Większość krytyków uznaje, że najlepszym nagraniem z płyty "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" jest "A Day In The Life" - muzyczny kolaż, w którym dwukrotnie rozbrzmiewa zagrane przez orkiestrę niepokojące, kakofoniczne glissando.

Zgodnie z duchem czasów nagranie tego 24-taktowego fragmentu Beatlesi zamienili w wielogodzinny, filmowany przez siedem kamer happening. Zamaskowani muzycy orkiestry symfonicznej mieli zacząć grać od określonego niskiego dźwięku aż od najwyższego, jaki można wydobyć na danym instrumencie.

Wraz ze zmieniającą się wysokością zmieniała się też głośność, a każdy muzyk grał niezależnie od pozostałych. Glissando nagrano cztery razy, potem zmiksowano, uzyskując efekt potężnej ściany dźwięku.

Jeśli byli idolami, słowo to należy rozumieć dosłownie, jako otoczony kultem boski wizerunek. Lennon wspominał, że podczas ich koncertów ustawiano przed sceną wózki z chorymi w nadziei, że Beatlesi jako boży pomazańcy uzdrowią ich swoim dotykiem. Pamiętając, że lud prędzej czy później uśmierca swoich bogów, Beatlesi u szczytu popularności odwrócili się od tłumów i zrobili rzecz z punktu widzenia kariery rockowej zabójczą - zaprzestali koncertowania. Na pół roku zamknęli się w studiu nagraniowym. Konsekwencją tej decyzji był "Sierżant Pieprz".