The Beatles Polska. Info.

Dziesięć rzeczy, których dowiadujemy się z filmu "Get Back" - artykuł w The Guardian

2021-12-04,  autor: joryk  
[...powrót do newsów]

Ciekawe spojrzenie na film ma Andy Welch - dziennikarz The Guardian. Myślę, że wielu z nas się z tym zgodzi. Artykuł dedykuję Redaktor Naczelnej Kasi.

The Beatles nie wiedzieli, na co się szykują
Koncepcja Let It Be brzmiała: brak koncepcji. The Beatles przybyli do pustego studia i zastanawiali się, gdzie jest sprzęt. (I ujawnili, że wiedzą bardzo mało o konfigurowaniu systemów nagłośnieniowych.) Po co ćwiczyli? Pokaz na Queen Elizabeth 2? Koncert na Primrose Hill? Program telewizyjny w Libii? Film? Jak będzie wyglądał plan filmowy? Czy dekoracje będą zrobione z plastiku? Dlaczego, zastanawiał się George Harrison, są nagrywani i filmowani non-stop? Get Back wyjaśnia, że ​​Beatlesi nie mieli pojęcia, po co tam byli.
I na pewno nie wiedzieli, jak przebiegłym reżyserem był Michael Lindsay-Hogg. Nie tylko nagrywał ich rozmowy, ale także chował mikrofony w stołówkowych donicach. Nie miałem pojęcia, że ​​istniała potajemnie nagrana rozmowa między Johnem Lennonem i Paulem McCartneyem, w której najwspanialsi twórcy piosenek wszechczasów omawiają swój pogarszający się związek i sposób, w jaki zawiedli Harrisona.
- „George powiedział, że nie ma już wystarczającej satysfakcji z powodu kompromisu, jaki musiał osiągnąć, aby być razem” – mówi Lennon.
- „To ropiejąca rana, na którą pozwoliliśmy. Wczoraj – to rana, która zaogniła się jeszcze głębiej, a nie daliśmy mu żadnych bandaży.”
Chociaż słuchanie tej sekretnej, szczerej rozmowy było ekscytujące, nie mogłem być sam - mówi o sobie Andy Welch dziennikarz The Guardian - czując się nieco osłabiony przez to doświadczenie.

Michael Lindsay-Hogg nakręcił okropny film i miał wiele złych pomysłów
Czasami trzeba wiedzieć, kiedy się zamknąć i słuchać. Ale Lindsay-Hogg tego nie wiedział. W Let It Be, bez względu na to, co się dzieje, jest tam, paląc cygaro, wtrącając się z nieprzydatnymi komentarzami i wskazówkami lub opowieściami o pracy z Orsonem Wellesem, gdy był dziecięcym aktorem. Po prostu nie zrezygnuje ze swojego pomysłu na wyjazd do Libii i w pewnym momencie proponuje filmowanie w sierocińcu lub szpitalu dziecięcym. „Nie taki, w którym są naprawdę chorzy” – dodaje, jakby to ulepszyło jego okropny pomysł.

Paul McCartney jest naprawdę dobry w pisaniu piosenek
Umiejętności MacCartneya w pisaniu piosenek nie były kwestionowane przed wydaniem tego filmu dokumentalnego, ale obserwowanie, jak zbiera piosenkę Get Back z powietrza, jest niespotykane. W jednej sekundzie piosenka nie istnieje; w następnym gra i improwizuje teksty, powołując je do życia samą siłą woli. Fakt, że Ringo Starr siedzi naprzeciwko, ziewając, a Harrison wygląda na równie znudzonego, sugeruje, że McCartney często robił takie rzeczy. Dla tych z nas, którzy widzą to po raz pierwszy, wygląda to na jakiś rodzaj czarów.

Ringo to niesamowity perkusista
Kolejna długotrwała debata - nie debata, która naprawdę wymaga porzucenia. Starr nie jest jakimś czeladnikiem, który miał szczęście – jest jednym z najlepszych perkusistów wszechczasów, a Beatlesi nie byliby tak dobrzy bez niego. Obwiniajmy Jaspera Carrotta o dodanie oliwy do tego konkretnego ognia. Ale po raz kolejny wkład Ringo jest widoczny dla wszystkich. Nie był tak twórczo zaangażowany jak pozostała trójka, ale kiedy było to potrzebne, był tam – pijany lub skacowany, jeśli chodzi o Get Back – czy to uderzając w pokrywę pianina, klepiąc się po udach lub głaszcząc perkusję – i lepiej niż ktokolwiek.

