****
Będzie to dosyć nietypowa recenzja – bardziej felieton, którego pretekstem do rozważań będzie płyta uważana powszechnie za najlepszą w dorobku Paula McCartneya – Band On The Run. Stanowić będzie najlepszy punkt odniesienia w stosunku do całej dyskografii McCartneya, która jawi się jako – brutalnie rzecz ujmując – rozczarowująca w stosunku do wybitnych osiągnięć macierzystego zespołu, którego basista był przecież główną siłą napędową – szczególnie w ostatnich latach istnienia. Można było się spodziewać, że Lennon wygra konkurencję, ale poziom produkcji Harrisona przewyższający solowe dokonania McCartneya był sporym zaskoczeniem.
Zastanawiać się można „co się stało?”. Dlaczego ten dążący do bogatych aranżacji muzyk o niesłychanym zmyśle melodycznym, w pierwszych samodzielnych krokach zdecydował się na o wiele bardziej ascetyczne brzmienia, jednocześnie jakby zawężając swoje horyzonty muzyczne, a tym samym obniżając kompozytorskie loty? Co prawda szybko się odbił, ale nowe utwory zawsze wydawały się zrobione na pół gwizdka.
Wszystko wskazuje na brak zaufanego partnera, który dokonałby solidnego odsiewu mniej udanych kompozycji. W latach 60. miał on przynajmniej dwie takie osoby – John Lennon i George Martin. To przed tymi osobami musiał się postarać i demonstrować tylko najlepsze pomysły. Po rozpadzie zespołu, korzystając z wolności artystycznej mógł zapełniać albumy czym tylko zapragnie bez tłumaczenia się komukolwiek. I to niestety słychać.
Co gorsza, chyba przez wzgląd na narcystyczne poczucie nieomylności w kwestiach muzycznych, zdecydował się również produkować swoje kolejne krążki, co niechlubnie zaowocowało niemal amatorskim brzmieniem, które mierzi po dziś dzień – co jeszcze bardziej uwydatnia nie zawsze dopracowane utwory. Raczej nieprzypadkowo albumy, które produkował Martin, brzmią wyraźnie lepiej, a i wypełnione są ciekawszymi piosenkami (przewrażliwiony na punkcie krytyki własnej osoby, McCartney pokornie zniósł bolesne dla niego sugestie dawnego współodpowiedzialnego za niepowtarzalne brzmienie The Beatles).
Najczęściej zbawiennie również okazywały się okazyjne współprace kompozytorskie z Elvisem Costello (Flowers In The Dirt) czy Youthem, basistą Killing Joke (Electric Arguments pod szyldem The Fireman). Także gdy materiał trafiał w ręce sprawdzonych producentów, było nieco lepiej (ostatnie albumy).
Przykre, że większość albumów jednak konstruowano na podstawie jednego killerskiego songu (może dwóch) oraz zapchajdziur, w najlepszym przypadku całkiem znośnych – rzadko to jednak były piosenki naprawdę dobre. Na tym tle wyróżniają się właściwie tylko trzy płyty: Band On The Run, Tug Of War oraz Flaming Pie, które i tak bledną w blasku bezbłędnych produktów The Beatles. Choć pozostaje niesamowicie kreatywny po dziś dzień, to jednak jego piosenki już przy starcie solowej kariery przypominały zgrabne, ładne, przyjemne, ale jednak wydmuszki. Dosyć miałkie i mdłe, nieistotne kompozycje, ani nie wzruszały, ani nie porywały tak jak te pisane za lat młodzieńczych. Zastanawia jednak fakt, że przecież metodę rejestracji w czasach Wings i późniejszych zastosował bliźniaczą jak w okresie wielkiego kwartetu (autor komponował wszystkie partie instrumentalne, często wykonując je własnoręcznie), a jednak strukturom brakuje beatlesowskiego polotu – tak charakterystycznego nie tylko dla mccartneyowskich nagraniach sensu stricto, lecz i aranżacyjnych udziwnień w kompozycjach Lennona, za które – co znamienne – odpowiedzialny często był Paul. Pomysłom z chudych solowych lat basisty brakuje należytego zakończenia, przez co często kończy się na powtórzeniu jednego (rzadko bardziej odkrywczego) patentu.
Nie przeczę, iż jest on mimo wszystko jednym z największych geniuszy współczesnej muzyki popularnej, lecz on sam nie jest zbyt dobrym selekcjonerem swego talentu. Niezmiennie jednak pozostaje świetnym wykonawcą swojej twórczości (co nie jest łatwe pamiętając o jego multiinstrumentalności). Niedowiarków najlepiej odesłać do koncertu – jakiegokolwiek – najlepiej z ostatnich lat, gdzie towarzyszy mu najlepszy skład z jakim kiedykolwiek miał przyjemność pracować (bo, że kocha to robi, nie trzeba nikogo przekonywać). Jednak i albumom nie brakuje świetnych momentów instrumentalnych – przede wszystkim basowych (Silly Love Songs, Goodnight Tonight). Szkoda tylko, że na koncertach jak już dokonuje wyboru z repertuaru postbeatlesowskiego, nierzadko nie są to te faktycznie najlepsze pozycje.
