The Beatles Polska. Info.

Warning: getimagesize(): SSL operation failed with code 1. OpenSSL Error messages: error:0A000126:SSL routines::unexpected eof while reading in /home/hosting/www/beatles.kielce.com.pl/www/news_more_out.php on line 77

Wygrani i przegrani sesji Get Back - artykuł Tylera Golsena z Far Out Magazine

2021-12-05,  autor: joryk  
[...powrót do newsów]

Oto zwycięzcy i przegrani The Beatles: Get Back.

Zwycięzca: The Beatles
Trudno zdobyć więcej niż Fab4, ale seria Get Back ponownie umieszcza ich w centrum uwagi. Memy, klipy, cytaty przelatujące w mediach społecznościowych oraz ogólnie pozytywne przyjęcie projektu sprawia, że The Beatles po raz kolejny są najważniejszymi muzykami na świecie. Dzięki Get Back zespół prawdopodobnie rozpocznie kolejne odrodzenie zainteresowania swoją legendarną dyskografią.

Przegrany: Edycja
Get Back miał być dwugodzinnym filmem dokumentalnym. Peter Jackson postanowił pomnożyć czas przez cztery, pociąć go na trzy części i rozprowadzić jako mini-serię.

To strata dla edycji jako koncepcji, ponieważ są długie fragmenty, w których nic się nie dzieje przez kilka minut, ale wygrana dla reszty z nas, ponieważ możemy zobaczyć Beatlesów i ich proces twórczy. Get Back z pewnością oglądałoby się lepiej z dodatkowymi cięciami, ale cały projekt czerpie korzyści dzięki maksymalistycznemu podejściu Jacksona.

Zwycięzca: album Let It Be
Pozycja albumu Let It Be w dyskografii The Beatles zawsze była słaba. Z niechcianymi przez McCartneya dogrywkami Phila Spectora Let It Be często spotykał się z krytyką, pogardą i ostrą dezaprobatą ze strony niektórych fanów.

Film Get Back dobrze służy albumowi. Po prostu spędzając z filmem tak dużo czasu, obserwując jak zespół zmaga się w kółko z „I've Got a Feeling” wzrasta uznanie dla tej piosenki, a akustyczny przełom w „Two of Us” daje odczuć to samo, co zwycięstwo w ostatniej sekundzie drużyny sportowej.

Zwycięzca: katalog piosenek George'a Harrisona
Jedna z głównych narracji serii dotyczy ewolucji George'a Harrisona jako autora piosenek na równi z jego kolegami z zespołu. Jedyny problem polega na tym, że John Lennon i Paul McCartney rzadko poświęcają piosenkom takim jak „All Things Must Pass” i „Isn't It a Pity” prawdziwą uwagę, zadowalając się wyrzucaniem własnych niedopieczonych pomysłów i ignorując nowe piosenki Harrisona.

Najbardziej skandaliczną częścią całej produkcji jest przyznanie się Lennona, że ​​wkraczają w „punkt krytyczny”, w którym ani on, ani McCartney nie mają wystarczająco dużo piosenek. Tymczasem George wpada na pomysł wydania solowej płyty podczas pobytu w The Beatles, niestety potwierdzając, że jego wkład zawsze był ignorowany, bez względu na jakość i ilość.

Przegrany: obojętność Johna Lennona
W całym dokumencie pojawiają się okazjonalne przebłyski legendarnego Johna Lennona, którego zna świat: humor i błyskotliwy dowcip, gwiazda rocka na dachu, namiętny autor piosenek „Don’t Let Me Down”. Ale najczęściej to nieobecność Lennona, zarówno fizyczna, jak i psychiczna, definiuje go w całej serii.

Kiedy się spóźnia, McCartney pisze „Get Back”. Kiedy tam jest, ledwo zwraca uwagę i zgrywa wczesne numery rock and rolla, zamiast ulepszać swój własny materiał. Lennon przechodził przez ten czas uzależnienie od narkotyków i osobiste wstrząsy, ale jego brak zainteresowania czymkolwiek związanym z zespołem jest najbardziej frustrującą częścią serii.

Zwycięzca: osobowość typu A Paula McCartneya
Jeśli komuś groziła opinia czarnego charakteru podczas Get Back, to był to Paul McCartney. Był kapitanem statku płynącego na wody, na które nikt inny tak naprawdę nie chciał wchodzić, ale film faktycznie robi więcej, aby podkreślić konieczność posiadania kogoś takiego jak McCartney na czele.

