The Beatles Polska. Info.

Mama opowiadała, jak płakałem za ojcem - wywiad Juliana Lennona z okazji wydania nowej płyty "Jude"

2022-09-17,  autor: joryk  
[...powrót do newsów]

"Mama opowiadała, jak płakałem za ojcem i pytałem, gdzie on jest". Julian Lennon o swoim ojcu i nowym albumie [WYWIAD]

Po 11 latach Julian Lennon wydał nowy album. Nazywa płyty — "Jude", nawiązuje do słynnej piosenki Beatlesów, która powstała w czasie, gdy jego ojciec opuścił rodzinę dla Yoko Ono. W wywiadzie dla "Die Welt" Julian Lennon opowiada o trudnym dzieciństwie, stosunkach z ojcem oraz swoich zainteresowaniach i motywacji do życia.
Syn Johna Lennona o swoim życiu i nowym albumie


Ta piosenka o smutku i bólu, to wciąż jeden z największych przebojów Beatlesów. "Hey Jude" napisał i zaśpiewał Paul McCartney. Adresatem utworu jest Julian — wówczas 5-letni syna Johna Lennona — który czuł się samotny po rozstaniu rodziców. Pierwotnie piosenka miała nosić tytuł "Hey Jules", ale aby uniknąć oczywistej aluzji, McCartney zmienił nazwę na "Hey Jude". Pocieszające wersy o traumie Juliana Lennona do tej pory śpiewają wszyscy fani zespołu.

Stefan Frommann: Proszę zdradzić, jak się pan teraz nazywa?

Julian Lennon: Moje imię i nazwisko rodowe to właściwie John Lennon, a dokładnie John Charles Julian Lennon. To zawsze było dla mnie dużym obciążeniem, bo właściwie wszyscy mówili do mnie Julian, nigdy John. Ale mój paszport mówił co innego. Zdażało się na lotniskach, że ludzie patrzyli na mój bilet i mówili: "John Lennon? Co za wspaniałe nazwisko!", albo: "John Lennon? Och, jakie to zabawne!". Niektórzy pytali też: "John Lennon? Czy jesteś spokrewniony z "tym Johnem Lenonnem"?" To nigdy nie było dla mnie przyjemne i dlatego koniecznie musiałem coś z tym zrobić.

I co pan zrobił?

Zdecydowałem, że chcę być sobą! Miałem tego naprawdę dość i niedawno oficjalnie zmieniłem nazwisko. Chciałem uhonorować moich rodziców, którzy dali mi je w tej formie, zachowując kolejność inicjałów, a więc J.C.J.L. Zamieniłem kolejność Johna i Juliana. I tak oto jestem teraz oficjalnie Julianem Charlesem Johnem Lennonem. Charles, nawiasem mówiąc, jest po moim dziadku. Od tej pory nie obchodzi mnie, czy ktoś nazywa mnie po imieniu, skrótem czy przezwiskiem: Julian, Jules czy Jude, wszystko mi jedno. To było dla mnie naprawdę ważne, bo zdjęło ze mnie ogromny ciężar. Jestem wreszcie sobą. Z własną tożsamością i z wewnętrzną równowagą.

Czy to dlatego nazwał pan swój nowy album "Jude"?

W ciągu ostatnich pięciu lat przeszedłem wiele zmian. Zdecydowanie miałem wrażenie, że dorastam. Najważniejszą zmianą było to, że odkryłem, kim naprawdę jestem. Przeniosłem to na mój album. W tworzeniu muzyki chodzi o to, żeby dowiedzieć się takich rzeczy jak: kim jestem? Gdzie jest moje miejsce? Co ja robię? Czy jestem szczęśliwy? A jeśli nie, to dlaczego jestem smutny? Co mi się podoba, a co mi się nie podoba? Album pozornie udaje, że jest o miłości i o związkach, ale w rzeczywistości chodzi o to, by już się nie bać, by pokochać i odnaleźć samego siebie.

Wielu osobom od razu przychodzi na myśl słynna piosenka Beatlesów "Hey Jude", którą Paul McCartney napisał dla pana.

"Hey Jude" to wspaniała piosenka, dla wielu ulubiony utwór Beatlesów, ale dla mnie jest to ostre przypomnienie tego, co wydarzyło się w moim życiu. Ojciec nas zostawił, matkę i mnie. To był dla mnie naprawdę trudny okres. Mama opowiadała mi, że ciągle płakałem za ojcem i pytałem, gdzie on jest.

Czy to dlatego rozwinął się taki stosunek "miłość-nienawiść" z piosenką, która miała pana pocieszyć? Coś takiego zdarza się wielu pięcioletnim chłopcom. Wszyscy czują się ...podle. Czują się zagubieni i porzuceni.
Czy w końcu wybaczył pan ojcu, że was porzucił?

