Polski Serwis Informacyjny The Beatles

Nie ma, nie było i nie będzie idealnej pozycji beletrystycznej o The Beatles z prostego powodu. Nie może być. Sami Beatlesi w Antologii to tylko część ich historii, zresztą tylko tej, którą widzieli od wewnątrz a więc... bardzo ubogiej mimo wszystko. No i te późniejsze wygładzenia edytorskie pod wpływem różnych osób. Co mam na myśli ? W samej Antologii George, żyjąc bardzo szczęśliwie z Oliwią nie mógł opowiadać jak wtedy wiele znaczyła Patti.Wszystkie inne pozycje to kolejne kamienie wrzucane na stosik "wiedzy o zespole". John miał rację mówiąc Wennerowi o krytyce książki Huntera, miał też rację zwracając się do pisarza słowami, jakie zacytował Macho. Wielokrotnie Paul czy inni Beatlesi podkreślali, że John plótł w danej chwili to co mu ślina na język przyniosła. Książki Normana o Johnie, Amesa Carlina, Milesa o Paulu, autobiografia George'a "I Me Mine" to ciekawe pozycje ale często bardzo nieobiektywne. Ale jeśli chcemy poznać choć trochę historię Najwspanialszego Zjawiska Kulturowego XX wieku to książka Daviesa jest obok "Szału" najlepsza. Wszystkie wspominki Yoko, Peng i setki innych to tylko czasem poznanie na nowo nieznanego epizodu w historii grupy (np. 9-cio ksiąg o Johnie:http://fab4-thebeatles.blogspot.com/2013/07/niesamowita-ksiazka-o-johnie.html). Jak napisał zdaje się Philip Norman (mam wciąż nadzieję, że jego biografia Paula powstanie - powstaje?) każdy kto się zetknął z zespołem, zawsze staje się pro-Johnowy lub pro-Paulowy i wiem o tym najlepiej. Tworząc,pisząc - staram się bardzo beutralnie - w swoim blogu prostą i w miarę przejrzystą historię (ale czasem ze szczegółami) wiem jak jest to trudne. W każdym razie książka Huntera jest super choć wolę "Szał" Normana.

_________________
Ryszard. Mój blog o The Beatles: http://fab4-theBeatles.blogspot.com

A oto, co o "Szale" Normana myślał George:

Beletrystycznej? Książka Daviesa zdecydowanie nie jest beletrystyką.

No, tu są różne zdania ...zwłaszcza samej Oliwii http://beatles.kielce.com.pl/index.php? ... ewsid=2822 , http://beatles.kielce.com.pl/index.php? ... ewsid=2819 . Mówi się, że George nie przepuścił żadnej kobiecie.

A ja lubię i mamę i tatę
Lekkie niezadowolenie bohaterów dobrze świadczy o prawdomówności i dociekliwości autora. Książka na szczęście nie jest tak do końca laurką w stylu Antologii. Gdybym się chciał opierać tylko na tym, co mówią o sobie sami muzycy to nic bym nie wiedział.

ej Joryk czepiasz się, beletrystyka to nie tylko powieści czy proza fabularna. W ten sposób to będziemy się czepiali każdego zdania, mam i tata, to argument na każdą tutaj wypowiedź odpuście takie posty...

_________________
Ryszard. Mój blog o The Beatles: http://fab4-theBeatles.blogspot.com

Ryszard, nie gniewaj się, piszesz epickiego bloga, podobają nam się te same utwory (ze szczególnym uwzględnieniem genialnego wykonania Mr Postman) ...ale wiesz, beletrystyka charakteryzuje się tym, że zawiera fikcję literacką ( http://pl.wikipedia.org/wiki/Beletrystyka ), no i raczej trudno mi się zgodzić z tym, żeby u Daviesa była jakaś fikcja literacka.

Oj tak, masz rację, nie w tym kontekście użyłem tego słowa, bardziej, jako określenie literatury popularnej, cokolwiek to znaczy. I Davies i Norman to fakty, mniej przypuszczenia, a żadna fabuła. Po prostu uznałem, że się lekko czepiasz, ale widzę intencje masz czyste jak okładka wiadomo jakiego albumu.

_________________
Ryszard. Mój blog o The Beatles: http://fab4-theBeatles.blogspot.com

W opisie książki jest napisane "576 stron + wkładki zdjęciowe" nie wiem czy mam jakąś trefną książkę, ale nie mogę się doszukać w niej żadnej luźnej wkładki zdjęciowej, jeżeli ktoś ma takową to prosiłbym o zdjęcia.

W książce są numerowane kartki z tekstem i nienumerowane kartki papieru kredowego ze zdjęciami. I tyle.

Dostałam ksiażkę jako prezent pod choinkę i przeczytałam na razie tylko ową obszerną przedmowę, ale muszę powiedzieć, że już sie zachwyciłam. Wszelkie wątpliwości na temat 'wygładzania' i tego typu zmian w treści, które czynią ją być może mniej dokładną zostały wyjaśnione już na wstępie z momentami rozbrajającą szczerością autora. Podoba mi się to, że postanowił zachować tekst w formie, w jakiej został napisany w latach sześćdziesiątych, stanowi przez to wspaniałe świadectwo tego, co wtedy się działo. Bez "mądrego" spojrzenia i znajomości następstwa zdarzeń. Być może "Szał" nie przemówił do mnie przez zbytnią 'mądrość' i 'wszechwielką wiedzę' autora. A tu mamy taką gratkę w postaci szczerej opowieści faceta, który faktycznie spędził trochę czasu z zespołem, a dla nas zostawił obraz tego (co choć już wtedy traciło na aktualności z dnia na dzień) faktycznie działo się w okresie Sierżanta Pieprza.

_________________
The Lord is awaiting on you all!