The Beatles Polska. Info.

David Wynne - rzeźbiarz Beatlesów

1964-01-26,  autor: joryk  
[...powrót do newsów]

Tysiące opętanych dziewcząt roiło się na chodnikach wokół hotelu George V w Paryżu – potrzebowałem radiowozu i policji konnej, żeby się przecisnąć przez ten tłum. Wrzeszczące nastolatki były tam tego stycznia 1964 roku, aby rzucić okiem na The Beatles. Ja byłem tam, żeby ich rzeźbić.

W połowie schodów hotelowych piękna młoda Amerykanka wymknęła się ze swojego pokoju i zatrzymała mnie. Wiedziała, że ​​idę zobaczyć zespół. – Posłuchaj – powiedziała - Jestem fotografem. Daj mi tylko pięć minut z The Beatles, a przez resztę dnia będziesz mógł robić, co chcesz w moim łóżku.
Powiedziałem: „Przykro mi, nawet ich jeszcze nie poznałem, a jestem żonaty”.

W 1964 roku planowałem wystawę w galerii w Londynie. Mieliśmy już głowy Johna Gielguda i Yehudi Menuhina, ale dyrektor galerii zapytał, czy są jeszcze inne znane osoby, które chciałbym wyrzeźbić na tę okazję. Zasugerowałem The Beatles, więc zabrał mnie na lunch z ich menadżerem Brianem Epsteinem.

Zapytany, dlaczego chcę zrobić głowy The Beatles, odpowiedziałem: „Uważam, że są fantastyczni, a co ważniejsze, moje dzieci je uwielbiają”. Epstein zapytał, czy chcę pieniędzy za tę pracę. „Nie” – odpowiedziałem – „nienawidzę pieniędzy”.

Epstein powiedział, że sesję będzie można zmieścić w ich harmonogramie tylko wtedy, gdy polecę do Paryża, gdzie nagrywają część kolejnego albumu.

Kiedy dotarłem do apartamentu The Beatles w George V, siedzieli w szlafrokach. Właśnie wstali z łóżek, mimo że była pora podwieczorku.

Ringo Starr wtrącił się: „Kim jesteś?” Brian nie powiedział im, że zgodził się pozwolić mi je wyrzeźbić, więc musiałem wyjaśnić.

— Och, czy to dlatego w mojej wannie jest ta glina? powiedział John. – Śmierdzi okropnie. Powiedziałem konsjerżowi, żeby położył tam 50 kilo modeliny.

Ktoś zapytał: „Czy mówisz trochę po francusku?” Czy mógłbyś zamówić nam śniadanie? Do tej pory jedliśmy tylko rybę z frytkami i hamburgery. Chcieli steki. Zamówiłem porządne śniadanie i tak zaczęła się nasza przyjaźń.

Tworzenie każdej pełnowymiarowej głowy zajmowało około jednego dnia. Chłopcy stłoczyli się i obserwowali wyłaniającą się głowę Ringo. Na początku nie miał nosa, co nieco kontrastowało z oryginałem, co reszta zespołu uważała za zabawne.

John był bardzo inteligentny. Rozmawialiśmy o sztuce, a on kwestionował wszystko, mówiąc: „The Beatles to bzdury. Picasso to bzdury. Protestowałem: „Nieprawda. Pewnego dnia się przekonasz.

W tym czasie The Beatles nadal byli rozbawieni uwielbieniem, jakie wywołali. Spędziliśmy jedno popołudnie podpisując zdjęcia. Szybko nauczyłem się naśladować ich podpisy. Z przykrością muszę przyznać, że w Wielkiej Brytanii są fani Beatlesów, którzy mają moje kopie.

Któregoś dnia Paul powiedział: Jutro będziemy nagrywać. Chcesz przyjść? Musisz tu być wcześniej. Zapytałem, o której bezbożnej godzinie mam przybyć. „Około drugiej po południu” – odpowiedział.

W ten sposób widziałem, jak tworzy się historia popu. W samochodzie w drodze do studia John i Paul pożyczyli mój mały szkicownik i zaczęli zapisywać słowa nowej piosenki "Can't Buy Me Love". Nie mieli pojęcia o melodii piosenki – tego ranka pomyśleli tylko o tytule. W studiu Ringo powiedział: „Dave, lepiej usiądź tu ze mną przy perkusji. Będziesz na uboczu i będziesz mógł wszystko usłyszeć.

Hałas był niewiarygodny, gdy ćwiczył partię perkusyjną. a Paul i John zaczęli śpiewać. George Harrison nic nie zrobił.

Kiedy rzeźbiłem, zespół zaczął eksperymentować z akordami. Pomysły podsuwał im George Martin, ich producent. W pewnym momencie powiedział: „Stop, spójrz, w trzecim refrenie musi być solówka George’a”. Dokładnie tak to słychać na płycie.

W połowie sesji Ringo powiedział do mnie:
- "Wiesz, tworzenie tych złotych krążków jest męczące".
- "Skąd wiesz, że to będzie złota płyta?"
- "Poczekaj to się przekonasz".
Tego wieczoru przyszedł telegram z informacją, że zamówienia na ich szósty singiel pokryły się złotem, po prostu w przedsprzedaży. Minęły dwa miesiące, zanim został wydany.

