Polski Serwis Informacyjny The Beatles

O! Wspaniale, to może podpowiedz mi, co oznacza w jedenastym opisie ujęcie kilku słów w cudzysłowy? Czy to nadaje im jakieś inne znaczenie? Dlaczego słowo "KTO" jest napisane wielkimi literami? No i czy to możliwe, żeby jakiś fan nie wiedział, kto jest tytułowym głupcem? Nawiasem mówiąc Macca nie jest aż tak wielki, żeby stał na szczytach gór. W filmie widać zresztą wyraźnie, że stoi na jednym szczycie. Skąd się wzięło te kilka szczytów? Ten temat spać mi nie daje. Ponieważ jednak tekst skacze dość chaotycznie z tematu na temat, to mam nadzieję, że autor dobrze się bawił przy kilku piwach i to jest cała zagadka tej poezji

Joryk, wyluzuj.

_________________
On nie ma duszy, mówisz...
Popatrz jeszcze raz
Psia dusza większa jest od psa
My mamy dusze kieszonkowe
Maleńka dusza, wielki człowiek
Psia dusza się nie mieści w psie
I kiedy się uśmiechasz do niej
Ona się huśta na ogonie

Nie.

Skoro „nie”, to pewnie powinienem zareagować…



Rzeczywiście, mam świadomość, że nadużywam cudzysłowia i dużych liter, ale nie wiedziałem, że stanowi to taki ‘problem’ (cudzysłów zamierzony). Jednak Redaktor Gazetki (duże litery zamierzone) zaakceptował mój tekst bez uwag, więc uznałem, że jemu to nie przeszkadza. Ale w przyszłości mogę redagować teksty w dwóch wersjach: mojej i standardowej.


Co do zrozumienia „co poeta miał na myśli” - tu konieczne byłyby przypisy, na co nie pozwoliła przestrzeń w Gazetce. Niemniej, można to w ewentualnej przyszłości rozważyć (dla wygody zagubionych czytelników )


Co do „szczytów gór” - zgoda, mój błąd merytoryczny, przyznaję, powinien być „szczyt”. Ale skoro Szanownemu Adminowi ta kwestia nie daje spać, wyjaśniam jego genezę. Otóż podczas pisania, w mojej zachmielonej głowie pochrzaniły mi się szufladki z Artystami, pomieszałem McCartneya z Klenczonem, zrobiła mi się przebitka z piosenki „Moda i miłość” i linijka „jak szczyty gór w lawinie chmur” wpłynęła na tekst. Po prostu dziury w mózgu


Oczywiście, Joryku, jak sprytnie rozszyfrowałeś, pisuję teksty narąbany. Ale tym razem nieco się pomyliłeś, bo ten akurat pisałem w mocnym choróbsku (co zresztą spowodowało uzgodnione z Bobskim opóźnienie publikacji), a konkretnie na niemal prawdziwym odlocie, bo dostałem taki antybiotyk, że miałem zakaz siadania za kierownicą. Ale nachlany, czy naćpany, to przecież żadna różnica - i tak delira!


Czy ja wiem, czy tekst „chaotycznie skacze z tematu na temat”? Przecież zadany temat był JEDEN: „30 Dreszczy”. A że piosenki były bardzo różne i wyróżnione fragmenty bardzo różne, no to musiało być kontrastowo - jednak w ramach JEDNEGO TEMATU - taka jego specyfika.


No tu to już pojechałeś! Kierując się takim założeniem, że wszyscy wiedzą wszystko, to nie ma sensu pisać o czymkolwiek, bo każdy już to wie.


Tak naprawdę, to za bardzo nie wiem o co chodzi w Twoich zarzutach. Zawsze lubiłem zabawę językiem, grę słowami, zawsze przychodziło mi to naturalnie i sądziłem, że jest to jakaś odmiana.


A dlaczego nazwałeś moje pisanie poezją (i to bez cudzysłowia!) to już naprawdę nie rozumiem

PS. A jednak ten malignowy artykuł spowodował reakcję Admina, ujawniającego się raczej rzadko...

