Polski Serwis Informacyjny The Beatles

Wydaje mi się, że szanse Idy i Lewiatana są zbliżone. Jest jeszcze Timbuktu, inny wybór będzie zaskoczeniem. Oscar za zdjęcia jest poza zasięgiem (konkurencja, choć nigdy nic nie wiadomo).

Sam film mi się podobał, ale nie uważam go za wybitny. Aż dziwię się jego szaloną popularnością za granicą. Nośna tematyka, zdjęcia, klimat - to największe plusy, ale scenariusz pozostawia wiele do życzenia. Zresztą film jak dla mnie za bardzo bazuje na Polskiej Szkole Filmowej, jakby współczesne kino polskie nie miało oryginalnych środków wyrazu. Lewiatana nie widziałem (Zwiagincewa tylko Elenę), więc nie mogę porównywać.

W ogóle to pięć nominacji, w tym dwie za dokument i dwie dla jednego filmu to olbrzymi sukces polskiego kina.

No cóż, zobaczymy jutro rano

_________________
Kiedy się dziwić przestanę, będzie po mnie

Jak to Ida szans nie ma? Tylko obrazy poświęcone Żydom i ludziom innej orientacji niż hetero są sprawdzonym wzorcem, na tego typu nominacje i nagrody.
Nie oszukujmy się. Podobnie jak Piotr uważam, że film nie zachwyca, wiele ciekawszych polskich obrazów przepadło w odmętach niewiedzy szanownego jury.
Ze zwycięskich filmów kilka widziałem. Urzekł mnie "Whiplash" , pewnie przez wzgląd na tematykę. Lubie filmy w klimacie "Interstellara", choć tu Oscar tylko za
efekty. Jednak najbardziej ucieszyłem się z nagrody za pierwszoplanową rolę kobiecą. Brawo Julianne!!! Ileż ona się musiała nagrać w podrzędnych filmidłach,
by w końcu odżyć jak...motyl w Still Alice(chusteczki padły )i wreszcie ja docenili. Radość z całego serducha.
Niestety przez Birdmana nie przebrnąłem, poległem po 20-25 minutach. Trochę nie moja bajka, albo tez za krótki jestem do takich filmów.
Z ciekawych zachęt na pewno muszę skonsumować " Teorię wszystkiego"

Znaczy dla mnie jest OK, ale uważam, że w ostatnich 5 latach było w Polsce z 30 lepszych filmów.
Świat rządzi się swoimi mechanizmami, decyduje szczęście i trafienie w szerokie gusta, nośna tematyka tez ma znaczenie.



Nie zachęciłeś mnie ale obejrzę ten film. I Lewiatana koniecznie.

Z sukcesem Idy mam mieszane uczucia. Z jednej strony promocja Polski i przede wszystkim polskiego, współczesnego kina, którego jestem wielkim fanem (oczywiście tylko jakiegoś procentu). Z drugiej strony, szkoda, że nie coś lepszego. Ale w sumie nie ma co psioczyć, to wieli dzień dla polskiej kinemtografii. Nawet Nóż w wodzie nie dostał oscara, ponad pół wieku trzeba było czekać na tę upragniona nagrodę.

_________________

Jestem po seansie "Teorii wszystkiego"
Polecam go równie gorąco. Niczym nie zmarnowane prawie 2 godziny seansu. Oscar zasłuzony
Mała dygresja. Akcja rozpoczynała sie w 1963 roku w Angli, więc miałem nadzieję , na choćby drobinkę ..."tego" smaku ,ale
przekonałem się szybko, że na poziomie Cambridge i Oxfordu, to był jednak inny świat.

Grali ten film w kinach? Bo polski tytuł jest, a chętnie bym obejrzał.


To specyficzny film, nie każdemu podejdzie. Ja na przykład siedziałem przez cały seans wbity w fotel i z niedowierzaniem patrzyłem na cuda, jakie wyrabia operator, gdyż (przy małej pomocy komputera) cały film jest stworzony jako jedno ujęcie. Moim zdaniem Michael Keaton powinien zgarnąć za swoją rolę Oscara, choć Redmayne w Teorii wszystkiego też był świetny.

_________________
Kiedy się dziwić przestanę, będzie po mnie

Ida, muszę wrócić do tego filmu jeszcze raz. Nie porwał mnie za 1 razem niestety.

