The Beatles Polska. Info.

W Anglii ukazuje się LP Harrisona "Extra Texture - Read All About It"

1975-10-03,  autor: joryk  
[...powrót do newsów]

W Anglii ukazuje się LP Harrisona Extra Texture (Read All About It) (Apple PAS 10009).

Album skopany niemiłosiernie przez krytykę ('artystyczne dno') i samego Harrisona, który w wywiadzie z 1987 określił go, jako swoje najgorsze solowe dzieło. Mimo wszystko płyta sprzedawała się dość dobrze, osiągając w Stanach status złotej płyty zaledwie w dwa miesiące.
Z pewnością godny uwagi jest hitowy utwór "You" otwierający płytę.

1. "You" – 3:41
2. "The Answer's at the End" – 5:32
3. "This Guitar (Can't Keep from Crying)" – 4:11
4. "Ooh Baby (You Know That I Love You)" – 3:59
5. "World of Stone" – 4:40

6. "A Bit More of You" – 0:45
7. "Can't Stop Thinking About You" – 4:30
8. "Tired of Midnight Blue" – 4:51
9. "Grey Cloudy Lies" – 3:41
10. "His Name Is Legs (Ladies and Gentlemen)" – 5:46

Muzycy:
George Harrison – vocals (1–5, 7–10), electric and acoustic guitars (1–10), ARP synthesizer (3, 9), Moog synthesizer (9), piano (10), backing vocals (1, 2, 7–10)
David Foster – piano (2, 3, 5, 9), organ (1, 6), ARP synthesizer (1, 5, 6), electric piano (7), tack piano (10), string arrangement (2, 3, 7)
Gary Wright – organ (2, 5), electric piano (1, 4, 6), ARP synthesizer (3, 7)
Jim Keltner – drums (1–9), percussion (9)
Jesse Ed Davis – electric guitar (3–5, 7, 9)
Klaus Voormann – bass (4–5, 7)
Paul Stallworth – bass (2, 8), background vocals (7)
Leon Russell – piano (1, 6, 8)
Tom Scott – saxophones (4, 10)
Chuck Findley – trumpet (4, 10), trombone (10)
Nicky Hopkins – piano (7)
Jim Horn – saxophone (1, 6)
Jim Gordon – drums (1, 6), percussion (1, 6)
Carl Radle – bass (1, 6)
Billy Preston – electric piano (10)
Willie Weeks – bass (10)
Andy Newmark – drums (10)
Legs Larry Smith – vocal (10)
Ronnie Spector – vocal (1)
Norm Kinney – percussion (2)


Dlaczego George Harrison, pogrążony w depresji, zaliczył wpadkę z albumem „Extra Texture”

Nawet sam George Harrison nienawidził tego albumu. Zewsząd spadały na niego ciosy: fatalne recenzje trasy po USA, proces sądowy o jeden z jego największych hitów, rozpad małżeństwa. W tej sytuacji można by mu wybaczyć, że nagrał płytę bardziej introspektywną.

Jednak wydany 22 września 1975 roku Extra Texture posunął się o krok dalej, wpadając w niemal bezlitosną ponurość. Zwiastunem twórczej pustki i beznadziei całej płyty jest już sama, pozornie zbędna, pozornie zbyteczna przeróbka piosenki Beatlesów – „This Guitar Can’t Keep from Crying”.

Extra Texture, ostatni album Harrisona dla Apple Records, brzmiał dokładnie jak zobowiązanie kontraktowe, którym w istocie był. Nie pomógł nawet udział pierwszorzędnych muzyków sesyjnych, takich jak Gary Wright, Jim Keltner, Jesse Ed Davis, Leon Russell czy Billy Preston. Wymownym symbolem stało się też samo logo Apple – na etykiecie płyty słynne jabłko zredukowano do ogryzka, co odzwierciedlało kolejną zepsutą relację w życiu artysty.

Sytuację pogorszyła przeprowadzka z Wielkiej Brytanii do Los Angeles, gdzie Harrison wrócił do nałogów – alkoholu i narkotyków. Oddalając się od duchowego oparcia, jakim była dla niego religia, George porzucił również optymizm i lekkość ducha, które sprawiły, że jego pierwsze solowe projekty były tak fantastycznymi niespodziankami. Jak sam przyznał w wywiadzie dla magazynu Musician w 1987 roku: „To był w pewnym sensie obskurny album. Produkcja pozostawiała wiele do życzenia, podobnie jak moje wykonanie. Byłem w prawdziwym dołku. Lubię niektóre z tych piosenek, ale z perspektywy czasu nie byłem z niego zadowolony”.

Jedynie dwa utwory wyłamywały się z tej żałobnej atmosfery, a i one były w rzeczywistości starszymi kompozycjami. Energiczne „You”, które trafiło do Top 20 w USA, było odrzutem z anulowanego solowego albumu Ronnie Spector z 1971 roku. Z kolei żartobliwe „His Name Is Legs (Ladies and Gentlemen)” nagrano rok wcześniej z Prestonem, Andym Newmarkiem i „Legs” Larrym Smithem z zespołu Bonzo Dog Doo Dah Band.

Nawet utwór „Tired of Midnight Blue”, który obok „You” stanowił jeden z nielicznych momentów płyty wartych ocalenia, okazał się przytłaczający. Sam Harrison opisał go tak: „Znasz te wieczory, kiedy wychodzisz z domu i od razu tego żałujesz? To był właśnie jeden z nich”.

Podobnie jest z całym tym ciężkim, bezlitośnie dołującym albumem, którego tytuł – Extra Texture – brzmi dziś jak okrutny żart. Znacznie lepszą nazwą byłby tytuł jednej z jego najbardziej rozdzierająco smutnych piosenek: „Grey Cloudy Lies”.