzą się ze styczniem 1969 roku, ale to są bardzo zabawne filmy.

Jakie było zaangażowanie The Beatles?

Widzieli drobiazgi, ale niedługo zobaczą całą serię. Od czasu do czasu wysyłałem im trzy-, lub czterominutowe sekwencje. Jeśli to było coś związane z Paulem, to wysyłałem Paulowi, a jeśli miało to coś wspólnego z Johnem, to wysyłałem Seanowi. Olivia dostawała fragmenty z George'em, a Ringo swoje. Wszyscy więc widzieli kilka krótkich, pięciominutowych klipów i bardzo mnie wspierali. Uważam, że przyjęli postawę, w której widać, że pogodzili się, iż minęło wystarczająco dużo czasu, a teraz wydarzenia stały się historyczne. Nie próbują chronić dziedzictwa. Ale przez długi czas nie wypuszczali żadnych alternatywnych utworów, jednak wraz z serią ‶Antologia” zaczęli to robić. Powoli rozgrzewali się do pomysłu, by pozwolić ludziom zajrzeć pod maskę, jak to mówią, zobaczyć jak się sprawy mają i myślę, że teraz czują z tą serią, że ten czas nadszedł, aby po 50 latach zdjąć przykrywkę i pokazać ludziom jak to naprawdę było. To znaczy, to są Beatlesi i nigdy wcześniej nie widzieliście takich Beatlesów. Jest parę rzeczy w naszych filmach, których Michael Lindsay-Hogg nie mógłby umieścić w ‶Let It Be”, bo od razu spotkałby się z odmową. Powiedzieliby: ‶Nie, wyrzuć to”, ale teraz całe nastawienie się zmieniło.

Czy miałeś jakieś zapiski. Czy coś ci zasugerowali?

Nie, żadnych. Dali mi wolną rękę. Dostałem nagranie, zniknąłem z nimi na drugim końcu świata i od tamtej pory nie wróciłem do Wielkiej Brytanii. Pierwsze cięcie trwało 18 godzin i miałem nadzieję, że pojawi się apetyt i usłyszymy: ‶Ok, zróbmy wersję sześciogodzinną”. Cały materiał, który wycinaliśmy, zostawiliśmy jako wycięte sceny, więc nie zajęło nam dużo czasu, aby złożyć dłuższą wersję. Wiedziałem, że w świecie internetu i streamingu i wszystkiego innego znajdziemy gdzieś dom na dłuższą wersję - tak, że zabrano od nas ból konieczności wycinania materiału.

Film wygląda oczywiście pięknie. Jaki był proces podejmowania decyzji, aby uwydatniać kolor i sprawić, by garnitury Tommy’ego Nuttera były takie jaskrawe, i tak dalej?

Jedyne, co zrobiliśmy, to wykorzystaliśmy technologię, którą opracowaliśmy na potrzeby filmu ‶ONe Shall Not Grow Old”. Zebraliśmy cały ten stary materiał filmowy z I wojny światowej i odnowiliśmy. Nie próbowaliśmy poprawiać podstawowych kolorów odzieży ani nic takiego. Nie robiliśmy takich sztuczek. Zrównoważyliśmy odcienie skóry, a kolory, które widzisz są kolorami z tamtych dni - tak przypuszczam. Z zazdrością spoglądamy na lata 60-te, bo ubrania mieli wtedy fantastyczne.

Ale jest jedna scena w studiu Twickenham, w której ściana wygląda na całkowicie zieloną.

W Twickenham mieli wokół siebie szare płótna. Po pierwszy dniu zdjęć, Tony Richmond, reżyser zdjęć pomyślał, że szarość wygląda naprawdę nudno, tak więc kupił kolorowe lampy i założył na nie filtry. Umieścił kleksy koloru na tej szarej ścianie. Położył duży zielony kleks nad fioletowym, żółtym i niebieskim kolorem, które w pewnym sensie zlewają się ze sobą i krzyżują. Zmienił tę wielką szarą cykloramę w coś rodzaju kolorów Lata Miłości, i zrobił to już drugiego dnia.

Czy były jakieś idiomatyczne wymiany, z których musiałeś zrezygnować, ponieważ nie miałby sensu 50 lat później?

Jest wiele odniesień do kultury w tamtych czasach, tak więc staraliśmy się pokazać zdjęcia tego o czym rozmawiają i wyjaśnić. Jest taka scena, w której John śpiewa ‶Dig A Pony” i zaczyna podśpiewywać alternatywny tekst ‶Dickie, Dickie, Dickie Murdoch”. Podobno był zapaśnikiem wagi ciężkiej w 1969 roku, więc pokazaliśmy jego zdjęcie. W pewnym momencie zespół zamienił ‶Get Back” w protest song na temat polityki Enocha Powella, a jeśli zamierzasz umieścić ‶alternatywną, pakistańską wersję", wyszydzającą Enocha Powella, to nie możesz tego zrobić bez wyjaśnienia innym, kim był Enoch Powell. Chodzi o to, że satyra, tak naprawdę nie sprawdza się w popowej piosence. Groziło im, że będą brzmieć jakby wspierali Enocha Powella, zamiast próbować go przedrzeźniać.

Oglądanie sesji na dachu jest dosyć niepokojące, ponieważ wszystko w tej części filmu jest dziwne, bo to działo się 50 lat temu, ale Savile Row jest identyczna. Ta ulica w ogóle się nie zmieniła.

Kiedy byłem ostatnio w Wielkiej Brytanii, poprosiłem o wejście na dach. Właścicielem budynku jest teraz oczywiście sklep Abercrombie & Fitch. Wysunęli schody, usunęli kilka rzeczy, ale nadal jest podstawowy obszar, w którym stali i grali Beatlesi. Spojrzałem na panoramę z dachu i widok po lewej stronie jest identyczny, ale widok z prawej strony jest zupełnie inny. Tam są teraz wszystkie nowoczesne budynki.

Mój dobry przyjaciel, David Rosen był jednym z tych, którzy przyczynili się do powstania niebieskiej tablicy upamiętniającej koncert na dachu przy Savile Row. Jak bardzo jesteś fanem Beatlesów?

Oczywiście dorastałem z nimi, ale albumami, które naprawdę znaczyły dla mnie najwięcej, były płyt Red i Blue, które ukazały się na początku lat siedemdziesiątych. Szedłem ulicą i przechodziłem obok sklepu z płytami. Zobaczyłem te okładki na wystawie i po prostu musiałem je mieć. Były to pierwsze albumy Beatlesów, które faktycznie trzymałem w rękach, bo moi rodzice nigdy nie mieli żadnych płyt The Beatles. Potem zacząłem kupować wszystkie albumy i bootlegi, które mogłem dostać, w tym sesje Get Back. Zawsze uważałem je za niekończące się, ale ze zdjęciami są o wiele lepsze.

Na koniec, oprócz bycia dumnym z tych filmów i oprócz tego że masz nadzieję, iż odniosą sukces, jakie masz ambicje dotyczące ‶The Beatles: Get Back” pod względem dziedzictwa?

Cóż, nie wiem jak nie mogą stać się definitywnym portretem Beatlesów w pracy. Nie ma żadnego innego nagrania The Beatles w pracy. To jedyne, prawdziwe nagranie Beatlesów podczas procesu twórczego. Zobaczycie Beatlesów z intymnością, której nigdy byście się nie spodziewali w swoim życiu. Myślę, że to trochę magiczna rzecz.