Byłem wczoraj w kinie na filmie "Totart, czyli odzyskiwanie rozumu". Trzeci film z ważnym udziałem Tymona Tymańskiego w przeciągu 2 lat. Z początku odrażający, odpychający, ale z czasem fascynujący, przyciągający. Kocham takie kino. Historia szalonej, awangardowej, łamiącej wszelkie schematy (również obyczajowe) grupy artystycznej, która próbowała w ten sposób zabić szarość PRL-u. Yoko przy nich to gwiazdeczka pop
Film zrobił na mnie oszałamiające wrażenie. Po seansie była rozmowa z Konjo Konnakiem, chyba najbardziej pozytywnym świrem powojennej Polski - współtwórcą Totartu. Człowiek, który odpowiada pół godziny na krótkie pytanie. Absolutny kosmita, o wyobraźni nie do ogarnięcia i słowotokiem nie do powstrzymania. Uścisnąłem mu prawicę i podziękowałem za wszystko.

_________________

A więc trzeba obejrzeć. Jak co niektórzy wiedzą bardzo cenię Tymona i uwielbiam Konjo.
http://www.bialystokonline.pl/pawel-kon ... 9,2,1.html

Konjo jeździ po kraju z tym filmem po mniejszych kinach więc może będzie gdzieś w Twoich okolicach. A jeśli nie to być może TVP Kultura pokaże film. Zaskoczyło mnie, że ledwie pół roku od premiery wyświetla Sen o Warszawie - dzisiaj za pół godziny. Polecam wszystkim fanom Niemena.

A wracając jeszcze do oscarów. Próbowałem obejrzeć Birdmana. Po 40 minutach odpadłem. Totalny przerost formy nad treścią. Nie powiem oryginalny styl, szczególnie podkładu dźwiękowego (przez cały czas gra jazzująca perkusja), ale męczy wartka akcja, z której dla mnie nic nie wynika... Zrobię jeszcze druga próbę, ale nie wiem ile tym razem wytrzymam.

_________________

A oto ciekawostka, którą łyknąłem jak pelikan:
http://www.sklep.gildia.pl/komiksy/2640 ... skie-gowno

Napiszę w tym temacie, bo film ma zbyt mały związek z The Beatles, by zakładać odrębny wątek.

"Muzyka jest wieczna" (ang. "The Music Never Stopped") z 2011 r. to oparta na faktach opowieść o młodym mężczyźnie, Gabrielu (Lou Taylor Pucci), który w wyniku nowotworu mózgu utracił kontakt z rzeczywistością - nie gromadzi nowych wspomnień, ma kłopoty z kojarzeniem faktów, jest jakby oddzielony od świata niewidzialną zasłoną. Po minucie potrafi zapomnieć o czym mówił, a czasem nie można z nim nawiązać jakiegokolwiek kontaktu. Jako zafascynowany muzyką i skonfliktowany z ojcem chłopak opuszcza dom, by po prawie dwudziestu latach rodzice znaleźli go w szpitalu w takiej właśnie kondycji. Próbując pomóc dziecku, ojciec (J.K. Simmons) odnajduje terapeutkę Dianne (Julia Ormond), która za pomocą muzyki próbuje nawiązać kontakt z Gabrielem.

Nie chciałbym zdradzać za dużo, ale w tym procesie bardzo ważną rolę odgrywa pewna piosenka The Beatles. Film jest amerykański, więc poza tym jest sporo amerykańskiej muzyki (Grateful Dead, Dylan, Buffalo Springfield). Ale nie o same piosenki tu chodzi. Ja znalazłem w filmie kilka prostych, ale niesamowicie prawdziwych refleksji dotyczących muzyki w ogóle - że muzyka przywołuje wspomnienia, potrafi być wspaniałym medium komunikacji międzyludzkiej, a także że podobają nam się najbardziej te piosenki, z którymi mamy pozytywne konotacje pozamuzyczne (wspomnienia, co robiliśmy i jak się czuliśmy w chwili słuchania danej piosenki są niezwykle ważne). Film jest oparty na faktach (przypadek opisany przez Olivera Sacksa, brytyjskiego neurologa, na podstawie jego prac powstał jakiś czas temu słynny film "Przebudzenia"), co sprawia, że czasami aż trudno uwierzyć w przedstawiane wydarzenia. Świetne aktorstwo (rewelacyjny J.K. Simmons znany obecnie z "Whiplasha" i Lou Taylor Pucci) dodaje historii autentyzmu.

