Czy the Beatles zabili rocka?
W Stanach Zjednoczonych ukazała się kontrowersyjna książka „Jak Beatlesi zniszczyli rock and rolla” autorstwa krytyka muzycznego Elijah Walda.
Historia muzyki rozrywkowej w XX wieku jest powszechnie znana. Zaczyna się od Scotta Joplina i ragtime’u. Ewentualnie od pierwszego koncertu Original Dixieland Jazz Band w 1916 roku. Kolejne kamienie milowe wyznaczali Jelly Roll Morton, Louis Armstrong, Fletcher Henderson, Duke Ellington, Benny Goodman. Potem nadeszła era swingu, bebop, rhythm and blues, a następnie świat pokochał Elvisa i The Beatles.
Dalej: free jazz, mały ukłon w stronę muzyki disco, by wreszcie dotrzeć do punka, grunge i hip hopu. Koniec lekcji. Albo i nie… W ostatniej ławce zawsze siedzi jakiś dociekliwy przemądrzalec z ręką w górze, szukając dziury w całym. Tak, panie Wald, co chciał pan powiedzieć?
Elijah Wald jest autorem książki „Jak Beatlesi zniszczyli rock and rolla”. Próbuje przekonać swych czytelników, że w niewłaściwy sposób interpretują historię muzyki rozrywkowej. Wald twierdzi, że „większość krytyków muzycznych i historyków usiłowała oddzielić muzykę, która podobała się im samym, od byle jakiej papki, która nas otacza. W rezultacie praktycznie zawsze historia rocka przedstawia Pata Boone i Connie Francis w sposób bardzo podobny do tego, w jaki historia jazzu przedstawia Guya Lombardo i Rudiego Vallee”. W takim podejściu do rzeczy Wald widzi dwie nieprawidłowości. Po pierwsze mnóstwo osób słuchało jednocześnie Paula Whitemana i Jelly Rolla Mortona czy Pata Boona i Little Richarda. Po drugie ten sposób patrzenia nie pozwala nam dostrzec, że artyści uprawiający przeróżne style muzyczne słuchali jeden drugiego i kradli sobie nawzajem pomysły. Louis Armstrong był fanem Guya Lombardo. Elvis Presley, zanim rozpoczął współpracę z Sun Studios i zmienił bieg historii muzyki, śpiewał głównie nastrojowe ballady.
Wald opisuje historię muzyki rozrywkowej od początków XX wieku gdzieś do połowy lat 60-tych. Wtedy pojawili się The Beatles. W 1964 roku Billboard przestał drukować osobne listy przebojów dla muzyki pop i rhythm-and-bluesa, bo zarówno wśród muzyków, jak i publiczności zatarły się podziały rasowe. Początkowo efektem owej wielokulturowej mieszanki był także styl muzyczny Beatlesów, który wiele zawdzięczał wpływom zarówno Carla Perkinsa, jak i Little Richarda. Potem Beatlesi zaczęli się zmieniać, każdy kolejny album był bardziej ambitny od poprzedniego. Grali muzykę, którą nagrać można było wyłącznie w studio, porzucając rytmiczne, taneczne elementy, które dawały rock and rollowi jego moc. Ponieważ The Beatles odnieśli tak ogromny sukces, inne zespoły podążyły ich śladem. Rezultatem tego była największa muzyczna segregacja minionego stulecia. Biali muzycy poszli swoją ścieżką, czarni swoją. Stało się to nagle (już w roku 1965 Billboard od nowa zaczał drukować listy przebojów R&B) i według Walda od tamtego czasu niewiele się zmieniło.
To wątpliwa teoria. Nie musicie jednak zgodzić się z nią, by zachwycić się książką Walda. Najbardziej interesujące są te jej fragmenty, w których autor udowadnia, jak bardzo wielki wpływ na muzykę miały czynniki historyczne i społeczne. Szafy grające, odbiorniki radiowe i adaptery ograniczyły nieco potrzebę muzyki na żywo. Twist – pierwszy taniec popularny, w którym tańczący ze sobą ludzie się nie dotykali, zniszczył tańce towarzyskie i orkiestry, które przygrywały na dansingach. Soliści robili wielką karierę w czasach prohibicji, bo nielegalne bary nie chciały ogłaszać wszem i wobec swojego istnienia głośną muzyką. Książka Walda to coś w rodzaju alternatywnej, poprawionej historii muzyki amerykańskiej. Zmusza nas do zauważenia, że tylko badając jednocześnie to co dobre i złe, możemy prawdziwie zrozumieć wspaniałość naszego dziedzictwa kulturowego.
_________________
Strawberry Fields Forever
Zaloguj się
Zarejestruj się
FAQ
Szukaj
