Świetna płyta Paula!
Tak mniej więcej jego, bo większość to covery. Ale nie to się liczy.
Doskonałe wykonanie oraz doskonały, znów świetnie brzmiący głos Misia.
Dodatkowo melodycznie piękne kompozycje. "My Valentine" ma się bardzo dobrze na Wyspach, ciągle ją słyszę w radio.
Myślę, że Paul powinien chwytać się czegoś takiego, zamiast wydawać miałkie płyty na trójkę z plusem.
Prawie codziennie ktoś tam coś tam o 'Pocałunkach' wspomina. To oraz ta cała otoczka jaką ten album jest obdarzony bardzo mnie cieszy.
Aż chce się powiedzieć na głos coś w stylu:
"Wyczuwam pozytywne wibracje! Kapitanie Xorg, proszę nie niszczyć Ziemi! Powtarzam, nie niszczyć Ziemi!"
Tak więc radzę nie besztać tego krążka z błotem, bo kto wie, być może Macca właśnie ocalił nasze istnienia!
Takich płyt się nie odsłuchuje na słuchawkach w oczekiwaniu na jakieś szaleństwo i 'nieoczekiwany zwrot akcji'. Albo się taką muzykę czuje, albo nie. Nie ma co nad tym dyskutować.
Jak czasem zapodaję funky albo jazz to raczej nie po to, żeby dostrzegać jakieś super kompozycje i rozkładać poszczególne utwory na czynniki pierwsze, tylko po to żeby się w to wczuć i przechwycić wibracje jakie ta muzyka niesie.
Mam nadzieję, że nikt z Was nie zestawia tej płyty razem z pozostałą twórczością McCartneya. Uważam, że to nie ma sensu. Ona powinna stać gdzieś zupełnie na uboczu. Stąd moja bardzo pozytywna recenzja.
"Kisses on the bottom" z pewnością nie jeden raz zostanie naświetlona laserami mojego odtwarzacza CD.
) jakoś w przeciwieństwie do młodych nie bardzo leżą te "smoothjazzowe przynudzanki"( może na zasadzie paradoksu ? )
i poza koncertami nie grywa już tak szalonych rock'n'rolli jak HELTER SKELTER