Jeśli chodzi o sposób narracji, to nie ma tu żadnych ekstrawagancji, budowa "wstęp-rozwinięcie-zakończenie" jest łatwo przyswajalna i pozwala skupić się na samej historii i emocjach. I tu muszę "ostrzec", że film jest - przynajmniej dla mnie - bardzo wzruszający. Co może się nie spodobać niektórym, a inni mogą to polubić, to już zależnie od gustu. Ja ostatnio nie mam nic przeciwko takim filmom

Ogólnie polecam entuzjastom muzyki i poruszającego kina spod znaku... nie wiem, Jeźdźca wielorybów?

_________________
Kiedy się dziwić przestanę, będzie po mnie

Jeśli tylko wpadnę na ten film, obejrzę na pewno. Masz dar zachęcania, opisujesz tak, że nawet jeśli to przeciętny film to i tak kusisz do obejrzenia. Amerykańskie kino mnie obecnie śmiertelnie nudzi ale może w końcu znajdzie się coś na przekór niedobrej tendencji.
Jestem ciekaw co to za utwór Beatli!

Jeździec wielorybów? A co to takiego?

A propos współczesnego amerykańskiego kina. W filmie "Boyhood" (oscar w tym roku) Ethan Hawke wspomina o "Black Album", czyli składance najlepszych post-beatlesowskich utworów. Nie widziałem, tylko dostałem cynk o takiej sytuacji. Film podobno bardzo dobry (aczkolwiek podchodzę do tej oceny z dystansem ), też szykuje się do obejrzenia.

_________________

"Boyhood" jest też na mojej liście "do obejrzenia".

"Jeździec wielorybów" to nowozelandzki film z 2002 r. rozgrywający się w środowisku Maorysów. Plemię czeka na zapowiedzianego w legendach przywódcę, który przeprowadzi je przez ciężkie czasy współczesności, gdy bycie Maorysem oznacza kultywowanie śmiesznego folkloru, a młodzi wyjeżdżają do większych miast lub za granicę i pozbawiają się łączności z tradycją. Niestety zapowiedziany lider, wnuk Koro (obecnego przywódcy), rodzi się martwy. Przeżywa natomiast jego siostra bliźniaczka, Paikea. Choć początkowo rozgoryczony śmiercią wnuka, dziadek troszczy się o dziewczynkę, ale odmawia jej udziału w zastrzeżonych dla mężczyzn rytuałach. Sam postanawia wybrać chłopca, który stanie się przywódcą.

Tak mi się skojarzyły oba filmy, bo widziałem je w niedługim odstępie czasowym i oba są bardzo wzruszające (nie takie tanio-sentymentalne, przynajmniej dla mnie). Oba niezwykle mi się spodobały, choć fabularnie i klimatycznie to osobne światy.


Amerykańskie kino w rodzaju największych, najsłynniejszych i najbardziej kosztownych widowisk obecnych w naszych kinach czy amerykańskie kino w ogóle? Polecam mniejsze, mniej znane produkcje, z obiegu festiwalowego, np. z Festiwalu Sundance, tam można znaleźć naprawdę świetne perełki (zwykle mało znane u nas, choć część jest pokazywana w telewizji, rzadziej w kinie). Jak np. "Muzyka jest wieczna".


Oczywiście, że Ci nie powiem, dowiesz się jak obejrzysz

_________________
Kiedy się dziwić przestanę, będzie po mnie

Z mojej strony mogę dodać, że "Boyhood" to miły i chwytający za serce film. Cały szkopuł tkwi w jego nietypowej produkcji - był kręcony przez 12 lat (oczywiście z przerwami), więc widzimy, jak wszyscy aktorzy zmieniają się i dojrzewają. W tle rozbrzmiewa mnóstwo uroczej muzyki, zaś film jest pełen smaczków (chociażby nasz bohater gra na Game Boy'u). "Boyhood" jest po prostu przyjemnym seansem i ciekawym (według mnie także udanym) eksperymentem w świecie kinematografii, choć muszę przyznać, że dopiero teraz, pół roku od obejrzenia, w pełni doceniam ten film. Z czystym sumieniem polecam, lecz uprzedzam, że nie ma tu fajerwerków; jest to po prostu miła podróż w czasie, która rozbudza w widzach wewnętrzne dziecko.