Przejdźmy wreszcie do samej płyty – z nie najgorszym brzmieniem (choć samodzielnie wyprodukowanym) i materiałem (oczywiście własnego autorstwa). Również niektóre pomysły aranżacyjne można nazwać frapującymi. Tytułowy, wielowątkowy (przez co przypominający słynny motyw bondowski Live And Let Die) opener swoim poziomem artystycznym całkiem słusznie zasłużył sobie na stałe miejsce w koncertowym repertuarze już od samych początków wojaży osamotnionego Beatlesa.
Kolejny porywający fragment – Jet – niestety już jakiś czas temu zniknął z setlisty Big Maca.
Bluebird – najlepszy na krążku przykład dopracowanej formy - jest całkiem ładną, dosyć banalną balladą w nieco kawiarnianym klimacie z przyjemnie plumkającymi licznymi przeszkadzajkami.
W następnym numerze już co innego cieszy ucho – i jest to znakomicie chodzący bas (choć brzmi on nieco zabawnie, kartonowo). Pech jednak chciał, że na wysokości Mrs Vandebilt po raz kolejny zakosztował głupiutkich tematów a la Ob-La-Di Ob-La-Da czy inne All Together Now i na złość chyba nigdy nie wyrzuci jej z repertuaru koncertów (a trzeba pamiętać, że w takiej konfiguracji chwytliwa partia basowa ginie w natłoku dźwięków) - jedno dobre, że rzeczywiście można się przy takich „dziecinadach” dobrze bawić. Jedynie co może bronić tę nieszczęsną pieśń, to jej pierwszorzędne wykonanie oraz zmiana klimatu w krótkim późno-beatlesowskim mostku (niestety prędko - i irytująco - powraca głupkowaty motyw główny). Saksofonowe fragmenty są również przyjemnym urozmaiceniem faktury dźwiękowej.
Let Me Roll It (bluesowy pastisz wymierzony choć odrobinę w Lennona) z hammondowym wstępem ma fajny, prosty riff główny, ale odrobinę męczy dosyć ociężałym klimatem.
Za to Mamunia (z ładnie brzęczącą gitarą akustyczną jak z White Albumu) przy bliższym poznaniu tylko zyskuje. Brak „prawdziwego” perkusisty autor rozwiązuje w tym przypadku przez wykorzystanie perkusjonaliów spoza klasycznego zestawu. Do tego słyszymy ciekawie nakładane wokale, a na deser powracają „kosmiczne” zawijasy klawiszowe niczym z Jet.
No Words ma bardzo harrisonowy płaczliwy wstępny riff gitarowy wsparty smyczkowymi wtrętami, lecz generalnie jest to pozycja najmniej wyróżniająca się z całego zestawu.
Następnie edycja rozszerzona ma w tym miejscu kawałek pędzącego, „zabawowego” rock’n’rolla w postaci Helen Wheels, który przyjemnie urozmaica zestaw – tym bardziej, że w tym miejscu właściwie kończą się jednoznacznie udane propozycje w zestawie.
Nieco mdły, niepotrzebnie rozwlekły (przez nadmierne eksploatowanie motywu w coraz to różnych stylistykach) trochę dylanowsko-youngowski Picasso’s Last Words (Drink To Me) brzmi jak napisany na kolanie (i taka właśnie jest jego geneza) utwór zamykający całość.
Jednak po chwili z ciszy wyłania się pędzący Nineteen Hundred And Eighty-Five oparty na wybijającej się partii pianina. Choć nie do końca udana, przewrotnie intryguje swoją jakby roboczą budową. Czegoś w tej kompozycji brakuje – jakiegoś haczyka, czegoś baczniej przykuwającego uwagę - wydaje się, że opiera się tylko na (niemal) nieustającym pędzie, a to - jak na kompozytora tej klasy co McCartney - trochę za mało. To również jeden z koncertowych faworytów sir Paula – domyślam się, że fajnie się to gra, ale niekoniecznie dobrze słucha. A już w ogóle ciężko zrozumieć nieuzasadnione „powroty” motywów z poprzednich utworów w dwóch ostatnich fragmentach płyty.
Jest to zdecydowanie bardzo dobry album, ale parę słabszych momentów dyskwalifikuje z grona longplayów wybitnych – niestety.
(od admina - pozwoliłem sobie wpuścić trochę powietrza do tego tekstu dzieląc go na akapity)
|
.
. Ot,kolejna ...gospodyni domowa