No to wkraczamy w 1971 rok. Dzisiaj pod lupę idzie drugie solowe dziecko McCartneya, ale pierwsze bardziej przemyślane i w pełni 'dopieszczone'. To bardzo wysoko ceniona przez krytyków płyta, chyba tylko wyżej stawiają Band On The Run. Ja jednak mam dość mieszane uczucia z tym krążkiem
Wstyd się przyznać, ale u mnie jest poza pierwszą trójką solowego Paula W moim odczuciu jest to płyta nierówna, niestety jestem zmuszony słuchać ją 'na wyrywki' a nie lubię tak słuchać płyt... Wszystko jednak zaczyna się pięknie. Too Many People- naprawdę fajna rzecz, smaku dodaje fakt, że to atak na Lennona i że pod jej wpływem John stworzył legendarne How Do You Sleep. W refrenie bardzo ciekawie wtóruje Paulowi Linda. Tylko te solówki jakieś bez wyrazu... Ale wejście jak najbardziej udane. Tylko problem w tym, że już za chwile robi się jałowo
Utwór drugi na płycie nie ma prawa być kiepski, ale niestety... Dla mnie 3 Legs jest strasznie błachy i nijaki. A co mamy dalej? Jest tylko trochę lepiej, taka sobie balladka ale od biedy można jeszcze posłuchać. Dear Boy przywraca jakąś wiarę w płytę, jest naprawdę uroczy, ale oczekuje od Paula czegoś więcej. Naszczęście McCartney reflektuje się prawdziwą perłą- dwuczęściowe Uncle Albert/Admiral Halsey, kiedyś to był mój ukochany jego solowy kawałek, wprost bajeczny jest 
Smile Away jest jak na mój gust za bardzo przewidywalny, mam wrażenie, że ten chwytliwy motyw słyszałem już dziesiątki razy- dla mnie zero oryginalności. No i wkraczamy w najlepszy moment płyty- strasznie mnie kręci ten pastisz Heart Of The Country, od razu na myśl przychodzi When I'm 64 czyli jest pięknie 
A Monkberry Moon Delight to mój faworyt na 'Ramie'. Takiego Paula najbardziej lubię, jakby przypomniał sobie, że kiedyś tam stworzył Helter Skelter... Dla mnie bomba! No ale ta płyta obfituje w różnorodność jakości, więc Eat At Home niestety musi mnie drażnić, po kilku sekundach muszę go przewijać ale najczęściej to w ogóle go pomijam Long Haired Lady to z kolei naprawdę wartościowa rzecz, urzeka w niej zwłaszcza Linda w końcówce No i po przebrnięciu przez powtórkę Ram On (naszczęście krótką) mamy wymarzony finał. Wspaniały The Back Seat Of My Car- bardzo miła dla ucha kołysanka na zakończenie... tej dość nierównej płyty. Podsumowując - 'dwójka' jest tylko odrobinkę lepsza od debiutu jak dla mnie. 7/10
Jesli chodzi o krytyke, to podobnie jak Yer Blue, utwor 'Eat At Home' najmniej mi odpowiada, ale mimo wszystko bezkonfliktowo wpisuje sie mi w obraz calej plyty.
Chyba... za ciepły, rodzinny klimat, który daje się wyczuć w praktycznie każdej piosence