Aktualnosci roku 1963

26 gru W Stanach ukazuje się singiel - I Want To Hold Your Hand
24 gru The Beatles Christmas Show
17 gru BBC: Saturday Club
13 gru Kończy się trasa koncertowa "The Beatles Autumn Tour 1963"
7 gru Koncert w programie telewizyjnym It's The Beatles
2 gru The Morecambe and Wise Show
29 lis W Anglii ukazuje się singiel I Want To Hold Your Hand / This Boy
22 lis W Anglii ukazuje się LP With The Beatles
20 lis The Beatles Come To Town (film)
18 lis Emisja pierwszej, w amerykańskiej telewizji, wzmianki o Beatlesach
17 lis Występ w Coventry Theatre w Coventry w ramach jesiennego tournee
13 lis Beatlesi występują w Plymouth
8 lis Ukazuje się singiel "I Only Want to Be with You" Dusty Springfield
4 lis Koncert - Royal Command Variety Performance
1 lis Rozpoczyna się jesienna trasa koncertowa po Anglii (1963 Autumn Tour)
1 lis Ukazuje się EP "The Beatles No. 1"
30 paĽ Drop In
25 paĽ Koncerty w Karlstadt, Stockholm (Szwecja)
24 paĽ POP '63
23 paĽ With The Beatles Session 8 of 8
17 paĽ With The Beatles Session 7 of 8: This Boy
17 paĽ With The Beatles Session 7 of 8: I Want To Hold Your Hand
16 paĽ BBC: Easy Beat
13 paĽ Sunday Night At The London Palladium
9 paĽ BBC: THE KEN DODD SHOW
4 paĽ Beatlesi występują w programie Ready Steady Go!
3 paĽ Sesja nagraniowa do With The Beatles 6 z 8 (dogrywki)
30 wrz With The Beatles Session 5 of 8 (dogrywki)
12 wrz With The Beatles Session 4 of 8
11 wrz Sesja nagraniowa do With The Beatles (3 z 8): All I've Got To Do
11 wrz With The Beatles Session 3 of 8: Not A Second Time, Little Child...
10 wrz Premiera filmu "The Beatles Mersey Sound"
7 wrz BBC: SATURDAY CLUB (FIFTH BIRTHDAY EDITION)
6 wrz W Anglii ukazuje się druga epka Beatlesów "The Beatles Hits"
3 wrz BBC: Pop Go The Beatles 13
3 wrz BBC: POP GO THE BEATLES 15
3 wrz BBC: POP GO THE BEATLES 14
26 sie Seria koncertów w Kinie Odeon w Southport
24 sie HOME RECORDING: HARRISON
23 sie Ukazuje się singiel She Loves You
21 sie Praca nad utworami na drugą płytę
19 sie Robert Freeman robi zdjęcie na okładkę With The Beatles
18 sie Live: Princess Theatre, Torquay
3 sie Ostatni koncert w The Cavern
2 sie Ukazuje się singiel The Ronettes "Be My Baby"
1 sie RADIO SINGALONG SESSION
1 sie BBC: POP GO THE BEATLES 12
1 sie BBC: POP GO THE BEATLES 11
1 sie STARR COMPOSING SESSION
30 lip With The Beatles Session 2 of 8: Please Mister Postman
30 lip With The Beatles Session 2 of 8: It Won't Be Long
30 lip With The Beatles Session 2 of 8: All My Loving
30 lip BBC: Saturday Club
27 lip Fotografie w strojach plażowych
22 lip Beatlesi przybywają do Weston Super-Mare
18 lip With The Beatles Session 1 of 8: Devil In Her Heart
18 lip With The Beatles Session 1 of 8: You Really Got a Hold On Me
17 lip Sesja nagraniowa dla BBC: Easy Beat
16 lip BBC: Pop Go The Beatles 8
16 lip BBC: Pop Go The Beatles 9
16 lip BBC: Pop Go The Beatles 10
13 lip Beatlesi na basenie - Margate 1963
12 lip Ukazuje się EP-ka Twist And Shout
12 lip Ukazuje się EP "My Bonnie" wydane przez Polydor
11 lip Występ Beatlesów w Margate's Winter Garden
10 lip BBC: POP GO THE BEATLES 7
10 lip BBC: POP GO THE BEATLES 6
2 lip Sesja fotograficzna z Dezo Hoffmannem
2 lip BBC: Pop Go The Beatles 5
1 lip Nagrywanie She Loves You i I'll Get You
26 cze John i Paul komponują She Loves You
24 cze BBC: Saturday Club
19 cze BBC: EASY BEAT
19 cze BBC: POP GO THE BEATLES
18 cze Skandal na 21 urodzinach Paula McCartneya
17 cze Zdjęcia z Dezo Hoffmanem
17 cze BBC: POP GO THE BEATLES
9 cze Koncert w Blackburn kończy trzecią trasę koncertową po Wielkiej Brytanii.
8 cze Sesja fotograficzna z Beatlesami na basenie
2 cze Koncert The Beatles w Hippodrome, Brighton
1 cze BBC: POP GO THE BEATLES
1 cze Nagrywanie demo piosenki "Bad To Me"
1 cze CONCERT: CAVERN CLUB - KNOW THE NORTH
25 maj BBC: Saturday Club
24 maj BBC: Pop Go The Beatles 1
21 maj BBC: Steppin' Out
17 maj The Beatles grają koncert w Grosvenor Rooms.
28 kwi Beatlesi jadą na wakacje.
21 kwi The Beatles - koncert New Musical Express Poll Winners
19 kwi Live: Mersey Beat Showcase
18 kwi Sesja fotograficzna z Fioną Adams
18 kwi Swinging Sound '63 - koncert dla BBC w Royal Albert Hall
14 kwi The Beatles po raz pierwszy obserwują na scenie występ The Rolling Stones
13 kwi The 625 Show - pierwszy telewizyjny koncert Beatlesów transmitowany na cały kraj.
12 kwi Przedostatni koncert The Beatles w The Cavern
11 kwi W Anglii wychodzi singiel From Me To You / Thank You Girl
8 kwi Urodził się Julian Lennon
5 kwi Srebrna płyta za sprzedaż 250 tysięcy egzemplarzy singla Please, Please Me
4 kwi Sesja nagraniowa BBC: Side By Side i koncert w Stowe School
1 kwi BBC: Side By Side
1 kwi BBC: Side By Side
25 mar Sesja fotograficzna z Dezo Hoffmannem 25 marca
24 mar The Beatles grają koncert w Liverpoolu
22 mar W Anglii ukazuje się LP Please Please Me
21 mar BBC: On The Scene - nagranie programu radiowego
16 mar The Beatles grają w City Hall w Sheffield
16 mar BBC: Saturday Club
13 mar Thank You Girl Harmonica Session i koncert w York.
12 mar Koncerty w Granada Cinema, Bedford.
9 mar Beatlesi rozpoczynają trasę koncertową po Anglii
6 mar Nagrywanie piosenek dla potrzeb programu BBC "Here We Go"
5 mar Angus McBean fotografuje Beatlesów.
5 mar Sesja nagraniowa singla From Me To You: piosenka tytułowa
5 mar Sesja nagraniowa singla From Me To You: "Thank You Girl"
2 mar Pierwszy numer pierwszy - singiel "Please, Please Me"
20 lut BBC: PARADE OF THE POPS
20 lut George Martin Overdub Please Please Me LP Session
19 lut Michael Ward fotografuje Beatlesów w Liverpoolu
15 lut Koncert w The Ritz Ballroom, Kings Heath, Birmingham
11 lut Sesja nagraniowa longplaya Please, Please Me
2 lut Rozpoczyna się Helen Shapiro Tour - pierwsza trasa koncertowa Beatlesów po Anglii
22 sty Beatlesi nagrywają dla BBC: The Talent Spot
22 sty Radio: Pop Inn
22 sty BBC: SATURDAY CLUB
21 sty Sesja fotograficzna z Angusem McBean
16 sty BBC: HERE WE GO
11 sty W Anglii ukazuje się singiel "Please Please Me / Ask Me Why"
5 sty Występ w Museum Hall, Bridge of Allan, Stirlingshire
4 sty To była piękna katastrofa - występ w ratuszu w Dingwall
Plyty wydane w marcu:

