The Beatles Polska. Info.

Mija 50 lat od rozpadu The Beatles. Paul Weller: "Byłem zdruzgotany..."

2020-04-10,  autor: kasia   ...powrót do newsów

9 kwietnia 1970 roku, Paul McCartney wysłał do mediów oświadczenie promujące pierwszy solowy album artysty. Pytania i odpowiedzi przedstawione zostały w formie ‶wywiadu z samym sobą”. Paul opowiedział o czym jest jego nowy krążek (‶dom, rodzina, miłość”). W tekście pojawiły się też zapytania: „Czy planujesz nowy album lub singiel z The Beatles? ” oraz „Czy przewidujesz czas kiedy duet twórczy Lennon-McCartney stanie się znowu aktywny?”. Paul odpowiedział na oba pytania krótkim „Nie”.

McCartney nigdy tak naprawdę nie powiedział osobiście, że Beatlesi się rozeszli, ale jego odpowiedzi powiedziały wszystko czego chcieli dowiedzieć się dziennikarze. Następnego dnia na łamach Daily Mirror widniał nagłówek: „Paul odchodzi z The Beatles”.

Dokładnie po 50 latach reporterzy czasopisma the Guardian porozmawiali z fanami i znawcami The Beatles o dniu, w którym dowiedzieli się o rozpadzie grupy.

Paul Weller: Byli moim całym wszechświatem
Wtedy: 11 lat, uczeń w szkole Maybury. Teraz: 61 lat, muzyk.

Moja mam pracowała na pół etatu w kiosku i pamiętam z tego dnia nagłówek w prasie „Paul – Odchodzę”. Nie mogłem tego zrozumieć. Byłem wstrząśnięty. Beatlesi byli moim całym wszechświatem.

Teraz widzę, że to było nieuniknione i konieczne, ponieważ z perspektywy czasu nie mogli przejść do lat 70. To nie byłoby właściwe. Myślę, że David Bowie zajął ich miejsce. Zastanawiam się również, co by się stało, gdyby kontynuowali granie. Czy ich nagrania przez następne 50 lat byłyby OK czy też byłyby gównianymi zapisami i jakby to wpłynęło na zmniejszenia ich znaczenia oraz wpływu. Czy pozostaliby tak samo ważni jak teraz i w przyszłości?

Beatlesi zawsze będą moimi przewodnikami. Byli moimi czterema prorokami z północy. Przyszli, by pokazać nam, że istnieje inny sposób na życie oraz cieszyć się tym, co mamy.

Annie Nightingale:Nie byli już gwiazdami popu
Wtedy: 30 lat, dziennikarka , praca w Radiu 1. Teraz: 80 lat, praca w Radiu 1.

Byłam świadkiem zbliżającego się końca. Byłam przyjaciółką wytwórni Apple. Mogłam przebywać jako jedna z nielicznych w święconej sali. Pracowałam jako dziennikarka i prezenterka telewizyjna, więc znałam zespół bardzo dobrze. Pomogli mi również załatwić pierwszą pracę w Radiu 1. Ale czuło się, że wszyscy zamiatali brudy pod dywan.

Apple było utopijnym marzeniem. Grupa chciała dzielić się owocami swoich sukcesów poprzez opiekowanie się się innymi zespołami. Odkąd zmarł Brian Epstein wydawali się bezbronni i zagubienie. W 1970 roku nie byli już gwiazdami popu. Byli artystami. Jednak wciąż byli przedłużeniem tego, kim byli na początku – młodymi ludźmi, którzy mówili po raz pierwszy, że nie musisz być tacy jak twoi rodzice.

Pamiętam, że to był naprawdę smutny dzień i martwiłam się, że ten z trudem wywalczony grunt, który wybudowali, zostanie utracony. Naprawdę nie chcieliśmy aby establishment powrócił.

Bonnie Greer: Z powodu Beatlesów przeprowadziłam się do UK
Wtedy: 21 lat, licencjat z historii. Teraz: 71 lat, pisarka, prezenterka, członkini zarządu British Museum, oznaczona orderem OBE

Miałam 21 lat kiedy Paul McCartney ogłosił wydanie solowego albumu i och, tak przy okazji, Beatlesi się rozpadli. Byli częścią mojego życia od występu w programie Eda Sullivana sześć lat wcześniej.

Nadal widzę rozpadającą się kurtynę po zapowiedzi dość sztywnego starca. I oto byli. Słuchałam na moim tranzystorze audycji dla czarnych, Herba Kenta znanego jako Cool Gent, który zazwyczaj puszczał muzykę soulową. Pewnego dnia rozległy się akordy otwierające Paperback Writer. I wszystko się dla mnie zmieniło.

Byłam czarną dziewczyną dorastającą w południowej części Chicago w czasach ruchu praw obywatelskich, ruchu czarnych studentów, Bobby’ego Kennedy’ego. A potem byli Beatlesi. Dali mi wybór. Z ich powodu przeprowadziłam się do Wielkiej Brytanii. Dziwne, że musieli tego dokonać czterej chłopcy z Liverpoolu. Przez wszystkie ich przemiany, Beatlesi byli jak Oz czy Alicja z Krainy czarów, przejściem do innego świata. Kiedy się rozpadli, wiedziałam, że wkroczyliśmy do nowej epoki. I tak było.

Freda Kelly: Fani nie chcieli, żeby to się skończyło
Wtedy: 25 lat, sekretarka oficjalnego fan clubu The Beatles. Teraz: 75 lat, pracująca na pół etatu sekretarka prawna.

