Polski Serwis Informacyjny The Beatles

Ech, widzę, że nikt nie podziela mojej miłości do nart. Ja też zaliczałam wpadki - kiedy uczyłam się jeździć, około 8 roku życia, nie raz zdarzało się, że lądowałam na... skorupie zamarzniętego strumienia. Szczęściem nigdy nic mi się nie stało. A patent, z przenoszeniem ciężaru ciała na drugą nogę przy skręcaniu, załapałam podpatrując instruktora moich kumpli ze schroniska. Potem, to już tylko stok, stok i jeszcze raz stok! I początkowo - hopki (żenujące, miałam na ich punkcie hopla ). Ciągle tylko na nie najeżdzałam (a z czasem na coraz, coraz wyższe), a moi rodzice, u podnóża stoku, umierali ze strachu. Ale nigdy na nic więcej się nie odważyłam.
Latałam na wszelkie możliwe wzniesienia od rana do nocy, nie wiem; nawet to osobliwe, jak na mnie, że złapałam takiego bakcyla.
Snowboard też nie jest zły, choć wolę narty. I rzeczywiście - pieruńsko ciężko jest utrzymać na nim równowagę. Ale satysfakcja później jest niepomierna.

No dobra, dobra, już nie będę się starała was przekonywać. Nic na siłę.

_________________
"Normalność nie jest kwestią statystyki."

Zaraz, a nikt inny nie wymienil nart w tym watku ? Zawsze narty wydawaly mi sie ogolnie uwielbianym sportem, a tylko ja takim dziwnym wyjatkiem.. Hmm.. OK, milosc do nart i chec nauczenia sie byla silniejsza u Ciebie O tak - pamietam to z tych zajec. Chyba nie za bardzo mi to wychodzilo...
No wlasnie zawsze mi sie tak wydawalo. Kiedy bylam w podstawowce mialam tez hopla na punkcie deskorolki i bardzo ubolewalam nad tym, ze rodzice kupili mi taka "dziecieca" z roznymi efektami dzwiekowymi (taki maly "grajek" - po nacisnieciu guziczka wbudowanego w deskorolke)... Taka szeroooka.. To znaczy - cieszylam sie strasznie z niej, i ze pomysleli o takim prezencie, ale zalowalam, ze to nie taka z krwi i kosci, kiedy odkrylam, ze za cholere nie potrafilam sie nauczyc nawet najprostszej rzeczy, czyli tego podrywania deskorolki w jezdzie, nawet o pare centymetrow ... Samo oprerowanie nia (skrecanie po nacisnieciu ktorejs ze stron deski) bylo tez trudniejsze.. Znacznie, znacznie lepsze byly takie normalne, "brzydsze" (ja mialam wypasiona - kolorowa, szeroka i w ogole.. ) deskorolki, starego typu, takie waskie, jednokolorowe, z ogonem z obu stron (ja mialam tylko z jednej) - znacznie latwiej sie nimi operowalo.. Ale podskokow sie nigdy nie nauczylam nawet na czyichs deskorolkach, a zalowalam strasznie, bo marzylam o takich kapitalnych wyczynach.. . Dotad mi sie to zreszta podoba, i dlatego poniekad rozumiem skejtow (takich prawdziwych, rabnietych na punkcie SPORTU, a nie takich, ktorzy tylko sie "skejtowsko" ubieraja) .
Ach, no i jeszcze chcialabym kiedys.. za wiele lat .. sprobowac surfingu.. Wlasnie do tych deskowych mnie jakos tak ciagnie . Ale chyba zaczne od snowboardu. Choc z moim poczuciem rownowagi bedzie to smiech na sali Ale sadze, ze przez lata nabralam na tyle dystansu do swoich ewentualnych porazek, ze nie powstrzyma mnie to .

Michelle - oprócz Ciebie jest tutaj jeszcze jedna wielbicielka nart.

To ja

Kocham narty! Jeżdżę od siódmego roku życia, odkąd to zapisałam się do grupy sportowej (chociaż wcześniej pierwszych wskazówek co do jazdy udzielał mi tata). Latem jeździliśmy na basen i graliśmy w tenisa ziemnego, a zimą co weekend był wyjazd na stoki. Wtedy porządnie nauczyłam się jeździć. Nigdy nie zrażałam się, gdy mi nie wychodziło i próbowałam dalej. Mimo tego, że miałam masę przykrych akcji (jak to początkująca:)). Na przykład, gdy zjeżdżaliśmy z górki jeden za drugim (z przodu instruktor), to ja zazwyczaj jechałam albo zaraz za instruktorem ,albo całkiem na końcu. Tak było źle, i tak niedobrze. Gdy zjeżdżaliśmy w tym pierwszym szyku, to ja zawsze, jako jedyna, musiałam się wywalić, a osoby za mną hamowały na moich plecach Gdy zaś jechałam na końcu i rozjechały mi się narty (to jedna z możliwości ), to zanim pozbierałam się z tego śniegu, reszta grupy była już na dole i (co gorsza!) czekała na mnie, patrząc jak zjeżdżam Oj, straszne to było:)
Później jednak było już lepiej. Pamiętam zawody międzyklubowe w slalomie (byłam w czwartej klasie podstawówki), w których reprezentowałam wraz z dwoma innymi dziecmi naszą grupę. Byłam pewna, że słabo mi poszło... i zajęłam pierwsze miejsce To był dla mnie spory szok:)

Teraz już nie jeżdżę dużo. Nie mam czasu, zresztą sportu mam po uszy i nawet gdy są np. ferie zimowe, to wolę odpoczywać i się lenić
Ale gdy już jadę, to albo na Słowację, albo na większe stoki np. Pilsko. (był ktoś?). No i mam się o tyle dobrze, że mieszkam prawie w górach i do Szczyrku czy gdzieś tam mam 20 minut jazdy

Co do snowboardu, to nigdy nie jeździłam, ale chciałabym. Może w przyszłym roku:)

_________________
"Rozczarowanie wymaga uprzedniej nadziei"