1 (I Want To) Come Home (S - 2010)
4 Yesterday (EP - 1966)
4 Real Love (S - 1996)
6 Let It Be / You Know My Name Look Up The Number (S - 1970)
6 Power To The People / Open Your Box (S - 1971)
8 Past Masters (LP - 1988)
9 Borrowed Time (S - 1984)
15 Lady Madonna / The Inner Light (S - 1968)
17 Back Off Boogaloo / Blindman (S - 1972)
17 Back In The World (2003) (LP - 2003)
18 Anthology 2 (LP - 1996)
19 Zoom In (EP - 2021)
20 Can't Buy Me Love / You Can't Do That (S - 1964)
22 Please, Please Me (LP - 1963)
23 My Love / The Mess (S - 1973)
23 With A Little Luck / Backwards Traveller/Cuff Link (S - 1978)
23 Goodnight Tonight / Daytime Nightime Suffering (S - 1979)
23 Ringo Starr & His All-Starr Band - Tour 2003 (LP - 2004)
25 Wilbury Twist / New Blue Moon (S - 1991)
25 Ringo Rama (LP - 2003)
26 Ringo At The Ryman (DVD - 2013)
27 Sentimental Journey (LP - 1970)
27 Watching The Wheels (S - 1981)
29 Ebony and Ivory / Rainclouds (S - 1982)
29 Let It Be...Naked iTunes (LP - 2013)
30 Postcards From Paradise (LP - 2015)
31 London Town (LP - 1978)
Klasyka rocka wydana w marcu:

3 Master Of Puppets (Metallica) (LP - 1986)
22 All Shook Up (Elvis Presley) (S - 1957)
24 The Dark Side of the Moon (Pink Floyd) (LP - 1973)
25 Machine Head (Deep Purple) (LP - 1972)
29 The Number Of The Beast (Iron Maiden) (LP - 1982)

http://www.beatlesbible.com/wp/media/631224_02-580x447.jpg

The Beatles Christmas Show

1963-12-24,  autor: joryk  
[...powrót do newsów]