_________________
WISH is the future and ASH was the past, what stood in between was WISHBONE ASH.

Argus nie gniewaj się. Opublikowałeś tekst na forum dyskusyjnym, to się go dyskutuje. Ja zostałem zwabiony pełnymi najwyższego zachwytu i uwielbienia recenzjami Twojego tekstu. Masz, jak widzę, pewne grono zwolenników, które czuje, co piszesz. Ja jednak rzadko kiedy jestem taki domyślny.

Ograniczam się ze swoimi uwagami wyłącznie do części jedenastej (Fool On The Hill). Drugi dzień zastanawiam się, jaka ewentualnie by była główna teza w niej zawarta?
- najfajniejsze w tym pięknym klasyku są dwie sekundy szumu?
- szum z 1967 roku skojarzył Ci się z Wings?
- pytasz o głupca w kontekście Wings, o których się rozpisujesz wcześniej? czy też w kontekście Beatlesów? a może pytasz, bo nie wiesz? a może kierujesz zagadkę do nas?

Trochę mi wyjaśniłeś. Należy odrzucić z Twoich tekstów cudzysłowy, wielkie litery oraz zapewne pogrubienia i kolorowanki, bo one nic nie znaczą. Są nadużyciem.
Nadal jednak tekst jest nieczytelny. Ja mam taką teorię, że chciałeś nas wypróbować. Chciałeś sprawdzić, czy my rzeczywiście czytamy Twoje teksty. A może walnąłeś nam zagadkę, jak Lennon z morsem i dopiero gdzieś za dziesięć lat przyznasz się, że nastąpiła drobna pomyłka. A może po prostu postanowiłeś zażartować? Pomyślałeś, że gdy napiszesz, że z Foola najlepszy jest szum, to fani wyprostują kosy na sztorc i zacznie się ognista dyskusja. No to masz.

Po pierwsze, nie gniewam się, bo inaczej obraziłbym się, wypiął i tyle by mnie tu było. Ale chwyt z moim pisaniem „pod wpływem” raczej fair nie był…

Po drugie, podczas gdy ja szczegółowo odniosłem się niemal do każdej poruszonej przez Ciebie kwestii, Ty ograniczyłeś się jedynie do dostrzeżnia mojego wyznania o dużych literach, etc. - rozumiem, że tak WYGODNIEJ.

A do sedna przechodząc. Nie sądziłem, że będę musiał analizować to, co wytworzyła moja ‘chora’ głowa .

‘Nieszczęsny’ punkt jedenasty…

Przede wszystkim: w żadnym momencie NIE NAPISAŁEM, że ten 2-sekundowy szum uważam za „najfajniejszy w tym pięknym klasyku”. Wygląda, że czytasz wnikliwie, ale chyba niezbyt dokładnie przeczytałeś mój wstęp.

Yer Blue w założeniach narzucił wybór fragmentów do 30 sekund. Ja z kolei przyjąłem, że nie będę powtarzał fragmentów wybranych przez moich poprzedników (uznałem, że pisanie po raz trzeci o tym samym może wypaść nudno).

