Kiedyś, kiedy nie znałam Beatlesów, to mogłabym tak powiedzieć o innych swoich pasjach. Mogłabym mówić, że przestanę. Ale jeśli chodzi o Żuki, to zupełnie co innego.
Nigdy żaden utwór nie spodobał mi się po pierwszym przesłuchaniu. A tu tak było. I to niejednokrotnie. Choć nie wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia.
Nigdy nie wzdychałam do zdjęć, plakatów, nawet gdy byłam dużo mniejszym smarkiem. A Beatlami zaczęłam się zachwycać.
(głupie, nie 
). Nigdy wcześniej nie czułam takiego wspaniałego ucisku, gdzieś tam w środku. Nie było nawet do tej pory u mnie takiej pasji, która przetrwałaby tyle czasu (już praktycznie półtora roku panoszę się na forum ).
Muzyka pomogła mi przetrzymać (tak, brzmi to sztucznie) akurat najgorszy okres, kiedy w domu wiele zaczęło się psuć. Miałam wielkie szczęście, że poznałam Beatlesów akurat wtedy. Inaczej chyba bym zwariowała; boję się nawet pomyśleć jak bardzo bym się zmieniła (na gorsze).
Odpoczynek od Beatli juz sobie robiłam kilkakrotnie (ile razy można słuchać Abbey Road pod rząd
), ale zawsze do nich wracam. "Nawrócili" mnie na muzykę, 'zaznajomili' z kilkoma wspaniałymi ludźmi. Nikt mi tych wspaniałych wspomnień (zarówno przeszłych, jak i tych, które będę mieć z tego okresu za parę lat) już nie odbierze... i to jest wspaniałe, odlotowe uczucie. 
Pół roku temu dotarło do mnie, że wcześniej właściwie nie miałam żadnych konkretnych zainteresowań (prócz książek), nie wiedziałam, nawet nie starałam się zastanawiać nad tym, kim chcę być w przyszłości, po co tutaj mnie los ściągnął. Dla niektórych moje cele, dążenia są infantylne, głupie, bezsensowne... ale dzięki nim moje życie nabiera kolorów.
A ludzie mogą się ze mnie śmiać. Nie wzrusza mnie to (no dobra, czasami
). A wiecie kto wyśmiewa się najwięcej? Ci, którzy nie mogą się odnaleźć, sami właściwie nie wiedzą co ze sobą zrobić, co chcą w życiu robić, w jakim celu wstawać każdego dnia. U pasjonatów, nawet rzeczy zupełnie odbiegłych od muzyki, tacy ludzie jak ja znajdują większe zrozumienie.
) powiedziałam mu że jeśli będzie miał coś przeciwko temu że ubóstwiam Bono, i uważam go za najpiękniejszego faceta na ziemi (!) niech spada na drzewo. (to były czasy przedBeatlesowskie, moja fascynacja U2 która wtedy osiągnęła szczyt, Beatlesów jeszcze wtedy nie zaczęłam poznawać).