The Beatles' Christmas Show to przedstawienie sceniczne w Kinie Astoria w Finsbury Park, Londyn. Zorganizowane zostało przez Briana Epsteina, który bardzo interesował się teatrem, a nawet kupił sobie prywatny teatr i wystawiał w nim sztuki.
W Christmas Show występowali Barron Knights i Duke D'Mond, Tommy Quickly and The Fourmost, Billy J Kramer and The Dakotas, Barron Knights, Duke D'Mond, Cilla Black i Rolf Harris. Beatlesi pojawiali się na scenie w charakterze dowcipnego przerywnika podczas wcześniejszych występów oraz na sam koniec dając 25 minutowy koncert:
Roll Over Beethoven,
All My Loving,
This Boy,
I Wanna Be Your Man,
She Loves You,
Till There Was You,
I Want To Hold Your Hand,
Money (That's What I Want),
Twist And Shout.

Mimo, że repertuar był średnio świąteczny, a dowcipy drewniane, to publiczność była zachwycona. Każde pojawienie się Beatlesów na scenie witane było niekontrolowaną histerią fanów. 100 000 biletów na 30 przedstawień rozeszło się błyskawicznie.

Przedstawienia bożonarodzeniowe trwały 16 dni, aż do 11 stycznia 1964 r. W sumie odbyło się 30 koncertów, po dwa występy dziennie, z wyjątkiem 24 i 31 grudnia, kiedy każdy miał jeden występ. The Beatles mieli dni wolne 25 i 29 grudnia oraz 5 stycznia.

Pomysł
Tony Barrow: „Cały pomysł Beatlesów na wykonanie świątecznego występu zrodził się niespodziewanie. Brian Epstein obserwował powstanie Beatlemanii z mieszaniną zachwytu i zaskoczenia. Nawet Eppie nie był przygotowany na tak szybki wzrost popularności grupy, który ogarnął cały kraj. Znany londyński agent teatralny Joseph Collins (ojciec Joan i Jackie Collinsów) udzielił mu rady: „Brian, musisz zapewnić swoim Beatlesom kilka występów na West Endzie. Jeśli potrzebujesz pomocy w wyborze teatru, skontaktuj się ze mną.” Dla Briana, który sam marzył o zostaniu aktorem, było to jak spełnienie marzeń. Zawsze uważał londyńską scenę teatralną za najważniejszy aspekt brytyjskiego show-biznesu. Bez wahania odpowiedział Josephowi Collinsowi: „Masz rację! Zrobimy wielkie świąteczne przedstawienie i zaangażujemy w to wszystkich moich artystów”. Collins musiał tłumaczyć podekscytowanemu Brianowi, że teatry na West Endzie nie są zwalniane na prośbę klienta, chyba że zdarzy się niespodziewana poważna awaria, co w okresie świątecznym zdarza się bardzo, bardzo rzadko. W związku z tym, że NEMS miał dobre relacje z siecią kin na terenie całego kraju (w końcu Beatlesi zwiedzili już w tym czasie z koncertami niemal całą Wielką Brytanię), rozwiązaniem problemu miejsca zorganizowania spektaklu było oczywiste: zamiast teatru warto skorzystać z kina sieci Rank (Odeon i Gaumont) lub ABC, zlokalizowanego jak najbliżej centrum Londynu. Dlatego też na miejsce pokazu wybrano Astorię, po tym jak szefowie Rank zgodzili się na kilka tygodni zrezygnować ze zwykłych premier filmów bożonarodzeniowych i pozwolić Brianowi wystawić tam swój program”.

Eddie Deesen (dziennikarz): „Tradycyjne przedstawienia bożonarodzeniowe w Wielkiej Brytanii zawsze zawierały pantomimę”.

Tony Barrow: „Brian nie zapomniał, że pomysł na bożonarodzeniowy występ zawdzięczał Joe Collinsowi. Joe został zatrudniony jako doradca przy tym projekcie (w swojej długiej i pełnej sukcesów karierze producenta i promotora wyprodukował setki przedstawień teatralnych). Chociaż [Peter] Yolland był oficjalnie uznawany za reżysera i producenta serialu, tak naprawdę organizował go pod kierunkiem Briana: Eppie chciał się upewnić, że Beatlesi i reszta jego wykonawców (przede wszystkim jego ukochana Cilla [Black]) dadzą swoje najlepsze występy.

beatlesbible.com: „Bilety na przedstawienie bożonarodzeniowe trafiły do ​​sprzedaży 21 października 1963 roku, a do 16 listopada sprzedano wszystkie 100 000 biletów”.

Przygotowania
Tony Barrow: „Brian, pełniąc rolę menadżera, wygłosił im krótki wykład: „ To nie jest kolejny koncert, chłopaki. To nowa koncepcja zorganizowania popowego show. Potrzebujemy teatralnej atmosfery, komediowego początku, żeby publiczność się śmiała, a nie tylko słuchała piosenek. Dlatego sprowadzimy artystów takich jak Barron Knights i The Foremouth, ale Beatlesi również powinni być w to zaangażowani.