Gdybym miał możliwość pisania bez ograniczeń (spróbuj kiedyś wyrazić się w kilku słowach o którejś Fab-piosence, tak jak to dzieje się w Gazetce w odcinkach 50-rocznicowych), to pewnie punkt o The Fool On The Hill (tak przy okazji, częstym błędem w pisowni jest pomijanie w tytule tego początkowego „The” ) brzmiałby następująco: „W perfekcyjnym utworze The Fool On The Hill uwielbiam wszystko: słowa, melodię, aranżację, wykonanie, ale TYM RAZEM chciałbym zwrócić uwagę na mały 2-sekundowy Drobiażdżek, który być może nie wszyscy dostrzegają…itd.” Ale nie miałem takiego luksusu - Robert wie ILE zdań i słów musiałem wyrzucić z wersji pierwotnej (ponad 2000 znaków), więc przy określonych ramach objętościowych siłą rzeczy trzeba operować SKRÓTEM (co dla mnie nie zawsze jest łatwe). The Fool On The Hill w CAŁOŚCI uważam za Dzieło Genialne. Ale w tym wyborze chodziło o FRAGMENTY, a nie całe utwory. Mogłem wyróżnić mój ulubiony fragment tekstu, ale to zrobiłem już przy okazji rankingu na Fab-teksty. Gdybym był pierwszym (z naszej trójki) piszącym o tej piosence, pewnie wybrałbym fragment z fletami, ale ‘podebrał’ mi go Fangorn, a przecież narzuciłem sobie zasadę: zero powtórek. Wybrałem więc „szum ptaków”, który bardzo lubię od pierwszego kontaktu z ‘Głupcem’, ale nie znaczy to, że to jest tu dla mnie „najlepsze” - to Ty próbujesz mi to przypisać. Chciałem po prostu zwrócić na to uwagę.

Kwestia skojarzenia z Wings… Po prostu spontan! Łańcuszek nagłych skojarzeń: przypominając sobie tą piosenkę, przypomniałem sobie film z samotnym Autorem na szczycie (liczba pojedyncza ), plus ten odgłos skrzydeł ptaków, plus taki rysunek autorstwa jakiegoś rosyjskiego plastyka, na którym Paul z Wingsowymi skrzydłami ‘odlatuje’ od zespołu i przelałem Skrót tych skojarzeń na papier, nie traktując tego poważnie, dlatego o ‘symbolu’ tego wszystkiego napisałem właśnie w cudzysłowie, ale jeśli ktoś ewentualnie ma ochotę się nad tym zamyślić - to proszę bardzo.

A pytanie o głupca? Z podanych przez Ciebie opcji wybieram tę z zagadką skierowaną do przemyślenia.


Przypisujesz mi rolę, której sobie nie uzurpuję. Tak naprawdę moim założeniem (zawsze) jest zwrócenie uwagi innych (mówiłem już o tym), żeby nie traktować Beatlesów jedynie jako ładne piosenki, muzak z windy, tylko żeby zachęcać do ‘wgryzania się’ w Ich Twórczość i Ich Dzieje. Nie wiem kim są odbiorcy Gazetki NFC, ale sam kiedyś scharakteryzowałeś typową obecną polską fankę Beatlesów jako osobę młodą, a więc może jednak nie wszystko jest dla wszystkich fanów oczywiste i znane? I może warto przekazać im COŚ alternatywnego w stosunku do kolorowych artykułów z tabloidów?


Dyskusja zawsze mile widziana! Pod warunkiem, że odezwiesz się szybciej, niż za pół roku .

_________________
WISH is the future and ASH was the past, what stood in between was WISHBONE ASH.

Po prostu jesteś mistrzem rozpuszczania zarzutów w dużej ilości wody Postanowiłem więc, że nie będę komentował niczego, co nie dotyczy sedna, czyli punktu jedenastego. Po kilku minutach okazałoby się bowiem, że dyskutujemy już nie o tekście lecz o wpływie Klenczona na Lennona lub odwrotnie. Aż tak łatwo to nie będzie


Ja bym się zgodził i moglibyśmy iść na piwo


Czyli trochę tak jakby podałeś przykład nie na temat? Mnie się zdawało, że to mają być raczej momenty najlepsze czy tam wywołujące dreszcze...


Przepraszam, Chciałem dokończyć tą dyskusję o dwóch gitarach prowadzących ale po prostu nie miałem czasu. Chciałem znaleźć nuty "In My Life" z solówką ale... poza tym, że pracuję, to jeszcze muszę się interesować stroną. Jestem prywaciarzem, nie siedzę na etacie Nieładnie jest rozgrzebać dyskusję i zniknąć ale przynajmniej wiesz, że czytam i się interesuję.