Tak, musiałem mu wybaczyć, bo tylko w ten sposób mogłem sam się z tym pogodzić. Musiałem zrozumieć, dlaczego to zrobił, a także jaki to był czas dla niego i co wtedy działo się w jego życiu. Zaraz po Elvisie, Beatlesi byli chyba numerem jeden pod względem szaleństwa i najwspanialszym zespołem na świecie. Nie sposób było zrozumieć, jak sobie z tym poradzić ani nawet jak całe to szaleństwo może wpłynąć na związek, czy małżeństwo.

Wydaje się to całkiem zrozumiałe.

Musiałem przyjrzeć się temu wszystkiemu z dystansu i zrozumieć presję, która była związana z ich ogromnym sukcesem. Wiele osób w tamtym czasie próbowało interpretować Beatlesów na swój sposób, naginać ich twórczość do swoich potrzeb, podczas gdy sami szukali własnej tożsamości. Wszystko to wpłynęło na mój stosunek do nich. To, co zrobił, nie było dobre. Zdecydowanie nie było dobre — co do tego nie ma wątpliwości. Ale teraz potrafię to zrozumieć i wybaczam mu. Dlatego później udało nam się odnowić kontakt i zbudować coś na kształt relacji, w moich nastoletnich latach. Oboje chcieliśmy rozwijać tę relację. Więc to nie tak, że mnie nie chciał — wręcz przeciwnie. A mnie bardzo pociesza fakt, że to wiem.

Dobrze, że udało się panu to uporządkować za życia.

Myślę, że miałem dużo szczęścia, że nastąpiło to "ponowne połączenie" i dlatego mogę teraz tak o tym myśleć. Jednak trudno było wtedy powiedzieć: no, znowu wszystko jest w porządku, bo oczywiście nie było. Coś, czego nauczyłem się z życiowych doświadczeń, to to, że czasami trzeba umieć odpuścić. Jeśli nie potrafisz zamknąć pewnych rozdziałów, nigdy nie będziesz naprawdę szczęśliwy. W przeciwnym razie takie doświadczenie zawsze będzie obecne i będzie na tobie ciążyć.

Na okładce nowej płyty widać pana w młodym wieku. Ile lat ma pan na zdjęciu?

Jestem może trochę starszy, niż byłem wtedy, gdy powstało "Hey Jude". Myślę, że mam sześć, siedem, może osiem lat. Wybrałem to zdjęcie, bo czułem, że to obrazuje moment niewinności, ale i zrozumienia. Próbowałem znaleźć obraz z odpowiednią mieszanką niewinności i świadomości.

Skąd się wzięło to zdjęcie?

Z pudełka ze starymi zdjęciami, które znalazłem. Jest tam jeszcze co najmniej 100 innych fotografii. Będę je musiał kiedyś przejrzeć.

Dlaczego stworzenie nowego albumu zajęło aż 11 lat? Czy najpierw musiał pan coś uporządkować w swoim życiu?

Właściwie to zakładałem, że "Everything Changes" z 2011 r. będzie moim ostatnim albumem. Czułem wtedy, że muszę odpocząć od muzyki, realizowałem inne pasje. Zakochałem się w fotografii, a także w robieniu filmów dokumentalnych. Rzuciłem się w wir pisania książek dla dzieci i współpracowałem z kilkoma organizacjami charytatywnymi. Teraz już wiem, że nie mogę przestać robić muzyki. Jest dla mnie za bardzo ważna, ale też nie ważniejsze od innych rzeczy, które kocham i które chce tworzyć i budować. Różnica jest taka, że we wszystkich innych dziedzinach musiałem udowodnić sobie, nikomu innemu, że jestem w stanie odnieść w nich sukces. Trzy książki dla dzieci stały się bestsellerami New York Timesa. To pokazało mi, że mogę odnieść sukces bez nazwiska również w muzyce.

Więc całe życie się pan rozwija. Czy nowa płyta zmieniła Pana?

To głębokie spojrzenie w moją duszę, delikatnie mówiąc. Musiałem spróbować znaleźć jakąś formę spokoju, wewnętrznej równowagi, jasności. Po części dlatego album musiał nosić tytuł "Jude". Bo w wielu aspektach, i to bardziej niż w którymkolwiek z poprzednich etapów mojego życia, jestem teraz naprawdę sobą! Jestem zupełnie inną osobą, niż byłem dwa, trzy, cztery, czy pięć lat temu.

Co ma pan dokładnie na myśli?