Paul zasugerował, żebym zabrał ich na kolację, żeby zjeść "porządne jedzenie”. Zadzwoniłem do maitre'da w wielkiej restauracji i poprosiłem o cichy stolik dla ośmiu osób. Powiedział, że to trudne, dopóki nie wspomniałem, kim są goście. „Ach”, wykrzyknął, „Les Beatles!”

Jakoś wieść się rozeszła i tłumy fanów czekały na nas przy wejściu do restauracji. Wewnątrz, w całej sali, siedziało kilkudziesięciu ambasadorów i polityków ze swoimi córkami. Restauracja sprzedała pozostałe stoły za równowartość kilkuset funtów jednorazowo - wszyscy chcieli zobaczyć The Beatles.

Żarty trwały dalej. Podczas pobytu w Paryżu wytwórnia płytowa zespołu poprosiła ich o nagranie „I Want To Hold Your Hand” w języku niemieckim i spotkanie z kilkoma niemieckimi wykonawcami, co według Epsteina mogło sprawić kłopoty. Zabrał mnie na stronę.
– Davidzie, na litość boską, proszę, naucz ich, żeby się zachowywali. Zgodziłem się, a Beatlesi zapewnili mnie, że wszystko będzie dobrze. I tak było, dopóki nie poszli korytarzem za Niemcami – cała czwórka szła gęsiego i skandowała Sieg Heil. Niemcom nie było do śmiechu.

Po powrocie do mojego studia, ukończyłem głowy Beatlesów, zespawane ze sobą tak, aby sprawiały wrażenie unoszących się w powietrzu, i umieściłem w studiu sześć ich pojedynczych figurek. Rzeźba zachwyciła zespół.

Praca dobiegła końca, ale nasza przyjaźń trwała nadal. Często odwiedzałem ich mieszkanie przy Park Street w Mayfair.

Pewnego razu Ringo był jedynym Beatlesem w domu. Dave, napij się piwa. Wypij za moje zdrowie – powiedział. Zapytałem, z jakiej okazji. Właśnie usłyszeliśmy, że jesteśmy milionerami.

Kilka lat później przechodziłam obok studia Abbey Road, a na zewnątrz był tłum dziewcząt. Powiedziałem mojej żonie Gilli: „Założę się, że to The Beatles. Wejdźmy. Byli tam John i George. George pracował nad Here Comes The Sun. John powiedział: „Och, cześć, Dave. Ech, muszę Ci coś wyznać. Miałeś rację co do Picassa. To wspaniały człowiek.

W latach sześćdziesiątych muzyka była wszędzie. Rushmere, nasze przebudowane gospodarstwo wiejskie przy Wimbledon Common w południowym Londynie, stało się miejscem spotkań muzyków. Chris de Burgh był stałym bywalcem, a Donovan przez jakiś czas mieszkał w mieszkaniu na osiedlu. Menadżer Jimiego Hendrixa, Chas Chandler, zapytał, czy jego nowe odkrycie mogłoby spędzić u nas kilka dni. Widzę teraz Jimiego leżącego na krześle i brzdąkającego na gitarze.

Wizyty Beatlesów w Rushmere wymagały podstępu. Pojechali limuzyną do Hyde Park Corner, ścigani przez fanów i fotografów. Zatrzymywałem tam moją furgonetkę, a oni szybko się przesiadali. Następnie ich samochód odjeżdżał z rykiem, ciągnąc za sobą dziewczyny i kamerzystów. Po cichu wracaliśmy do Wimbledonu.

Najczęściej widziałem George'a. Pewnego dnia przybył do Rushmere swoim nowym Jaguarem typu E, zabierając mnie na przejażdżkę po Wimbledon Common.

Na początku powiedziałem całej czwórce: „Nie wiecie nic o niczym. Są inne sfery, inne miejsca, inne sposoby myślenia. John, Paul i Ringo uważali, że to bzdury, ale George był innego zdania. Przedstawiłem go Maharishi Mahesh Yoginowi. Maharishi był kolorową postacią w Londynie w latach sześćdziesiątych. Jego nauki pomogły ukształtować kontrkulturę, a w 1968 roku The Beatles odbyli podróż do jego aszramu u podnóża Himalajów.

Te ekscytujące dni już dawno minęły, ale znów pracuję nad projektem Beatlesów – tym razem naturalnej wielkości wersji 6-calowych figurek, które zrobiłem w 1964 roku. Ukończony posąg zostanie wystawiony w Stowe School w Buckinghamshire, do której uczęszczałem i gdzie zespół grał w 1963 roku. Pracując nad tym utworem, najbardziej pamiętam George’a – uduchowionego człowieka i wspaniałego muzyka. Utrzymywałem z nim kontakt, a jego śmierć w 2001 roku była dla mnie druzgocąca.

To George dał mi w prezencie urodzinowym półtoratonowy blok południowoafrykańskiego marmuru. Leżał nieużywany w moim studiu przez lata, zanim użyłem go do stworzenia jednego z moich ulubionych dzieł, Gaia, w Abbey Garden w Tresco na wyspach Scilly.

To właśnie George zachęcił mojego syna Eda do gry na gitarze, co robi do dziś w swoim zespole Ozric Tentacles. George powiedział mu pod koniec lat sześćdziesiątych, kiedy Ed miał około siedmiu lat: „Twój ojciec jest wspaniałym człowiekiem. Opowiedział mi o Maharishim i medytacji. Wyświadczył mi wielką przysługę.

artykuł Daily Mail Online z dnia 27 czerwca 2010