Label to nie tylko naklejka. Występuje też w znaczeniu szerszym jako wytwórnia płytowa, oraz znak towarowy tej wytwórni.
Np. "She records under a new label." - Ona nagrywa dla nowej wytwórni. dosł. Nagrywa pod nowym szyldem / znakiem itp.
Okładka płyty winylowej to "record sleeve" albo "record jacket", natomiast wewnętrzna, papierowa lub foliowa koperta, w której znajduje się płyta to "inner sleeve" lub "dust sleeve"
Informacje na okładce płyty to sleeve notes
Rowek płyty winylowej to groove. Końcówka Sgt. Pepper's - "zapętlony" mix dźwięków - został nagrany w wewnętrznym rowku płyty tzw. inner groove albo lock groove, który, jeśli gramofon nie miał opcji automatycznego wyłączania, powtarzał się bez końca.
No i jeszcze standardowe określenia formatów płyt gramofonowych
Single czasami oznaczany SP lub po prostu "singiel" - czyli mała płyta o średnicy 7 cali i prędkości odtwarzania 45 obrotów na minutę - 45 rpm - Revolutions per minute (obrotów na minutę) z dwoma utworami - po jednym na każdej stronie. Single miały stronę A i B (A-side i B-side zwaną też flip-side), na stronie A zwykle był umieszczany potencjalny hit, lub utwór promujący dużą płytę, na stronie B często "wypełniacz". Oznaczenie stron było istotne dla stacji radiowych, które w celach promocyjnych miały grać stronę A. Niekiedy hitem w sposób niezamierzony stawał się utwór ze strony B. Aby uniknąć promowania niewłaściwego utworu, niektórzy wydawcy umieszczali na stronie B utwory instrumentalne. Beatlesi wymyślili singla z podwójną stroną A tzw. double A-side single, na którym utwory z obu stron miały być promowane jednakowo. Pierwszym w historii singlem z podwójną stroną A był Day Tripper / We Can Work It Out
EP to extended play zwany po polsku "czwórką" lub "epką" - płyta o średnicy 7 cali była odtwarzana z prędkością 45 rpm, ale zawierała zwykle cztery utwory. Była również podwójna epka - double EP - a typowym przykładem jest brytyjskie wydanie Magical Mystery Tour z 1967 roku, które zawierało dwie małe, 7-calowe płyty, a na każdej z nich były trzy utwory.
LP - long play - duża płyta o średnicy 12 cali, odtwarzana z prędkością 33 1/3 obrotów na minutę i zawierająca standardowo w Anglii 14 utworów a w USA 12. Oczywiście w latach 60 wszelkie standardy zostały zniesione, choć starano się nie przekraczać długości odtwarzania ok. 20-25 min na stronę, ponieważ gęściej upakowane rowki dawały mniejszą dynamikę dźwięku oraz większe "przesłuchy" pomiędzy rowkami. Kto słuchał dużo winyli w słuchawkach, ten wie o co chodzi - kilka sekund przed rozpoczęciem nagrania było słychać w tle jego jakby odległy odgłos. Jakość i grubość winylu również rzutowała na jakość nagrania. Bardzo dobrą dynamikę miały płyty brytyjskie, amerykańskie i niemieckie tłoczone w latach 60 i 70. Później wszedł cieńszy winyl, który co prawda pozwalał nagrywać więcej minut muzyki, ale tracił na jakości dźwięku - głównie dynamice. Słabsze tłoczenia również szybciej się zużywały i płyty zaczynały strasznie trzeszczeć i "smażyć" się - odgłos jak skwierczenie tłuszczu na patelni. Pamiętam, że słabe były tłoczenia indyjskie.
To tyle z bardzo ogólnej, podstawowej wiedzy na temat płyt winylowych. Osobny temat to różnego rodzaju oznaczenia na płytach, np. matryc, ale nie jestem w tej dziedzinie znawcą, więc oddaję głos lepiej zorientowanym.
Moderatora proszę o ewentualne przeniesienie tego posta do bardziej odpowiedniego tematu.
_________________ There are places I'll remember...
|