Szanuje Yoko Ono, chętnie oddaje się apatycznym eksperymentom i jamom i jest jedynym członkiem zespołu oferującym rozwiązania ich problemów. Nie zawsze ma rację i łatwo sympatyzować z Harrisonem, kiedy staje się nerwowy, ale ostatecznie jasne jest, że nieco dominująca osobowość McCartneya utrzymywała zespół na powierzchni.

Zwycięzca: "Octopus's Garden"
Częścią radości płynącej z oglądania Get Back jest to, że widzisz nie tylko tworzenie albumu Let It Be, ale także tworzenie płyty Abbey Road. "Something", "Mean Mr. Mustard", "I Want You (She's So Heavy)", "Maxwell's Silver Hammer", "She Came in Through the Bathroom Window", "Carry That Weight" i "Oh! Darling" są przewijają sieę w pierwotnych wersjach w całym filmie.

Jednak najlepszym momentem jest zobaczenie, jak Ringo Starr pokazuje zespołowi swoją nową piosenkę "Octopus's Garden". Scena, w której Starr i Harrison pracują nad strukturą akordów utworu, może być najlepszym przykładem produktywności i współpracy w całej serii.

Przegrany: Michael Lindsay-Hogg
Michael Lindsay-Hogg - dzięki niemu mamy ten materiał. Należy go też pochwalić za to, że jest Paulem McCartneyem ekipy filmowej: desperacko stara się podnieść poziom zaangażowania w występ na żywo.

Ale wyraźna pogarda dla reżysera ze strony prawie wszystkich obecnych z nim w pokoju tylko potęguje i tak już napiętą atmosferę, a nieumieszczenie choćby jednej tylko kamery przed Billy'm Prestonem podczas występu na dachu zespołu jest niewybaczalne.

Zwycięzca: George Martin
Let It Be najpierw produkował Glyn Johns. Jego wersje odrzucono. Phil Spector przyszedł później i doprowadził do końca. Najbardziej znacząca jest obecność George'a Martina – czy też raczej, podobnie jak w przypadku Lennona, jego brak obecności. Niby jest ale go nie ma.

Zawsze z boku ale zawsze gotowy do pomocy, Martin dostarcza sprzęt i kieruje stylem pracy zespołu, wyraża swoją opinię na temat aranżacji utworu, gdy o to poprosimy, mimo że zespół celowo stara się tworzyć bez niego. Tezę, że Martin był najbardziej odpowiedzialny za muzykę The Beatles (poza muzykami), potwierdza właśnie Get Back, ponieważ zespół wygląda na kompletnie zagubiony bez jego wskazówek.

Przegrany: Hare Kryszna
George Harrison wydaje się być najbardziej zrównoważonym z trzech gitarzystów, ale jego upór, by pozwolić członkom ruchu Hare Krishna w milczeniu siedzieć na próbach zespołu w Twickenham, jest jednym z dziwniejszych i mniej komfortowych elementów, które ostatecznie dodają negatywnych skutków. Trochę strzeliłeś sobie w stopę, George.

Przegrany: Peter Sellers
Partner Starra w The Magic Christian trafił na zespół w trakcie kryzysu, ale fakt, że Peter Sellers wydaje się absolutnie znudzony, gdy spotyka się z The Beatles, jest oszałamiający.

Nawet w najgorszym momencie wszyscy ludzie zaangażowani w produkcję rozumieją, jak monumentalne jest przebywanie w pobliżu zespołu w tym momencie. Sellers to jedyny, który wydaje się nie rozumieć, o co to całe zamieszanie, i to jego strata, ponieważ nawet przebywanie w pobliżu The Beatles podczas kręcenia gówna jest marzeniem około 90% światowej populacji. Sellers zachowuje się, jakby to był przykry obowiązek.

Zwycięzca: Billy Preston
Dominującą ideą, która otaczała Let It Be przez kilka lat, było to, że Billy Preston po prostu wszedł do pokoju i magicznie wszystko zmienił na lepsze. Get Back pokazuje, że… taka jest właśnie prawda.

Nawet jeśli byłeś dobrze oczytany na temat potwornej muzykalności i towarzyskiej natury Prestona, trudno przecenić, jak duży jest jego wpływ na sesje nagraniowe. W zasadzie w pojedynkę uratował projekt i prawdopodobnie zasłużył na to miejsce w zespole, które Lennon chciał mu dać.

Zwycięzca: Marmite i Toast
Kto by pomyślał, że sekretem utrzymania The Beatles w działaniu są nadmierne ilości chleba i masła? To oraz dziesiątki filiżanek herbaty i około miliona przerw na papierosy.