Słyszałem o tym długoletnim nagrywaniu Boyhooda. Zaintrygowało mnie to bardzo. Film obejrzę w najbliższych dniach, jak tylko ściągnę.



Pewnie jestem mocno ograniczony w określaniu amerykańskiego kina, bowiem oceniam tylko to co do mnie dociera a więc te najbardziej kasowe produkcje.
Niszowych praktycznie nie znam. Zdaje sobie sprawę, że mogą prezentować zupełnie inny poziom od szeroko polecanego mainsteamu.



No właśnie, to ciekawe zagadnienie. Sprawdzę na filmwebie co to za film.

W Polsce też zazwyczaj wolę mało znane filmy od superkasowych produkcji. Ostatnio odkryłem film, którego tytuł mi się nawet o uszy nie obił, z 2010 roku - "Nie ten człowiek". Niby banalny, czarno-biały, wydaje się niskobudżetowy, ale ma klimat jak z filmów Jarmusha. Zrobił na mnie większe wrażenie niż np. "Bogowie".



Jeszcze tego brakowało byś mi zdradził taki smaczek

_________________

"Boyhood" zrobił na mnie bardzo korzystne wrażenie, aż mam ochotę obejrzeć go drugi raz, a może nawet przeproszę się ze współczesnym, amerykańskim kinem
Beatlesowski wątek jest nie lada smaczkiem. Znalazłem nawet spis utworów składanki "Black Album" w sieci - bardzo ciekawa rzecz. Aż nie do wiary, że stworzył ją Ethan Hawke (pewnie musi być wielkim fanem Beatli).

http://www.buzzfeed.com/ethanhawke/boyh ... .dhXOJkX3m

_________________

Piotrek ja na Ciebie focha zaraz puszczę

http://beatles.kielce.com.pl/?action=news_com&newsid=4725

_________________

Strawberry Fields Forever

Współczesne amerykańskie kino też jest dobre, trzeba tylko poszperać w kilku miejscach.
Choćby kilka przykładów dość znanych produkcji:
- Motyl Still Alice (2014) - Julianne Moore!
- Whiplash (2014) - cudna muzyka.
- Zaginiona dziewczyna (2014) - świetne budowanie napięcia i ciągłe trzymanie widza w niepewności.
- Wolny strzelec (2014) - bardzo dobra rola Jake'a Gyllenhaal'a.
- Co jest grane, Davis? (2013) - kawałek z życia, co prawda niewiele się w nim dzieje, ale ma niesamowity klimat.
- Grand Budapest Hotel (2014) - perełka! miód dla oczu.

W zestawie Ethana zdecydowanie brakuje mi utworu George Harrisona "When We Was Fab".
Amerykańskim filmem, który mnie jakiś czas temu bardzo pozytywnie zaskoczył był "Interstellar". Polecam wszystkim.
https://www.youtube.com/watch?v=ePbKGoIGAXY

"Still Alice" mam do obejrzenia, "Boyhood" także. Resztę widziałem, "Interstellar" też, i także polecam. Z filmów z lat 2013/2014 polecałbym jeszcze "Witaj w klubie" (2013) i "Dziką drogę" (2014) Jeana-Marca Vallée, "Her" (2013) Spike'a Jonze, "Gdybym tylko tu był" (2014) Zacha Braffa, "Mów mi Vincent" (2014) Theodore'a Melfiego, "Wyścig" (2013) Rona Howarda, "Snajpera" (2014) i "Jersey Boys" (2014) Clinta Eastwooda, "Furię" (2014) Davida Ayera, "American Hustle" (2013) Davida O. Russella, "Zniewolonego" (2013) Steve'a McQueena.

Niewiele się dzieje? Serio odniosłaś takie wrażenie? Ja bym w życiu tak nie powiedział o tym filmie. Na pewno powiedziałbym, że ma jeden z lepszych oryginalnych "piosenkowych" soundtracków, jaki słyszałem. (W ogóle to polecam gorąco filmy braci Coen i Wesa Andersona)

_________________
Kiedy się dziwić przestanę, będzie po mnie