Barry Miles: „26 listopada, pomiędzy dwoma występami, producent Peter Yolland nagrał dialogi zespołu do transmisji podczas bożonarodzeniowych występów Beatlesów. Zrobiono to, aby zespół nie musiał co wieczór wykrzykiwać słów, próbując przekrzyczeć krzyki swoich fanów”.

Tony Barrow: „Na etapie przedprodukcyjnym przedstawienia Paul był najbardziej zaangażowanym Beatlesem w wybór kostiumów scenicznych i koordynację układu scenerii. "

Chris Hunt (dziennikarz magazynu Mojo): „Aby uniknąć chaosu, który zawsze towarzyszy ich występom, John, Paul, George i Ringo przybyli do teatru na kilka godzin przed przedstawieniem. W sali kostiumów członkowie Barron Knights, również występujący w tym przedstawieniu, wyjrzeli przez okno i byli zaskoczeni. Jak okiem sięgnąć, ulice wokół teatru były zatłoczone”.

Peter Yolland (reżyser spektaklu): „W showbiznesie pracuję od 1948 roku, ale po raz pierwszy musiałem pracować w teatrze, gdzie policja odpędzała tłum ludzi przy wejściu”.

Przedstawienie
Tony Barrow: „Pierwszego dnia występu, czyli w Wigilię Bożego Narodzenia, wszyscy byli niesamowicie zdenerwowani. Producent Peter Yolland w ostatnich minutach przed występem sprawdzał sprzęt oświetleniowy i zmieniającą się scenografię. Rozpoznani przez członków fanklubu, otoczeni ze wszystkich stron przez sekretarki Annie Collingham i Bettinę Rose, stanęli w przejściu. Redaktor [fanzine The Beatles Book] Johnny Dean siedział wśród zaproszonych dziennikarzy w pierwszym rzędzie. Eppie i Joe Collins siedzieli z tyłu sali, aby oglądać występ. Cilla szalała, Beatlesi bardzo się martwili, a nawet doświadczony Rolf Harris nie mógł znaleźć dla siebie miejsca przed startem. Sala była pełna dziennikarzy i reporterów. Po udanym występie na Sunday Night w Palladium i niedawno zakończonej trasie koncertowej po Wielkiej Brytanii, Beatlemania stała się tematem numer jeden w prasie krajowej. Podnosząca się kurtyna zwiastowała początek bożonarodzeniowego występu Beatlesów. Widzowie zobaczyli duże wielokolorowe płótno, na którym namalowano ogromne świąteczne petardy i kudłate głowy Beatlesów. Następnie na ekranie zaczęto wyświetlać przyspieszony materiał z niemego filmu: najpierw wyścig samochodowy, potem pływak, a na koniec samolot braci Wright. „Gwiazdy legendarnego bożonarodzeniowego przedstawienia Briana Epsteina przylatują do Ciebie drogą lądową, morską i powietrzną”. Następnie kurtyna została odsunięta, odsłaniając kartonowy helikopter British Airways z efektami dźwiękowymi. Wszyscy uczestnicy występu (z wyjątkiem Beatlesów) zaczęli kolejno wychodzić z helikoptera.”

Barry Miles: „Rolf Harris przedstawił każdego uczestnika programu, który się pojawił”.

Tony Barrow: „Harris doprowadził publiczność niemal do histerii, kiedy rozkazał helikopterowi odlecieć, a John, Paul, John i Ringo nadal się nie pojawili. Ale potem przyprowadził go z powrotem na scenę i oznajmił: „Panie i panowie, chłopcy i dziewczęta, gwiazdy naszego przedstawienia…”. Jednak jego kolejne słowa niezmiennie utonęły w ryku publiczności, gdy z helikoptera wybiegli Beatlesi ubrani w jasne spodnie i długie czarne skórzane płaszcze przeciwdeszczowe, pomachali do publiczności i natychmiast zbiegli za kulisy”.

Peter Yolland (dyrektor spektaklu): „W tym momencie siedzenia na widowni były już mokre. Tylko Beatlesi mieli taki wpływ na fanki. A działo się to podczas każdego, nawet najzwyklejszego koncertu. Pod krzesłami utworzyły się kałuże: nie mogły się opanować.”

Tony Barrow: „The Barron Knights i Duke D Mond byli pierwsi, a za nimi znalazł się Tommy Quickley. Śpiewając „Winter Wonderland” rzucił w publiczność wacikami, które miały symbolizować śnieg. Następnie nastąpił skecz tak krótki, że publiczność nawet nie miała czasu zrozumieć jego znaczenia: Beatlesi pojawili się na scenie zwartą grupą w białych ubraniach, a głos oznajmił: „Wiadomość alarmowa! Trzech z czterech lekarzy... (tutaj trzech Beatlesów ukrywało się za kulisami) pozostał jeden.” Po czym John, nagle zdając sobie sprawę, że został sam, również opuścił scenę.”

