Polski Serwis Informacyjny The Beatles

Po ukazaniu się dwóch "genialnych inaczej" płyt "Press To Play" i "Back In USSR" Paul wynajął Richarda Ogdena, przedsiębiorcę branży muzycznej, aby ten pomógł mu odrestaurować swoją karierę. Ogden. zasugerował Paulowi dwa rozwiązania. Pierwszym miało być nawiązanie współpracy z innym kompozytorem - Elvisem Costello.
Costello był liverpoolczykiem, o którym mówiło się, że charakterem, stylem komponowania, aranżowania i pisania tekstów bardzo przypominał Lennona. Paul się zgodził. Rozpoczęto pracę nad kompozycjami i nagrywanie płyty. W sesjach wzięło udział 25 muzyków w tym David Gilmour, który zagrał mocarną gitarę w "We Got Married". Pojawił się wtedy również nowy klawiszowiec, miły, sympatyczny i zgodny Paul "Wix" Wickens, który gra z Paulem do tej pory.
Po pierwszym okresie harmonijnej współpracy między liverpoolczykami zaczęło się coś psuć. Costello nie chciał sztuczek realizatorskich i efektów, chciał natomiast powrotu do prostych gitar oraz do Beatlesowskich aranżacji. Paul był temu przeciwny. Mimo coraz większej różnicy zdań, płyta wreszcie została ukończona ...po czym Paul odłożył ją do szuflady. Nie chciał wydawać piosenek w takim kształcie, w jakim zostawił je Costello. Wynajął kilku producentów i dał im do opracowania różne piosenki. Żmudnie pracowano nad nimi i wreszcie w czerwcu 1989 r. ukazała się płyta "Flowers In The Dirt".

Krytycy byli ...zadowoleni, co nie jest regułą w przypadku płyt McCartneya. Szczególnie podkreślano dobrą jakość utworów stworzonych razem z Costello. Efekty sprzedaży płyta miała raczej średnie. No może więcej niż średnie, bo w UK platyna i pierwsze miejsce, ale w Stanach zaledwie złoto i 21 miejsce na Billboardzie. Uznano jednak, że słabszy okres twórczości Paula mamy już za sobą.

Jest taka mało znana płyta pod tytułem "With The Beatles". NIewiele osób jej słucha. Krążek regularnie przegrywa wszelkie głosowania i rankingi. Taka cienizna. Dla mnie jest to jednak ósmy cud świata. Już po pierwszym utworze wiadomo, kto rządzi, a dalej są jeszcze lepsze kawałki, w tym moja ulubiona piosenka o listonoszu. W sumie jakoś nie mam problemu z wyszukaniem hitów na tej płycie. Ale inni mają.

Kiedy pierwszy raz słuchałem "Flowers In The Dirt" przeskakiwałem kolejne utwory pytając:
- "No, jazda, Mistrzu, dawaj tu te swoje wielkie przeboje. Gdzie one są?"
- "Spadaj dresiarzu - zazgrzytał odtwarzacz - to nie dla Ciebie jest ta płyta".
Początkowo zgodziłem się z tą opinią. Potem wszakże usłyszałem koncertowe wykonanie "We Got Married". O, żesz kur..de! Dobreeee! A potem "Distractions", które zrobiło na mnie spore wrażenie. Singlowe "My Brave Face" i "This One" lubiłem oczywiście, jak każdy - są to w końcu normalne, fajne przeboje Beatlesa Eda. Nie dałbym ich być może do swojej top 30, gdzie panoszą się raczej skoczne hity w rodzaju "Ballroom Dancing" ale uważam, że są dobre.

Płyta jest średnia, a to już wystarczy, żeby się podobać fanom. Nie zyskała takiego powodzenia, jak Ram, Band On The Run, Tug Of War czy Flaming Pie. Zawiera jednak bardzo przyzwoity zestaw piosenek. Radzę przesłuchać, bo może się okazać, że trafi w Twój gust, tak jak mnie trafił jeden ze średniaków Beatlesowskich (With The Beatles), czy McCartneyowskich (At The Speed Of Sund).

A jaka była druga rada Ogdena? "Paul - graj na koncertach Beatlesów. Przebojami Wingsów nie zapełnisz stadionów." Paul posłuchał. Trasa z 1989-90 r. była pierwszą, w której tak obficie występowały beatlesowskie evergreeny. Połowa z 30 utworów. To był strzał w dziesiątkę. Ludzie oszaleli. Od tamtej pory najważniejszym produktem McCartneya przestały być nowe płyty. Ich miejsce zajęły koncerty z pokaźną zawartością twórczości Beatlesów.

Choć ta płyta jest na bakier z moim gustem, to musze przyznać, że kilka jej utworów bardzo do mnie trafia. A juz jeden utwór szczególnie - Rough Ride. Hipnotyzuje mnie. Jego refren to dla mnie czysta magia. Utwór wywarl na mnie jeszcze wieksze wrazenie jak go zobaczyłem na DVD Get back prezentujący trase Paula z lat 89-90. Razem z ilustracjami dostaje dreszczy jak tego słucham/oglądam.

