Beatlesi (wczesni - "Please Please Me" i "Past Masters 1") lecieli u mnie w domu (tata) zawsze. Zawsze mi sie tez podobali. Ale to pierwsze prawdziwe "uderzenie" przyszlo pozniej, nie z powodu przyzwyczajania sie, tylko z powodu pozniejszego uslyszenia (11 rok zycia) garsci innych utworow (wowczas tak od razu pokochalam "Let It Be"). Natomiast prawdziwe zauroczenie - okres totalnej manii - przyszedl wraz z trzecia fala, niecaly rok pozniej (przyjaciolka, ktora puszczala w kolko na wyjezdzie - opisze za jakis czas w pierwszym razie
) i albumami "White Album" i "Live At The BBC". Spodobalo mi sie zdecydowanie od razu, ale po przyjezdzie z wyjazdu musialo uplynac kilkanascie dni, nowo poznane utwory musialy "dojrzec" we mnie, zeby po tych kilkunastu dniach "wyskoczyc" (po prostu zaczely mi chodzic po glowie, mimo, ze nie sluchalam ich w tym czasie - nie mialam ich nagranych) ze zdwojona sila. Od tego momentu w pelni uswiadomilam sobie, ze to jest TEN zespol 
PS. OFFTOPICOWO-DYGRESYJNY: Z tym dojrzewaniem przez czas, kiedy muzyki sie nie slyszy.. Podobnie, choc jeszcze dziwniej mialam z zespolem Camel - plyta "Harbour Of Tears". W tym przypadku kilkanascie miesiecy nie slyszenia albumu, po wczesniejszym 2-3-krotnym jego przesluchaniu, sprawilo, ze ocena zmienila mi sie radykalnie. Z "ciagnacego sie jak flaki z olejem, nuuudnego" albumu, stal sie.. przepiekna, wkradajaca sie w sam srodek duszy, opowiescia muzyczna. W dodatku okazalo sie, ze niemalze kazdy dzwiek byl mi po tym czasie doskonale znajomy... Odstal sie album jak dobre wino, ot co
Sorrka, za dluga dygresje.
wykonanie Yesterday, chociaz dzieciece i... wlasciwie nie chce mowic, ze nieudolne, zauroczyło mnie kompletnie. na własną reke zaczelam poszukiwania kolejnych utworów. początkowo kurczowo trzymalam sie Red Albumu, potem... podobnie jak u Ringo - pewien okres odstawienia, zeby moc zakrecic sie do reszty 