Barry Miles: „Na jednym szkicu światło reflektora ukazywało czterech mężczyzn ubranych na biało na zaciemnionej scenie. Trzej z nich w pośpiechu zniknęli, a komentator, udając reklamę pasty do zębów, powiedział: „Trzej z czterech lekarzy…”. Pozostałym „lekarzem” był John Lennon, który zakończył to zdanie: „Odszedł jeden lekarz!” To był poziom scenariusza i Beatlesi byli nim bardzo rozczarowani”.

Ian Satudey (naoczny świadek): „Byłem na świątecznym koncercie Beatlesów”. Czterej Beatlesi weszli na scenę jako lekarze w białych fartuchach i ze stetoskopami. John nosił okulary. Myślę, że po raz pierwszy założył je w miejscu publicznym. Pojawił się napis: „Trzej z czterech lekarzy…”, najwyraźniej sugerujący reklamę leków lub coś w tym rodzaju. Następnie Paul, Ringo i George opuścili scenę, zostawiając Johna samego. Pojawił się napis: „Odszedł jeden lekarz”. To w ogóle nie było śmieszne! Jestem pewien, że John tego nie pochwalał!

Tony Barrow: „Na widowni nie było śmiechu, tylko krzyki i, jak się okazało, szybki wizualny żart nie zadziałał, ale to nie miało znaczenia – i tak nie była to najlepsza gra słów. Liczyło się tylko to, że tego wieczoru publiczność miała okazję po raz drugi zobaczyć Beatlesów! Następnie publiczność bardziej przychylnie zareagowała na występ kolejnego wykonawcy, grupy Fourmost. Co więcej, skecz grupy „White Christmas”, w którym naśladowali Adama Faitha, Elvisa Presleya, a nawet Gracie Fields, wypadł z hukiem.

Po „Białych Świętach Bożego Narodzenia” zgasły światła w sali i rozwinął się ekran filmowy. „Bitlorama Productions przedstawia! Zapierający dech w piersiach kolorowy, czarno-biały beatleskopowy film „Co za noc!” W rolach głównych Sir John Jasper i Ermintruda, nasza bohaterka. Lennon pojawił się na scenie jako nikczemny Sir John w czarnym cylindrze. Potrząsał groźnie wyglądającym biczem i kręcił krzaczastymi czarnymi wąsami. George grał Ermyntrudę, pogrążoną w smutku dziewczynę w szalu, chustce w kropki i szerokiej spódnicy. Ringo był Śniegiem. Wbiegał na scenę i rozrzucał papierowe konfetti za każdym razem, gdy na ekranie pojawiały się słowa „A śnieg padał…”. Zgodnie z prawem gatunku Ermintrudę, która czekała straszliwa śmierć (Sir John przywiązał ją do szyn, po których miał przejeżdżać pociąg), trzeba uratować, a tego bohaterskiego czynu dokonał Paweł Nieustraszony Sygnalista, w białej płóciennej czapce, pasiastej koszuli, podwiązkach i spodniach wpuszczonych w buty.”

John Slater: „Pamiętam ich skecz, w którym John był złoczyńcą, Paul bohaterem, Ringo damą w opałach i George jako policjantem, ale ze zdjęć wygląda na to, że George był damą w opałach. Pamiętam, że John przywiązał Ringo do torów, a na zasłonę padał reflektor, tworząc iluzję zbliżającego się pociągu. Paul obezwładnił Johna i uwolnił Ringo, a George przybył i aresztował Johna.

Eddie Deezen (dziennikarz): Beatlesi ze stoickim spokojem wykonywali swoje zaplanowane skecze, zachowując całą samokontrolę, na jaką byli zdolni, ale psuły im występ ciągłe krzyki fanów w stanie zachwytu. Nie było słychać żadnego dialogu chłopców. Sam skecz był na tyle naciągany, że męska część publiczności nieustannie słyszała krytyczne uwagi na temat Beatlesów. W kronikach filmowych jest taki epizod, kiedy w jednym z programów podczas skeczu Beatlesom przerwano, a John Lennon krzyknął krytykowi „zamknij się!”.

Tony Barrow: Beatlesi nigdy nie robili długich prób. Nie miało to większego znaczenia w kontekście wykonywanych przez nich piosenek, ale fakt, że tak słabo wykonali swoje skecze, dodał do występu coś nowego – zorganizowany chaos. Ale to był bardzo zabawny chaos.”

Koncert
Rolf Harris: „Pod koniec mojego 15-minutowego występu powiedziałem: «Ostatniego wieczoru, kiedy ci goście śpiewali, nikt nie usłyszał ani słowa, a to wielka strata, bo są fantastyczni. Posłuchaj wspaniałej muzyki Beatlesów.” Jednak słychać było krzyki, które trwały przez cały występ. Mogli po prostu po cichu naśladować śpiew, ale i tak nie było słychać ani jednej nuty.

