Kiedyś oglądając bodaj AHDN zdałam sobie sprawę, że przecież w latach 60. poszłabym na to do kina i.... musiałabym pójść drugi, trzeci... i nie byłoby sposobu nagrać i zabrać do domu, aby obejrzeć, kiedy tylko najdzie mnie ochota. Jakby tak się nagle przenieść w wehikule czasu, pewnie ciężko byłoby się przyzwyczaić.
A jeszcze w latach 90. wielkim wydarzeniem dla mnie było pożyczenie od kogoś VHS z nagranym z TVP filmem Help! i przegranie sobie kopii na własność! [Nagranie to miało kilkusekundowe zakłócenie w momencie, gdy John wykręca numer telefonu, aby obudzić pozostałych chłopaków w pokoju. Co tam się dokładnie wydarzyło dowiedziałam się dopiero kilka lat później.]
Jeszcze w 1 połowie poprzedniej dekady (!) gadżetów z Beatlesami było jak na lekarstwo. Koszulki istniały gdzieś w świecie. Pamiętam, jak rozważałam kupno czarnego tiszerta i zaniesienie go do punktu, gdzie robią nadruki na koszulkach.
Oczywiście to wszystko nie może się równać z tym, jak było za poprzedniego ustroju... Tutaj zawsze przypomina mi się mój wujek, który pod koniec lat 70. dostał brytyjskie wydanie Pieprza i nigdy go nie przesłuchał, ponieważ była to tak cenna rzecz.
A jeśli chodzi o LP Yellow Submarine, to jakoś słabo ten krążek istnieje w mojej świadomości jako album. Uwielbiam pojedyncze utwory - Hey Bulldog, Only a Northern Song, All You Need Is Love, All Together Now - ale bardzo rzadko sięgam po ten LP. Zdecydowanie wolę twór z 1999 roku. W zasadzie czemu nie uwzględniłam go w mojej 50 najlepszych?
), jak myliłam głos Paula z Johnem, jak starałam odróżnić ich na zdjęciach, pamiętam jak starałam się zapamiętać ich imiona i nazwiska; złość gdy dowiedziałam się jak umarł John... 