Wciąż dużo się działo w fan clubie na początku 1970 roku. Miałam już córkę. Mój mąż pracował na zmiany, więc moją córkę oddawałam do żłobka, szłam do biura i odpowiadałam na ogromne ilości listów. Fani ciągle pytali czy Beatlesi się rozchodzą. Unikałam odpowiedzi.

Rozpad Beatlesów nachodził. Nie byłam zaskoczona. Ludzie dorastają, pojawiają się inne priorytety takie jak żony i dzieci. Przez następne dwa lata utrzymywałam fan club. Wysyłałam stare nagrania i zdjęcia prasowe. Zamknęłam fan club kiedy znowu byłam w ciąży w 1972 roku. A potem wzięłam wolne, żeby wychować dzieci. Wróciłam do szkoły i zostałam sekretarką radcy prawnego. Fani nie chcieli, żeby to się skończyło. Ale nigdy nie oglądałam się za siebie.

Alan Johnson: Uzdrowili Amerykę po zamachu na Johna F. Kennedy’ego.
Wtedy: 26 lat, listonosz. Teraz 76 lat, były minister spraw wewnętrznych, autor książki „In My Life: A Music Memoir”.

Byłem ojcem trójki dzieci żyjącym w komunalnym mieszkaniu na Slough. Poprzedniego lata słuchałem Abbey Road. Było rzeczą oczywistą, że koniec Beatlesów nadchodzi. Na drugiej stronie kończą piosenką „The End” - tam wszystko jest. Ciągle się wzruszam gdy słucham tej płyty.

Trudno wyrazić jak wielki wpływ wywarli na szersze społeczeństwo. Uzdrowili Amerykę po zamachu na Johna F. Kennedy’ego. Dzieciaki w Rosji pomyślały o innym życiu po usłyszeniu ich muzyki. Wywołali ogromną falę kreatywności która przyniosła owoce po 1970 roku. Podobali mi się wykonawcy tacy jak: Joni Mitchell, Neil Young i Badfinger z wytwórni Apple.

Łagodzili siebie nawzajem w zespole. Paul łagodził cynizm Johna, a John łagodził skłonność Paula do kaprysów. W 1970 roku, jako fan, wiedziałeś, że chcą tworzyć sami. Album Plastic Ono Band z 1970 roku to wyjaśnił. Mimo to, wciąż myślałeś, że mogą powrócić. Do śmierci Lennona sądziliśmy, że mogą wrócić.

Mike Vickers: Zrobili już wszystko.
Wtedy: 30 lat, aranżer orkiestrowy, operator syntezatora Moog na Abbey Road. Teraz: 80 lat, autor książki: „A Week in the Life: Working With the Beatles on All You Need Is Love”.

Naprawdę nie byłem świadomy, że coś się działo. Poprzedniego lata, nagrywali wokal do piosenki „Because”. Kiedy wszedłem do studia, brzmieli fantastycznie. Nie wyobrażasz sobie, że tak wygląda zespół, który zaraz się rozpadnie.

W 1967 roku robiłem przygotowania do występu telewizyjnego All You Need Is Love. Wiedziałem o Paulu od mojego przyjaciela Petera Ashera (brata Jane, ówczesnej dziewczyny McCartneya). Peter powiedział, że Paul był jednym z tych ludzi, którzy dokładnie wiedzą co ma nastąpić przy tworzeniu muzyki. Miał rację. Paul był wyjątkowy w studiu nagraniowym, był świetnym przywódcą. Chociaż mogę sobie wyobrazić ile to mogło powodować stresu.

Biorąc pod uwagę, że w tym momencie już wszystko zrobili, założę się, że zdecydowali iż zerwanie to kolejna rzecz do zrobienia. Pomyśl o tym, co robi większość artystów w życiu. Beatlesi zrobili to samo, a może i więcej na swoich albumach w ciągu siedmiu lat.

Lillian Adams: Jeździliśmy autobusem do domu Johna
Wtedy: 21 lat, fanka The Beatles od 1961 roku. Teraz : 71 lat, emerytowana redaktorka działu finansowego.

Byłam zdumiona kiedy usłyszałam o ich rozpadzie. Słyszało się jak nie lubili Yoko, nie lubili Lindy, jak Paul chciał, aby zespołem zaopiekował się ojciec i brat jego dziewczyny, co z pewnością nie było dobrym pomysłem dla nikogo poza samym Paulem. Jednak myślałam, że sobie poradzą. Od dziecka byli Beatlesami. Jak mogliby stać się czymś innym?

Jako nastolatka mieszkając niedaleko Liverpoolu widziałam ich dużo razy. W soboty i wakacje wraz z przyjaciółmi jeździliśmy autobusem do domu Johna, ponieważ nie mieliśmy nic innego do roboty. Widzieliśmy go tylko raz. Miało się mały dostęp do kultury w tamtych czasach. Dostawaliśmy raz w miesiącu magazyn The Beatles Monthly Book, a raz w tygodniu program telewizyjny „Top of the Pops”. I to wszystko. Idea zobaczenia ulubionej grupy w dowolnym momencie każdego dnia była niewiarygodna.

Dzięki Beatlesom odkryłam tyle muzyki. Bez nich nie lubiłabym bluesa. Bardziej interesowali mnie: John Mayall, Eric Clapton i Cream przed 1970. Ale nadal kupowałam każdy album Beatlesów i uwielbiałam Abbey Road. Nie mogłam uwierzyć, że już ich tam nie będzie.

Cały artykuł dostępny jest na stronie The Gurdian.