A już z kompletnie bliska, bo z naszego rodzimego podwórka, i nadal w temacie młodzieńcza miłość - byłam kiedyś zszokowana, gdy odkryłam, że w na początku lat 70. powstał u nas taki film.

Ach, i jeszcze "Nad rzeką, której nie ma" Andrzeja Barańskiego. Bardziej o młodości i przyjaźni, choć wątek miłosny też jest obecny.

Tego drugiego kryminału nie widziałem, zdaje się, że to druga część trylogii - pierwsza jest "Kobieta w klatce". Też widziałeś?

Widziałem, również bardzo dobry i godny polecenia film. Mam ostatnimi czasy słabość do filmów europejsko-skandynawskich.
Najlepsze jest to, że filmy amerykańskie mimo ogromnych budżetów i reklam nie robią na mnie spodziewanego wrażenia.
Co innego, kino odkrywane w większości przypadków całkiem przypadkowo, zaskakuje świeżością pomysłów i często wbija w fotel i wyciska łzy.

O, (chyba) pierwsze słyszę. To znaczy sam tytuł słyszałem, ale nie wiem, czy w odniesieniu do filmu, czy wykorzystany np. w jakimś artykule. A sam film warto obejrzeć?

Dziękuję również za pozostałe rekomendacje filmowe. Lista pozycji do obejrzenia niebezpiecznie się wydłuża

Z kina skandynawskiego ostatnio zrobił na mnie spore wrażenie film "Do Ciebie, człowieku" z 2007 roku. Wystarczyło pierwsze zdanie z recenzji na filmwebie: Nawet najbardziej zwyczajna, szara i przeciętna osoba to dziwak i kuriozum, wystarczy tylko odpowiednia perspektywa i od razu wiedziałem,że to będzie TO. Film przeraża i fascynuje. Coś jak Koterski tylko wersja full max

PS. A "Festen" to absolutna klasyka Dogmy. Vinterberg to kumpel von Triera i tak jak on robi(ł) nieprzeciętne filmy. Polecam jego "Polowanie" (chociaż pewnie każdy widział, bo swego czasu był to u nas głośny film). I nie zgadzam się z Yer Blue, że filmy europejskie są w Polsce trudno dostępne. Mało znane - może, ale stosunkowo łatwo dostępne (w kinach studyjnych, a tam gdzie nie ma kin studyjnych - w telewizji leci naprawdę dużo filmów europejskich, niestety o "nienormalnych" porach, więc trzeba posiłkować się nagrywaniem; z promocją też jest nieźle - wystarczy sięgnąć do "Ekranów" czy "Kina"). Np. z tych polecanych filmów z kilku poprzednich stron niemal wszystkie z ostatnich lat (poza najnowszymi (jeszcze) i najstarszymi) były w polskiej telewizji.

Są jeszcze dwie części trylogii Roya Anderssona (ta jest środkowa, pierwsza - "Pieśni z drugiego piętra"). Ja widziałem film trzeci pod wspaniałym tytułem "Gołąb przysiadł na gałęzi i rozmyśla o istnieniu" (film mnie zachęcił do obejrzenia samym tytułem ). Wrażliwość i spojrzenie na świat są chyba takie same w trzech filmach. Ja wyszedłem z kina pod wrażeniem pomysłowości reżysera (kilka scen to wręcz klasyczny surrealizm) i strony wizualnej.

Natomiast trzeba też wziąć pod uwagę, że to, co trafia do naszych kin i telewizji, to tylko mały ułamek spośród kina europejskiego, zwykle te odpowiednio dobrane, ambitniejsze i trudniejsze produkcje (albo przynajmniej o mniejszym budżecie). Bo w Europie nadal powstają filmy słabe, beznadziejne, wtórne, a także wysokobudżetowe, puste w środku widowiska wzorowane na kinie hollywoodzkim. Procentowo nawet jest tego więcej niż kina "ambitnego". Tylko że do nas to nie dociera.

Tak samo kino amerykańskie - to nie tylko to, co leci u nas w telewizji i kinach, jest to kinematografia tak zróżnicowana, że naprawdę każdy może znaleźć jakąś perłę pośród plastikowych koralików Nie wszystkie ich filmy są wtórne i przewidywalne, chociaż zgadzam się, że (bardzo, ale to bardzo uogólniając) kino europejskie jest ciekawsze.

Co do Anderssona: warto przed seansem "Gołębia..." przypomnieć sobie, jakie znaczenie dla Szwecji miała bitwa pod Połtawą i kim był Karol XII, bo wtedy wyjaśnia się klarownie znaczenie chyba najlepszej sceny w filmie. Sam mam w planach obejrzenie dwóch pierwszych części, na szczęście nie są one połączone ciągłością fabularną, a raczej wizją świata.

Ach, i w końcu narobiłam "Maratończyka" z Dustinem Hoffmanem i Lawrence'em Oliverem.
Na początku nie mogłam się w nim połapać, ale kiedy się już połapałam... Jej, doskonały film!