Tony Barrow: „I teraz nadszedł moment, na który z niecierpliwością czekało ponad trzy tysiące fanów Beatlesów. Bęben, ryk podekscytowanej publiczności. Wąski reflektor dostrzega Ringo z jego zestawem bębnów na wysokim cokole. Gdy bębny nadal biją, światło reflektorów pada na Johna, George'a i Paula stojących na stopniach wysokich schodów obok Ringo. The Beatles powrócili pod koniec drugiej połowy występu, aby wziąć udział w swoim zwykłym 25-minutowym występie koncertowym. Wykonali następujące utwory:
Roll Over Beethoven,
All My Loving,
This Boy,
I Wanna Be Your Man,
She Loves You,
Till There Was You,
I Want To Hold Your Hand,
Money,
Twist And Shout

Ron Chipperfield: „Byłem w Kadetach St. John's Hospital podczas koncertu wigilijnego (24 grudnia). Większość wieczoru spędziłam, wynosząc z sali koncertowej małe dziewczynki, które wpadły w histerię. Wiele z nich zdarło bieliznę i rzuciło ją na scenę. Cóż za przeżycie dla szesnastolatka. Pamiętam, że byli tam [DJe] Alan Freeman i David Jacobs. Następnym razem pracowałem w Boże Narodzenie w Royal Albert Hall w balecie. Cóż za kontrast.”

Ewakuacja
Tony Barrow: „[Po zakończeniu drugiego koncertu] Następnie, podczas gdy publiczność domagała się więcej, Beatlesi z ręcznikami na szyi mokrymi od potu rzucili się do tajnego wyjścia, gdzie czekał już na nich samochód z uruchomionym silnikiem . Sztuka polegała na tym, żeby wyciągnąć ich z teatru, zanim ucichnie hymn narodowy. Publiczność posłusznie zamarła, skandując „chcemy Beatlesów” i w tym czasie odjechali swoim samochodem. Zanim publiczność opuszczająca salę zorientowała się, że limuzyna przy głównym wejściu stoi dla odwrócenia uwagi, John, Paul, George i Ringo byli już daleko od Finsbury Park, kierując się do swojego ulubionego klubu na West Endzie, czesząc włosy i oblizując się w oczekiwaniu na pierwszą porcję szkockiej i coca-coli na początek kolejnego wieczoru trudnego dnia.”


Pete Shotton: „Dzień po Bożym Narodzeniu, zgodnie z obietnicą, Beth i ja przybyliśmy do Londynu. Przeszliśmy sześć pięter schodów do drzwi nowego mieszkania Johna w Kensington, gdzie zostaliśmy szczęśliwie przywitani przez Cynthię Lennon, jej matkę i małego Juliana, którego nigdy wcześniej nie widziałam. John był już z resztą Beatlesów w teatrze Astoria w Finsbury Park. „Dzwonił co dziesięć minut i pytał, czy się pojawiłeś” – powiedziała Cyn. W następnej sekundzie zadzwonił telefon. Oczywiście, że był to John. „Pete!! Świetnie, że przyszedłeś!” – krzyknął entuzjastycznie. – „Widziałeś już Juliana? Naprawdę, miły chłopak?!” „To cudowne dziecko, John, ale jakże dziwnie jest słyszeć coś takiego OD CIEBIE!” Zanim urodził się Julian, John nigdy – delikatnie mówiąc – nie był zakochany w dzieciach. Po wymianie kilku uprzejmości John zaczął nalegać, żebym natychmiast pobiegł do teatru, bo inaczej spóźnię się na koncert Beatlesów. Zostawiając Beth pod troskliwą opieką Sin i pani Powell, zbiegłem po schodach i złapałem taksówkę. Jednak gdy zbliżaliśmy się do Finsbury Park, ruch uliczny stał się tak beznadziejnie powolny, że zdecydowałem się kontynuować podróż pieszo. A potem znalazłem się w prawdziwym pandemonium, jakiego nigdy wcześniej nie widziałem. Wszystkie ulice były wypełnione wrzeszczącymi nastolatkami i dziesiątkami podekscytowanych policjantów, na próżno próbujących regulować ruch i zapanować nad histerycznym tłumem. A wszystko to na cześć mojego starego przyjaciela Johna Lennona i chłopaków z Merseyside! Dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, że nie mam biletu. Zbierając całą swoją siłę przekonywania (nie wspominając o brutalnej sile fizycznej) jakimś cudem udało mi się pokonać w swoich przemówieniach kilka policyjnych barykad, torując sobie drogę przez masę dziewcząt. Dotarłem do foyer Astorii, podałem swoje nazwisko i byłem mile zaskoczony, gdy sam dyrektor teatru, ostrzeżony o moim „nieuchronnym pojawieniu się” przez samego Beatlesa Johna, ukłonił się i powłóczył nogami w moją stronę. „Bardzo, bardzo mi przykro, panie Shotton” – powiedział – „ale nie mamy już żadnych biletów. Obawiam się, że będziesz musiał wstać, jeśli nie masz nic przeciwko... Jeśli nie mam nic przeciwko! „OK, niech tak będzie!” – mruknąłem niegrzecznie, przyzwyczajając się do statusu Bardzo Ważnej Osoby i dając do zrozumienia, że ​​robię MU honor nie nalegając na miejsce. Ale tak czy inaczej, ta nasza rozmowa została prawie całkowicie zagłuszona wrzaskiem Beatlemanii dochodzącym z samych ścian teatru”.