A za całość Flowers In A Dirt ma u mnie 5/10. Wg mnie jedna z gorszych płyta Paula, a jej najsłynniejszy przebój, My Brave face wręcz mnie czasem drażni. Refren szczególnie.

_________________

Trzeba ocenić, bo widzę, że już pojawił się temat z albumem Off The Ground.
Dziwi mnie to, że nie ocenialiśmy Give My Regards To Broad Street i Press To Play .
Przecież te dwa albumy to też Paul, ale cóż.
Jeśli chodzi o Flowers... to jak dla mnie jest to jedna z lepszych płyt, ale nie zabrakło na niej średniaków.
Warto dokupić do tego dwupłytowy album Tripping The Live Fantastic, który polecam i na którym jest wiele dobrych wykonań utworów z tej płyty np. We Got Married(super improwizacja-6:35) albo Rough Ride.

1.My Brave Face-Moim zdaniem to jeden z lepszych utworów na tym albumie, bo posiada typowo Beatlesowską linię melodyczną i w ogóle jest to niezły wstęp, ale niezbyt lubię początek tego utworu( to My Brave My Brave My Brave Face ).-9
2.Rough Ride- Muszę się zgodzić z Yer Blue-jest to naprawdę dobry utwór i nie rozumiem dlaczego wielu tego nie lubi-8
3.You Want Her Too-Nie za bardzo podobają mi się te wodewilowe klimaty, ale jako duet wypada nieźle-6
4.Distractions-Wczoraj słuchałem tej płyty i muszę stwierdzić, że to jeden z lepszych utworów Paula. Ma dobry klimat i ogólnie jest to świetny balladowy utwór-9
5.We Got Married-To jest chyba najlepszy utwór z tej płyty a szczególnie podoba mi się w wersji live z albumu TTLF o którym mówiłem wcześniej-10
6.Put It There-Fajny utwór i nie jest przesycony latami 80-dziesiątymi-9
7.Figure Of Eight-To też jest niezłe i wprowadza trochę bardziej pop rockowy klimat-8
8.This One-Zawsze ten utwór kojarzyłem z Beatlesami. Ten utwór ma taki lekko psychodeliczny klimat i zawsze go lubiłem-9
9.Don't Be Careless Love-Jak dla mnie to jest niezbyt dobry utwór i gdybyPaul nad nim bardziej popracował byłby lepszy, ale ma swoje dobre momenty-7
10.That Day Is Done-To jest chyba najbardziej udana kompozycja duetu McCartney-Mac Manus. Ma ładne harmonie wokalne i jest w ogóle dobra-8
11.How Many People-Zgrabny utwór w rytmie reagge. Ja niezbyt lubię taką muzykę, ale utwór jest całkiem melodyjny-7
12.Motor Of Love-Ten utwór nigdy mi jakoś nie pasował-jest to fajna ballada, ale zbyt rozwleczona. Myślę, że Paul mógłby dać coś innego na koniec-5


pozdrawiam
winter rose

Zostawimy sobie te arcydzieła sztuki kompozytorskiej na później

Jestem w grupie osób, które wysoko cenią sobie ten album. Po części oprócz zawartości muzycznej, wartość sentymentalna,gdyż to pierwszy album Paula jaki poznałem i jako aktywny wówczas muzyk twórca, czerpałem z niego garściami .
Głównym motorem napędowym i osią tego albumu są piosenki: My Brave Face, We Got Married (rozłożyła na łopatki mojego kolegę nie-beatlesowca), Figure Of Eight, This One, zresztą wykonywane z powodzeniem na koncertach. Przeplatane są perełkami z których na moje szczególne uznanie zasługuje You Want Her Too, duet w którym towarzyszący Paulowi wokalista,najbardziej zbliżył sie do estetyki Johna, zresztą aranżacja punktuje idealnie elementy Beatlesowskich wzorców. No i ta ...puenta. Nastrojowa ballada Distractions posiada wszystkie te elementy za które kochamy Paula, a folkowe Put It There zauroczyło mnie na tyle, że dołączyłem je do repertuaru swojego zespołu blues rockowego. śpiewałem to na koncertach ze swoim własnym tekstem, nawiązującym do ówczesnych wydarzeń na półwyspie bałkańskim. Znacznie pózniej nagrałem już "studyjną" wersję do takiego mojego domowego projektu,albumu, na którym umieściłem piosenki Paula , okraszone moimi tekstami:

http://mcartney.wrzuta.pl/audio/2FIZvfc ... badz_cover

Gdybym miałbym wskazać jakieś słabsze punkty płyty,to jak ktos wyżej wspomniał o Don't Be Careless Love, odnosze wrażenie, że przy całym mistrzostwie wokalu Paula, chyba za wysoko jednak te dżwięki i brakuję jakiegoś "spoiwa". Natomiast jeśli jakiś numer przewijałem,to "rastamański" How Many People, ale po prostu za reagge zwyczajnie nie przepadam i McCartney mi do tej bajki nie pasuje