A Hard Day's Night, With The Beatles oraz Yellow Submurine, prawdopodobnie zapewniłeś sobie uhoronowanie swego imienia jako największy fan tych pozycji wśród głosujących.

Czy to nie jest zaskakujące, że fani Beatlesów wydają się być niewrażliwi na piosenki Beatlemanii?
W równym stopniu zaskakuje mnie obecność w czołówce płyty Plastic Ono Band. Twórczość na pograniczu eksperymentu wygrywa z muzyką Beatlesów?

To było coś w stylu: A Hard Day’s Night to młoda dziewczyna, na którą od razu zwracasz uwagę i zakochujesz się w niej od pierwszego wejrzenia, natomiast Abbey Road reprezentuje piękną, dojrzałą kobietę, pewną swoich atutów, ale potrzebujesz trochę czasu żeby to dostrzec.

To było coś w stylu: A Hard Day’s Night to młoda dziewczyna, na którą od razu zwracasz uwagę i zakochujesz się w niej od pierwszego wejrzenia, natomiast Abbey Road reprezentuje piękną, dojrzałą kobietę, pewną swoich atutów, ale potrzebujesz trochę czasu żeby to dostrzec.

na pierwszych miejscach na pewno by znalazły się płyty Abbey Road i A Hard Day’s Night.

kiedyś joryk na forum Radka Pachowicza czy na beatles.art.pl zrobił piękne porównanie obu płyt.

Kasiu, a luźnymi 10-tkami też nic się da zrobić?

Tak tylko mówisz, a jak przyjdzie co do czego, to dasz na początek Weeding Album albo inny Ono Band tego swojego Lennona I będziesz się upierała, że to muzyka.

"With The Beatles" była na listach sprzedaży najdłużej ze wszystkich beatlesowskich płyt - 26 tygodni. Porównać ją można było tylko do Please Please Me (24 tygodnie) ...ale w tamtych czasach nie kupowano longplayów. Nastolatki kupowały single, które były tanie i których sprzedaż szła w miliony sztuk. LP zaledwie w dziesiątki lub wyjątkowo w setki tysięcy. Nie opłacało się po prostu nagrywać LP.

Widok zaburza piractwo komputerowe i załamanie sprzedaży w ostatnich latach.
Czym innym jest też popularność na listach przebojów, a czym innym sprzedaż.

Pierwsze płyty też szły w milionach egzemplarzy, nawet tylko w obrębie rynku w UK.

Zestawienie z całego świata:

Ja mówię ogólnie o rynku płytowym w pierwszej połowie lat 60. Taką analizę znalazłem u Daviesa albo u Lewisohna. Może uda się w weekend odszukać cytat. Nacisk szedł na tańsze single. Longplaye nie liczyły się dla wytwórni. Dopiero z czasem rynek się zmienił. Nastolatki zaczęły mieć więcej kasy na rozrywkę. Widać to doskonale w zestawieniach sprzedaży. Niewiele płyt z początku dekady weszło do czołówki zestawień.

Jak masz cyfry, to publikuj.

no chyba, że mi powiesz, że sprzedaż miliona płyt na Wyspach w 63 roku nic nie znaczył

Cały świat.
64 Iron Butterfly - In-a-gadda-da-vida - 1969