Pete Shotton: „Zanim znalazłem wygodne miejsce na samym końcu sali, koncert Beatlesów już się rozpoczął, jednak potężnie wzmocniony rock and roll był prawie niesłyszalny ze względu na potężną siłę płuc dziewczyn. Rozglądając się, ze zdziwieniem zobaczyłem naszego starego znajomego – pierwszego menadżera Quarrymen – Nigela Whalleya „F***, Nige!” – krzyknąłem z całych sił. - "Co Ty tutaj robisz?!" Wiedziałem na pewno, że zadomowił się na stałe w Kent i został zawodowym golfistą, a nikt z nas nie widział go od kilku lat. „Dowiedziałem się, że przyjdą” – odkrzyknął – „i zdecydowałem się przyjechać i spróbować tu dotrzeć”. „Jak do cholery udało ci się tu dostać? Czy John wie, że tu jesteś? "Nie? Nie. Po prostu pieprzyłem wszystkich w myślach i udało mi się przetrwać. Nige, jak dobrze pamiętam, zawsze potrafił pieprzyć każdego i doprowadzać go gdziekolwiek. Słaby naukowo, jak go opisywano, miał „uliczne mózgi” warte nas wszystkich razem wziętych. W te szalone dni na ulicach Liverpoolu zawsze wiedzieliśmy, że Nige wyciągnie nas z najbardziej desperackich sytuacji. W końcu Nige i ja skierowaliśmy naszą uwagę na spektakl rozgrywający się wokół nas. Dziewczyny stawały na siedzeniach lub wspinały się na siebie, próbując zbliżyć się do swoich idoli. Niektóre płakały cicho, inne piszczały i wydawały mrożące krew w żyłach wrzaski, zwłaszcza gdy Paul i George potrząsali swoimi błyszczącymi lokami śpiewając falsetem „ooch!”, typowe dla wielu wczesnych hitów Beatlesów. Niektóre dziewczyny wyrywały sobie włosy i ubrania, zasypując scenę gradem cukierków, które George kiedyś nierozważnie nazwał swoimi ulubionymi. Wydawało się, że wszyscy fani byli w stanie przedłużających się konwulsji powszechnego orgazmu. Było tak, jak głosi przysłowie: „W przedpokoju nie było ani jednego suchego miejsca…”. Na koncercie Beatlesów był między innymi quasi-wiktoriański skecz, w którym George ubrany w kobiecy strój został przywiązany do torów kolejowych przez pewnego podstępnego i złego „Sir Jaspera” (w tej roli John) i został uwolniony przez „Nieustraszonego Switchmana Paula”. Ale dla mnie najważniejszym momentem koncertu była przerwa między piosenkami, kiedy John nagle krzyknął do mikrofonu: „Hej, Pete!!”. Krzyknąłem i pomachałem do niego, chociaż nie mogłem zrozumieć, jak krótkowzroczny John Lennon mógł mnie zobaczyć stojącego na samym końcu korytarza. Potem powiedział mi, że prosił dyrektora teatru, aby zaraz po moim pojawieniu się dał mu umówiony sygnał zza kulis.

Po koncercie Nige i ja poszliśmy za kulisy, żeby zobaczyć Beatlesów, a John przywitał nas obu z wielkim entuzjazmem; bez wątpienia był równie szczęśliwy jak ja. Nagle pojawił się też zaginiony Nige. I choć można było się spodziewać, że reszta Beatlesów będzie zbyt zajęta swoim olśniewającym sukcesem, aby znaleźć czas dla starych znajomych z Liverpoolu, nasze szczęśliwe spotkanie było przepełnione duchem koleżeństwa. Byłem szczególnie wzruszony, gdy Ringo, z którym do tej pory miałem jedynie luźną znajomość, przywitał się ze mną jak ze starym przyjacielem i poczęstował mnie papierosem. Było to bardzo niezwykłe, ponieważ Beatlesi, w przeciwieństwie do wielu swoich współobywateli, zwykle nie częstowali papierosami w przyjaznym geście. Po uczczeniu tej okazji przy tradycyjnej whisky i coli, John i ja postanowiliśmy uciec z oblężonego teatru. Jednak nasze próby cichego prześlizgnięcia się bocznym wyjściem zostały udaremnione przez fanów, których zdradzieckie krzyki za każdym razem ściągały na nas cały tłum.

Albert Goldman: "Aby ukryć się przed fanami, chłopcy z Liverpoolu co wieczór uciekali różnymi wyjściami (w tym teatrze było ich dwadzieścia siedem).

Peter Yolland (reżyser programu): „Gdyby sprawy potoczyły się naprawdę źle, moglibyśmy wysłać ich helikopterem zaparkowanym na podwórzu”.

