The Beatles Polska. Info.

Sylwester z kierownictwem EMI oraz ...piratem.

1965-12-31,  autor: joryk  
[...powrót do newsów]

Barry Miles: „Paul i Jane, George i Patty oraz John i Cynthia wzięli udział w dużej imprezie sylwestrowej z władzami EMI, zorganizowanej przez Normana Newella (producenta muzycznego).”

Ben Toney (dyrektor programowy pirackiej stacji radiowej Radio London): „Zbliżał się Nowy Rok 1966, więc Harold Davidson (organizator koncertów) zdecydował, że powinniśmy pojechać z żonami na imprezę sylwestrową w mieszkaniu Normana Newella na Baker Street. To była część ulicy, na której miał mieszkać fikcyjny Sherlock Holmes. Norman Newell był autorem tekstów i producentem EMI.

W przyjęciu Normana wzięło udział kilka gwiazd, w tym John Lennon i George Harrison. Nie zabrakło także Sir Josepha Lockwooda, dyrektora zarządzającego EMI. Niemal natychmiast po przybyciu na miejsce złapał mnie John Lennon i weszliśmy do małego salonu. Kiedy usiedliśmy na środku pokoju w stylu indyjskim, zaczął: „Ben, co do cholery robisz, odtwarzając płytę mojego taty?” Wyjaśniłem, że odtworzyłem tę płytę głównie z ciekawości, co to jest, a nie ze względu na jakość płyty.

Dla wyjaśnienia - jakiś producent znalazł Freddiego Lennona myjącego naczynia w jakimś londyńskim hotelu. Namówił Freddiego do nagrania piosenki „This is My Life (My Love and My Home)” – kompozycji w stylu starego Waltera Brennana , w której recytował muzykę. Tekst opowiadał o tym, jak Freddie wypłynął w morze, zostawiając swojego młodego syna Johna i nigdy nie wrócił. Prawdziwa łzawa historia, została wydana przez wytwórnię Pai. Don Agnes z Lead's Music dał mi tę płytę i powiedział, że wie, że nie jest zbyt dobra, ale ponieważ był to ojciec Johna Lennona, może warto odtworzyć ją kilka razy. John powiedział mi, że ojciec zostawił go pod opieką ciotki, gdy miał trzy lata. Powiedział, że ojciec po prostu zamknął za nim drzwi i nigdy więcej się nie pojawił. Powiedziałem: „John, myślę, że twojemu ojcu musi być bardzo przykro, że cię opuścił”. Odpowiedział: „Gdyby naprawdę tego żałował, wróciłby wcześniej. On po prostu chce zarobić na moim sukcesie.” Było jasne, że John był z tego powodu naprawdę wściekły, więc powiedziałem mu, że następnym razem, gdy będę na statku, zdejmę tę płytę z anteny. Po mojej obietnicy John poczuł się lepiej.

Harold Davidson i Sir Joseph Lockwood byli starymi przyjaciółmi. Na przyjęciu Harold powiedział Sir Josephowi, że jego zdaniem dobrym pomysłem byłoby, gdybyśmy spotkali się z Sir Josephem i wymienili poglądy na temat nagrań i transmisji. Sir Joseph powiedział Haroldowi, że nigdy nie spotkał żadnego „pirata” i nigdy nie zniżyłby się do czegoś takiego. Harold miał jednak bardzo silną siłę perswazji i wkrótce znalazłem się w małym salonie twarzą w twarz z najpotężniejszym potentatem płytowym na świecie.

Sir Joseph zaczął od słów: „Panie Tony, zabija pan mój biznes płytowy!” Wyjaśniłem mu, że Radio London przekazuje mu znacznie więcej informacji o jego płytach niż Radio Luxembourg, zwłaszcza że musi płacić im za czas antenowy. W końcu przyznał, że miałem rację w tym założeniu, ale dodał, że gram tylko jeden styl muzyczny, co ogranicza jego zyski. Uważał, że podobnie jak BBC Radio London powinno dawać bardziej różnorodną muzykę. Wyjaśniłem mu, jak działa amerykańska koncepcja. W Stanach niektóre stacje radiowe nadają tylko przeboje z listy Top 40, inne puszczają muzykę lekką, a jeszcze inne grają country i jazz. Nie miał nic przeciwko tej koncepcji, ale nigdy nie zaczęliśmy omawiać jego głównego problemu. Prawdziwym problemem Sir Josepha było to, że z punktu widzenia piratów tracił kontrolę nad ogromnym imperium, które od pierwszego dnia było własnością wyłącznie EMI i Decca. BBC była bezużyteczna w promowaniu płyt, ponieważ Performing Rights Society wymagało od nich odtwarzania dowolnej płyty tylko raz dziennie. Zanim pojawili się piraci, jedyną agencją reklamową było Radio Luxembourg, a ponieważ IMMI i Decca dzieliły większość godzin pracy stacji, to one rządziły w tej branży. Wkrótce po wejściu na antenę Radia London nasze notowania szły łeb w łeb z Radiem Luxembourg. W dzień miały dość dobre wyniki, ale w nocy nasza stacja z nadajnikiem o mocy 750 000 W zlokalizowanym w Wielkim Księstwie miała większy zasięg i większą widownię. Kiedy pracowałem w Radiu London, było mi obojętne, czyją płytę puszczam. Może to być EMI, Decca, Pye, Philips lub jedna z mniejszych firm. Potrzebne było tylko jedno – musiało dobrze brzmieć. To był prawdziwy problem, przed którym stanął Sir Joseph. Faworyzowałem niektórych jego konkurentów, z którymi nigdy wcześniej nie miał do czynienia. EMI i Decca przypominały dawnych królów namaszczonych przez Boga królów, którzy sprawowali ścisłą kontrolę nad swoimi poddanymi. Kiedy ich poddani zbuntowali się i zażądali bardziej demokratycznych rządów, musieli się wycofać i ustąpić miejsca ogółowi społeczeństwa. W rzeczywistości tą władzę przejęli „piraci” radiowi, którzy faworyzowali produkcję mniejszych wytwórni płytowych, nie zważając na styl i częstotliwość nadawania nagrań, odcinając w ten sposób zyski EMI i Decca.

Na koniec naszej rozmowy Sir Joseph zapytał mnie o nasze zyski. Powiedziałem, że Radio London zarobiło w ubiegłym roku około siedmiu milionów dolarów. Wydawało mi się, że był zdumiony kwotą, o której rozmawialiśmy, i w końcu powiedział: „Myślałem, że to tylko kilku gości, którzy szkodzą mojemu biznesowi!” O ile wiem, byłem jedynym „piratem”, który kiedykolwiek rozmawiał z Sir Josephem Lockwoodem. Odniosłem wrażenie, że był to człowiek bardzo szczery i rozważny, tyle że z innych czasów i z inną koncepcją promowania płyt.

Na koniec John Lennon, George Harrison, Harold Davidson, Marion Ryan, Rona i ja zebraliśmy się w salonie z Normanem Newellem i resztą jego gości i zaśpiewaliśmy „Nowy Rok” przy dźwiękach „ Auld Lang Syne ” (jest to pieśń szkocka oparta na wierszach Roberta Burnsa, napisana w 1788 r., znana w wielu krajach, zwłaszcza anglojęzycznych, a najczęściej śpiewana z okazji Nowego Roku, tuż po północy).”