Kiedyś było we mnie dużo niepokoju i strachu, dużo negatywnych emocji. Podczas pandemii koronawirusa spędzałem dużo czasu sam, po prostu musiałem znaleźć coś w rodzaju spokoju w tym czasie, zanim zacząłem znowu pracować. Próbowałem medytacji, to też trochę pomogło. Ale to, co mi najbardziej pomogło to prawidłowe oddychanie! Przy całym tym syfie, całym szaleństwie, dobrych i gorszych dniach, najważniejsze było prawidłowe oddychanie, nawet pięć minut dziennie. Dla mnie oddychanie oznacza skupienie się na tym, co tu i teraz. "Podążaj za swoim sercem, podążaj za swoimi celami i nie pozwól, aby cokolwiek stanęło ci na drodze". Właściwie zawsze byłem impulsywny. Gdyby ktoś powiedział coś negatywnego o mnie, mojej muzyce czy czymkolwiek innym, wybuchłbym wewnętrznie. W międzyczasie nauczyłem się z tym radzić, a także być uczciwym wobec siebie. To była lekcja, która trwała 30 lat.

Czy dzięki albumowi odnalazł pan odpowiedzi na pytania, których pan szukał?

Tak, myślę, że większość z nich znalazłem. Zrozumiałem, że życie jest zdecydowanie zbyt krótkie, by przeżywać je negatywnie. Ja już tego nie chcę, nie chcę traktować innych negatywnie, ani być tak traktowany. Jeśli nie znajduję odpowiedzi na jakieś pytanie — oddycham. Jestem wtedy w stanie myśleć o tym z czystym sumieniem, zamiast się złościć. Myślę, że jest to dla mnie duży krok. Kiedy się starzejesz, dużo bardziej szukasz tego spokoju, szczęścia i wewnętrznej równowagi.

W swoich piosenkach śpiewa pan o pokoju i wolności. W momencie nagrywania nie można było przypuszczać, jak bardzo zmieni się świat. Czy uważa pan aktualne czasy, za najgorszy okres dla pana pokolenia?

Świat jest w strasznym bałaganie. To oszałamiające, że po tysiącach lat wciąż nie wyciągnęliśmy wniosków. Pod pewnymi względami jesteśmy nawet w gorszej sytuacji niż kiedykolwiek. To bardzo mnie niepokoi. Jesteśmy wyraźnie niezdolni do nauki, jesteśmy całkowicie niezdolni do ewolucji. Nie jestem jednak politykiem i nie chcę nim być.

Jak przeżył pan pandemię?

Podczas pandemii koronawirusa, naprawdę po raz pierwszy spędzałem czas z przyjaciółmi i to było fantastyczne. Wszyscy znaleźliśmy dzięki niej wiele szczęścia. Mogłem też zrozumieć ich strach, ich ból i obawy, tak jak oni widzieli moje. Powiedzieliśmy sobie wtedy: nie martw się, przejdziemy przez to, wszystko będzie dobrze. Trzymaliśmy się razem i potrafiliśmy to przeżyć, wspierając się wzajemnie.

A czy pandemia pana zmieniła?

Zawsze nazywałem siebie "fun drinkerem" (tłum. "wesołym pijaczkiem"), kimś, kto wychodził w piątek i cieszył się weekendem. Od czasu pandemii i lockdownów, w ogóle nie piję alkoholu. Podoba mi się, że budząc się, czuje się dobrze. Lubię mieć cel zaraz po przebudzeniu, czuć energię i koncentrację, lub po prostu — oddychać. Czuję w sobie wtedy inne nastawienie, to zupełnie inny stan. Jak to się nazywa? FOMO? Strach przed przegapieniem? (przyp. red. Fear of missing out). Kiedy pijesz, myślisz, że dzięki temu poczujesz się lepiej, ale na jak długo? Teraz rano czuję się zdrowszy. Podczas lockdownu wolno było wychodzić tylko na godzinę dziennie i poruszać się tylko o kilometr miejsca zamieszkania. Przepisy w Anglii były bardzo surowe. Wybrałem ścieżkę, która zamieniła ten jeden kilometr w pięć i chodziłem tak co drugi dzień. Teraz czuję się zdrowszy niż kiedykolwiek. Ćwiczenia, właściwe odżywianie — to wszystko ma ogromny wpływ na stan fizyczny i psychiczny. Dobra wystarczy. Za dużo mówię... (śmiech).

Kim jest Julian Lenon?

Urodzony w Liverpoolu Julian Lennon, lat 59, jest wszechstronnie utalentowanym muzykiem. Gra na wielu instrumentach, jest też filmowcem i fotografem, autorem kilku książek, angażuje się w akcje charytatywne przeciwko problemom ekologicznym i humanitarnym. Jest synem członka Beatlesów — Johna Lennona i jego pierwszej żony Cynthii, którzy rozstali się, gdy Julian miał zaledwie pięć lat. "Jude" to jego siódmy studyjny album. "Too Late for Goodbyes" z 1984 r. był jego największym sukcesem komercyjnym.

Autor: Stefan Frommann
Data utworzenia: 17 września 2022 08:26