Świat winien jest przeprosiny Yoko Ono
Yoko nie rozbiła Beatlesów. Obwinianie za to, że przez swoją ciągłą obecność psuła atmosferę jest absurdalnym, leniwym oskarżeniem opartym na mizoginii i rasizmie (widywanie partnerek Paula, Ringo i George'a oraz różnych gości wędrujących do i z studia naprawdę uderza w te podwójne standardy). Ten film daje podstawę do porzucenia tezy o tym, jak doprowadziła do upadku zespołu. Tak, były napięcia – skomplikowane, głęboko zakorzenione i długotrwałe – ale, jak mówi McCartney w części drugiej, obecność Yoko byłaby tylko wtedy przeszkodą, gdyby reszta zespołu na to pozwoliła. „To naprawdę nie jest takie złe. Chcą po prostu zostać razem” – mówi o niej i Lennonie. „Jest świetna, naprawdę jest w porządku”.

Billy Preston może rozwiązać każdy kryzys
„Ciekawe, jak ładnie zachowują się ludzie, gdy przyprowadzasz gościa, ponieważ nie chcą, aby wszyscy wiedzieli, że są takimi draniami”, zauważył Harrison w telewizyjnym filmie dokumentalnym z 1995 r. Anthology, zapytany o sprowadzenie klawiszowca, członka zespołu Little Richarda na sesje Let It Be. Płoną, gdy grają z Prestonem – być może zainspirowani jego umiejętnościami, być może wyzwoleni przez przejście z Twickenham Studios do Savile Row, a może porzuceniem pomysłu zagrania koncertu w Libii na zakończenie filmu. Przede wszystkim może to dlatego, że Preston był totemem, przyjacielem z czasów Hamburga, o którym tak czule mówią w Get Back, i przypomnieniem bardziej przyjaznych, szczęśliwszych czasów.

Glyn Johns ubrany niesamowicie
Pomimo największych wysiłków Harrisona, który ubiera fioletową koszulę, różowe spodnie w paski i futrzane buty, które wyglądają jak wykonane z dywanu, to i tak nie może dotrzymać kroku inżynierowi dźwięku Glynowi Johnsowi. Musztardowy płaszcz, sięgający do uda i dwurzędowy, duży, biały i włochaty, czarny winylowy proto-puffer, bordowy pokruszony aksamit czy granatowy z paskiem. Johns ubrany był bardziej ekstrawagancko niż jakakolwiek gwiazda rocka w pobliżu.

Mal Evans to radość z oglądania
Kierownik trasy Beatlesów zrobiłby dla nich wszystko, bez względu na to, o co by prosili. McCartney od niechcenia wspomina, gdy wychodzi na lunch, że może dobrze byłoby mieć kowadło. Mniej więcej godzinę później Evans siedzi tam i uderza w kowadło podczas wczesnego ujęcia Maxwell Silver Hammer. Wtrąca się z pomysłami na piosenki do The Long and Winding Road i prawie natychmiast po tym, jak Harrison ogłasza, że ​​odchodzi, Evans sprawdza, czy będzie miał dość gotówki, i mówi, że porozmawia z Apple o pozostałych płatnościach. Co za facet.

Reality TV przygotowała nas na Get Back
Choć niektóre z jego pomysłów były upiorne, Lindsay-Hogg prawdopodobnie miał rację, próbując zbudować jakiś rodzaj narracji. Nie było wtedy reality TV. Nie miał skąd czerpać doświadczenia. W efekcie film sprawia wrażenie nudnego, w którym nic się nie dzieje. Pamiętajmy, że wtedy większość artystów była widziana tylko w formatach scenicznych - teledyskowych, a nigdy w niefiltrowany, bezpośredni sposób. Teraz czujemy się z reality TV komfortowo. Nie nudzi nas. Co więcej – domagamy się tego.

McCartney wychodzi lepiej niż ktokolwiek się spodziewał
Myśleliśmy dotychczas, że ​​McCartney zachowywał się podczas sesji Let It Be jak jakiś kontrolujący wszystko egocentryczny potwór i że to był główny powód, dla którego film nie został ponownie wydany. Jednak w Get Back Peter Jackson "bierze smutną piosenkę i poprawia ją". Widzimy, jak McCartney wspiera swoich kolegów z zespołu w pisaniu, podnosi ich ego, sam dużo komponuje, wstrzykuje entuzjazm i utrzymuje całość w ruchu do przodu, jednocześnie wykazując wcześniej niewidziany poziom samoświadomości i umiejętność przewidywania przyszłości. Chwilę po tym, jak Harrison odszedł, a Lennon nie pokazuje się, siada z powrotem na krześle i mówi „a potem było ich dwóch” i jego oczy wypełniają się łzami. To dla niego za dużo.

To nie musiał być koniec
Okazuje się Beatlesi mieli przyszłość. Książki mówią, że do stycznia 1969 roku cała czwórka skakała sobie do gardeł, niezainteresowana żmudną pracą w ciągu dnia i mistrzowskimi zagrywkami McCartneya – ale tak nie było. Po obejrzeniu Get Back można wyobrazić sobie, że Beatlesi nagrywają All Things Must Pass na Let It Be, słuchają ostrzeżeń Glyna Johnsa na temat katastrofalnego Allena Kleina, wracają do swoich korzeni z ciągiem koncertów w całej Wielkiej Brytanii, biorą kilka lat przerwy na solowe płyty i zbierają się ponownie.