Polski Serwis Informacyjny The Beatles

W 1993 roku podczas rozmowy ze stacją MTV lider Nirvany wypowiedział znamienne słowa.

"Pragnę uwielbienia, jakim darzono Johna Lennona, ale jednocześnie anonimowości Ringo Starra. Nigdy nie chciałem być frontmanem. Wolałbym siedzieć sobie cicho z tyłu, ale w tym samym czasie być gwiazdą rock'n'rolla" - stwierdził Kurt Cobain, który w dwa lata po wydaniu "Nevermind" był muzyczną i popkulturową osobowością numer jeden na świecie.

Sukces drugiej płyty zespołu tylko połowicznie spełnił życzenie artysty. Uczynił z niego nowego Johna Lennona i gwiazdę rock'n'rolla, jednocześnie wykluczając definitywnie i permanentnie jakiekolwiek fantazje o anonimowości, jaką mógł się cieszyć najmniej rozpoznawalny z Beatlesów.

"Uczynił z niego nowego Johna Lennona i gwiazdę rock'n'rolla"

Menedżer Justina Biebera twierdzi, że szaleństwo towarzyszące publicznym występom piosenkarza można porównać z legendarną "Beatlemanią".

Scooter Braun - opiekun kariery Justina Bieber od dwóch lat, przyrównał histeryczne reakcje fanek, z którymi na każdym kroku zmaga się jego klient, do czasów największej popularności zespołu The Beatles:

Nie chcę stosować prostych porównań, ale był brytyjski zespół, który swego czasu doprowadzał dziewczyny do krzyku - zasugerował Braun. - Myślę, że wiecie, jaki zespół ma na myśli - dodał tajemniczo menedżer

– Kiedy Beatlesi pierwszy raz lecieli do USA, traktowali tę podróż jak wyprawę do Ziemi Świętej, a Elvis był ich największym idolem – podkreśla Barrow. – Wydaje mi się jednak, że w drugą stronę to nie działało – jeżeli ktokolwiek miał powody bać się Beatlesów, to właśnie Elvis.

Skąd pomysł wzięcia na warsztat piosenek George’a Harrisona? Dlaczego jest dla pana ważnym artystą?

To temat na dłuższą rozmowę. Myślę, że każdy jest rozdarty pomiędzy wiarą i niewiarą w siebie. Z jednej strony wierzymy w siebie, ale z drugiej pytamy sami siebie: kim jesteśmy, żeby w siebie wierzyć? Jesteśmy równocześnie wyjątkowi i niewyjątkowi. Niewiara w siebie sprawia, że wycofujesz się z życia, a nadmiar wiary w siebie sprawia, że możesz stracić bliskich. Harrison jest ciekawym przykładem takiej osoby. Był kimś, kto dostał szansę ujawnienia talentu, ale przyszło mu rywalizować z dwoma najzdolniejszymi sukinsynami w historii muzyki rozrywkowej. Pech, prawda? Fajne było to, że Harrison potrafił się wycofać z gwiazdorstwa.

A Lennon?

Kocham Lennona, ale to trochę śmieszne, że facet, który miał taką kupę kasy, zaczyna udawać społecznika i socjalizującego buntownika. Lennon zaczął przemawiać tym głosem w momencie, kiedy już sam nie musiał zarabiać. Wiadomo, że w momencie, kiedy nie musisz zarabiać, nie masz wspólnego punktu odniesienia z ludźmi, którzy chodzą po ulicy i myślą o tym, jak zapłacić czynsz. Skłamałbym mówiąc, że pieniądze nie są ważne, ale chyba nie warto mieć tyle kasy, żeby przestać rozumieć, o czym mówią twoi przyjaciele czy ludzie na ulicy. Myślę, że bogaci ludzie mają smutne życie i tracą motywację do walki, do samorozwoju. Wola przetrwania i wkurw mogą być siłą, dzięki której pracujesz nad sobą. Warto umieć zarabiać pieniądze, ale nie warto się do nich przywiązywać. Są dużo ważniejsze rzeczy.

"To był chyba 1965 lub 1966 rok. W Sopocie. Idziemy sobie »Monciakiem«, Krzysiek, Henio Zomerski, może Benek Dornowski, i ja. Jak się u góry wychodzi z deptaka na tę główną ulicę prowadzącą z Gdańska do Gdyni, to po prawej stronie był taki mały sklepik z płytami. Udało nam się tam kupić singla The Beatles z piosenką »I'm Down«. Mieli tam tego chyba dwie lub trzy sztuki. Byliśmy przeszczęśliwi. Potem pamiętam na imprezie »Gitariada« w grudniu 1965 roku jak Krzysiek zaśpiewał właśnie utwór »I'm Down«. To było niesamowite wykonanie! Takie rockandrollowe darcie się, czyli to, co jest w tym gatunku najwspanialsze. Taki luz, granie dla naszych chłopaków i dla naszych dziewczyn. Moim zdaniem oni byli w tym lepsi niż Beatlesi. Może nie byli tacy precyzyjni, jak oni, ale ta młodość, ta emanująca od nich siła młodej muzyki!".

W rozmowie podczas spotkania omawiającego ścieżkę dźwiękową do filmu powiedziałeś: Ucieszyłem się, gdy zastrzelono Johna Lennona. Dobrze, że on nie żyje. Zasługiwał, aby go zastrzelono. Był pier….nym sekciarzem! Jednego Żyda mniej na świecie. Posłuchajcie tych jego piosenek! Imagine to bluźnierstwo! Nienawidzę tej pier….nej piosenki!

A dziś (hm piątek i trzynasty) znalazłam coś mocnego.....http://www.pudelek.pl/artykul/39534/gibson_ucieszylem_sie_gdy_zastrzelono_johna_lennona/ sorry, że to z Pudelka, ale .... same inwektywy cisną się by napisać.....
Wyartykułuję tylko fragment tej wypowiedzi Mela Gibsona:


......brak słów..... po prostu.

Kasiu, jak możesz to streść w 2 zdaniach te sprostowanie..... tymczasem kolejne gazety podają to, o czym pisałam wyżej.

Przyjaciel Gibsona twierdzi, że Mel uwielbia Beatlesów i słucha ich bardzo często, a niedawno nawet zagrał na jakimś przyjęciu Imagine Johna Lennona.