Nie no jasne, że Soily dostapił wielkiego zaszczytu na koncertach, ale w dyskografii Paula zapisał się jako strona B singla jednak, co jest dość średnim zaszczytem, nawet na popularnym singlu.

Yer Blue, wracamy do kwestii ‘lubienia’ bądź ‘nie lubienia’ jakiegoś tam utworu. Soily ma prawo Ci się nie podobać, ale z tego faktu nie wynika ‘automatycznie’ że jest to utwór ‘słaby’.

Zaś strona B… Beatlesi nie lekceważyli stron B i myślę że Paulowi to podejście zostało – dowodów dobrych utworów na stronach B jest u niego całkiem sporo. Lubiane przez Ciebie (przeze mnie również) Oh Woman Oh Why to także strona B. To ‘tylko’ strona B, albo ‘aż!’ strona B. Strony B singli potrafiły bardziej zapadać w świadomość niż niektóre utwory albumowe. Oczywiście mówię o tamtych czasach. Wówczas u McCartneya strony B to nie były ‘spychadełka’.

Prawdziwi Fani powinni 'kojarzyć' Wszystko – ja tak pojmuję ‘definicję’ fana. Nie wszystko musi im się bezkrytycznie podobać (oby tak nie było!), ale powinni Znać Twórczość swoich Idoli.

Uwierz mi, że kolejne pokolenia fanów, bardziej kojarzyć będą Soily(utwór wybitnie koncertowy), niż Twoje ukochane perełki w stylu... Struggle

Oczywiście strony B są bardzo ważne. Dla koneserów. Przeciętny słuchacz nie zdaje sobie nawet sprawy jakie są strony B nawet najpopularniejszych singli. Nawet znam to ze swojego przypadku. O ile strony B singli jakkolwiek powiązane z Beatlesami są i były mi w większości znane, tak np. o stronach B innych zespolów czasem dowiaduje się przez przypadek, a słucham ich muzyki od lat. Całkiem niedawno uświadomiłem sobie np jak bogate są strony B singli Depeche Mode, a słucham ich pasjami od ponad 20 lat i uważam sie za fana. Właściwie dopiero od 2 lat poznaje strony B singli innych zespołów niz Beatlesi i rodzina. Strony B to jednak sprawa dośc osobliwa, dla zboczeńców

McCartney, który w 1973 zamieścił na stronie B singla My Love premierowe The Mess nie kierował się tym, czy fani-‘koneserzy’ w 2014 roku będą mieli ‘kłopot’ z dotarciem do niego, czy nie. Wydał tę płytkę dla ODBIORCÓW ANNO DOMINI 1973 (a nie dla ‘koneserów’ czy ‘zboczeńców’). Jedni poznali ten utwór WTEDY (w 1973) inni 5 lat później, jeszcze inni 10 lat po premierze, albo nawet po 30 latach, ale tak naprawdę OBA singlowe utwory były adresowane do ÓWCZESNYCH ‘nabywców’ i strona B singla była tak samo PEŁNOPRAWNĄ częścią produktu jak strona B albumu. NIE dla ‘koneserów’ i nie dla ‘zboczeńców’ .

Jeszcze wracając do opcji 2LP. Powinny być tam uwzględnione single z 72 roku, szczególnie Give Ireland Back To The Irish, Mary Had A Little Lamb oraz C Moon, które są w klimacie Red Rose. Wydając płytę na początku 73 roku Macca miał niesamowity arsenał udanych uworów na podwójna płytę i przy odpowiednim doborze repertuaru mogło być to wypasione wydawnictwo. Możliwe, że nawet lepsze od Wild Life, które tak bardzo cenię.

Nie sądzicie, że te podwójna płyta Paula mogła być w zamierzeniu odpowiedzią na dopiero co wydaną podwójną płytę Lennona (jesień 1972)? Może to był przypadek, a może nie

Argus, a Ty poznawałeś zawartość singli ex-Beatlesów z lat 70-tych równorzędnie z premierą? A jeśli nie to kiedy dokładnie?

Tak więc jest duża różnica miedzy latami 70-tymi a obecnymi bo dzisiaj single są raczej niemodne

Gdyby miała tak mocną zawartość jak proponujesz (2LP+single) awansowałaby u mnie chyba nawet wyżej niż Ram.

Zaliczałem je w ‘czasie rzeczywistym’. I wierz(cie) mi, że naprawdę Wielką Frajdą było premierowe ‘zachłyśnięcie’ się dobrą stroną B singla. Utworów takich jak The Mess (strona B singla My Love) i Country Dreamer (strona B singla Helen Wheels) słuchało się z wypiekami na uszach i z zadowoleniem, że Macca nie odpuszcza stron B i nie wciska tam zapychaczy. Podejrzewam (a nawet jestem pewien), że Country Dreamer w całym życiu wysłuchałem więcej razy niż Helen Wheels.
W Trójce była taka audycja ‘W cieniu przeboju’ gdzie prezentowano strony B aktualnych singli – prawdziwa kopalnia ‘odkrywkowa’ - nagrywało się to na magnetofon szpulowy i już.

Wild Life - zaraz po Ram i Band On The Run moja ulubiona płyta Paula. Gdyby wywalić pierwsze 3 utwory (w szczególności drugi) byłby to genialny album.

Trzy utwory-perły: Wild Life, Dear Friend, Some People Never Know. Tomorrow i I Am Your Singer również bardzo lubię.

Kiedyś też wolałem Wild Life od Ram i Band On The Run ale trochę mi przeszło

Chyba dobrze, bo obecnie Ram i Band On The Run cenie też wyżej. Doszły po drodze Chaos And Creation i niedawno New i w rezultacie Wild Life jest obecnie u mnie poza piątką. Ale to obok Back To The Egg - płyta, której najżarliwiej bronię

Gdyby wywalić pierwsze 3 utwory (w szczególności drugi) byłby to genialny album.

Hm, chwilę po wysłaniu swojego posta przeczytałam Twoją odpowiedź jeszcze raz i chyba w złym kontekście odebrałam słowo "też". A więc mój błąd (ciężki dzień w szkole, trzeba wybaczyć ).

O, tak się składa że wspomnianą przez Ciebie "Back To The Egg" mam na 4 miejscu

Jeśli chodzi o płyty Paula z tego wieku... bez bicia przyznaję że nie zapoznałam się z nimi jeszcze w całości, tylko wybiórcze utwory. Wakacje się zbliżają, więc nadrobię zaległości.

Zgadzam się w 100%. Nie wiem dlaczego Paul umieścił je na tej płycie, a jeszcze do tego na początku. Odnoszę wrażenie, że na początku kariery solowej nie chciał być za dobry, tak jakby bał się poziomu, który wypracował w czasach The Beatles

Dopiero w środku płyty byłoby nieporozumieniem.

No to jednak byłby dziwny argument - och, boje się puścić teraz coś dobrego, a niech będą gnioty na wstępie