Pete Shotton: „Dziesiątki policjantów przystąpiło do walki wręcz i z trudem oczyściło jedynie wąski pas asfaltu między drzwiami wyjściowymi a czekającym Rolls-Royce’em; wydawało się, że sami chcieli zbliżyć się jak najbliżej do jednego z Beatlesów i dlatego powstrzymywali dzieci tylko na tyle, na ile było to absolutnie konieczne. Następnie John niejednokrotnie musiał uciekać przed setkami wytrwałych młodych rąk opętanych manią zdobywania fragmentu anatomii Beatlesa. „Na miłość wszystkich, zaciągnij mnie do samochodu!” – krzyknął John w panice, gdy druga ręka chwyciła słynne kudłate włosy. Osłaniając go sobą przed oszalałymi fanami, jakimś cudem udało mi się wepchnąć Lennona do limuzyny. Nasz Rolls był całkowicie otoczony, a dziewczyny wspinały się na niego ze wszystkich stron. Poprzez potężny wrzask Beatlemanii i wycie syren policyjnych usłyszeliśmy krzyk jednego z „bobby”: „Dotknij tego! Wyjdź szybko!! Po tych słowach kierowca pojechał prosto w stronę kołyszącej się ściany ludzkich ciał, powoli zwiększając prędkość, a tłum niechętnie się rozchodził. Wkrótce nawet najbardziej uparci kibice zrezygnowali z prób zatrzymania samochodu. Wokół nas zmaterializowała się eskorta policyjnych motocykli, a my zniknęliśmy w ciemnościach nocy. "To jest życie!" – powiedziałam z podziwem i odwróciłam się do Johna, czekając na potwierdzenie. Ale on się nie uśmiechał, a jego twarz była biała jak kreda. „Nie, Pete” – powiedział. „To przerażające. I pewnego dnia ci maniacy dorwą mnie i rozerwą na pieprzone strzępy. Jak zauważyłem, przy wielu kolejnych okazjach taka bliskość tłumu o dzikich oczach niemal zawsze wywoływała u Johna reakcję, która popadała w paranoję. Przypomniało mi to, jak zawsze był nieśmiały w kontaktach fizycznych, nawet z rodziną i bliskimi przyjaciółmi. I oczywiście był zniesmaczony, gdy dotykali go nieznajomi (to ironia losu, ponieważ nikt na świecie nie przyciągał więcej „obcych” swoją obecnością niż John Lennon).

Kiedy jednak wróciliśmy do jego mieszkania, John odzyskał pogodny nastrój. Przybył Nige w towarzystwie swojej żony Pat, która miała najbardziej niesamowitą fryzurę w kształcie ula, jaką kiedykolwiek widziałem. Obecność Nige'a była ogromnym wzmocnieniem zarówno dla Johna, jak i dla mnie, więc resztę wieczoru spędziliśmy pijąc, paląc, dzieląc się wiadomościami i robiąc miny przed kamerą Nige'a.

Pete Shotton: „Kiedy o czwartej rano wszyscy zeszliśmy na dół, aby posadzić Nige i Pata w ich Mini, wesołość Johna stała się tak niekontrolowana, że ​​zaczął skakać i wygłupiać się na środku drogi, przybierając groteskowe i śmieszne pozy dla naszej zabawy. Zakończył swój „występ” katapultowaniem na dach samochodu Nigea – by natychmiast polecieć na drugą stronę. Kilka sekund później wyłonił się z rowu, podskakując na jednej nodze, trzymając się za kostkę i jęcząc, a jego twarz wyrażała teraz autentyczny ból i znaczne zawstydzenie, że akrobatyczny wyczyn obrócił się przeciwko niemu. Ponieważ John nie był w stanie wchodzić po schodach, musiałem go dźwigać przez te wszystkie sześć pięter schodów. „To będzie dla ciebie pieprzona nauka” – zachichotałam, zanurzając bardzo niebieską kostkę Johna w misce z gorącą wodą. - „Postanowiłem przeskakiwać samochody jak jakiś pieprzony idiota!” „No cóż, przynajmniej ty, Pete, nie kpij ze mnie! Mam już dość!” Godzinę później kostka Johna przybrała jeszcze bardziej przygnębiający wygląd”.

Pete Shotton: „John po prostu przez cały następny dzień nie mógł chodzić, a lekarz jednoznacznie doradził mu, aby odwołał wieczorny występ. „Pierdol się!” – warknął Jan. - „Nie pozwolę, żeby przeze mnie odwołano koncert!” Na koniec został zaciągnięty aż na scenę, skąd krzywiąc się z bólu, pokuśtykał do mikrofonu. Przez cały występ stał nieruchomo, opierając cały ciężar na zdrowej nodze, ale grał i śpiewał z niespotykaną dotąd swobodą i jestem pewien, że nikt na widowni nie zauważył, że ich bohater zmaga się ze straszliwym bólem.”

Dotychczasowe komentarze:

Twój komentarz do umieszczenia w Rocznikach The Beatles:

komentarz dnia 2024-03-19 11:54:19,
Komentarze mogą zamieszczać tylko redaktorzy serwisu. Pytaj admina joryk2@wp.pl