Trzymam za słowo!

PS. A z innej (że tak powiem) beczki - czy słowo „prywaciarz” nadal funkcjonuje w dzisiejszej rzeczywistości? Bardzo dawno tego nie słyszałem.

_________________
WISH is the future and ASH was the past, what stood in between was WISHBONE ASH.

Z chęcią też bym poszedł z Wami na piwo, ale to chyba mało prawdopodobne.

Wracając do Argusa i jego tekstu o dreszczach, to jak powiedział Pablo Picasso:
Wśród ludzi jest więcej kopii niż oryginałów.
A w tym wypadku mamy do czynienia z prawdziwym oryginalnym i celnym podejściem do tematu dreszczy.
Czytanie wszystkich kalamburów słownych sprawiło mi ogromną radochę i satysfakcję i jestem strasznie podbudowany, że taki KTOŚ mimo choroby i innych spraw poświęcił swój cenny czas by napisać do gazetki TEN oryginalny tekst.

Witam. Z przykrością stwierdzam, że rzadko tutaj zaglądam. Sporo innych zajęć, plus moje dwa blogi. Po prostu nie miałbym czasu na nic gdybym chciał tutaj także zamieszczać swoje opinie w tak chwalonym i polecanym zawsze przeze mnie portalu o FabFour. Miałem napisać do Roberta (w końcu zadzwoń, mam nadzieję, że ten paskudny nastrój, który 'wyczytałem' z naszego ostatniego pisania już minął). Wpadłem na wątek (nowe wpisy) i w dyspozycyjnej chwili poczytałem numery gazetek, także ostatnią dyskusję. Dla mnie jak wiecie lub nie (ale kto tworzyłby blog nie będąc fanem podmiotu blogu prawda?) podobają się wszystkie teksty, wszystkie opisy subiektywnych odczuć w poszczególnych utworach. Sam kiedyś taki tekst popełniłem na blogu choć zdawkowo i 'po łebkach'. O ile pamiętam zachwyciłem się tam przede wszystkim wokalem Johna w 'Please Mister Postman' czy epickimi, pompatycznymi chórkami w 'Carry That Weight'. Tak naprawdę -skonstatowałem to po finalnej lekturze, że wszyscy Autorzy ujęli, opisali, zauważyli, dostrzegli, podkreślili, zaakcentowali (itd) znakomite fragmenty w muzyce Geniuszy z Liverpoolu. Piękne jest to jak każdy to potrafi inaczej odbierać, sercem, umysłem, całym sobą. Argus pięknie napisał o tym, że Beatlesi nauczyli go słuchać, słyszeć i przeżywać. Dokładnie tak jest ze mną. Trudno mi dzisiaj wyobrazić sobie jakiegoś faktu z historii zespołu, którego nie znam, podobnie fragmentu muzyki, utworu, detalu w postaci pięknie wyróżnionych przez Joryka składników muzycznego nagrania The Beatles (zresztą od małego byłem fanem słuchania na słuchawkach, wsłuchiwania się w brzmienie, jakość produkcji, dostrzegania tego kształtu muzyki, który umyka nam w tzw. eterze), a mimo wszystko ciągle odkrywam coś nowego, innego, inaczej to przeżywam. Od wielu też lat - poradził mi kiedyś słuchać tak muzyki pewien znany muzyk, polska legenda muzy, nieżyjąca już dzisiaj - że warto słuchać danego utworu np. podążając słuchem za jednym wybranym instrumentem, np. za linią basu. Posłuchałem za jego radą na drugi dzień 'Dear Prudence' i wsiąkłem. Zresztą warto tak słuchać - uprzedzam, nie jest łatwo - np. muzyki Floydów. W samym skupieniu się na takim słuchaniu jest też swoista przyjemność, może podobna do wrażeń podróżników eksplorujących nieznane tereny. Kiedyś przekonałem kogoś bardzo nielubiącego popu, soulu, disco by posłuchał co robi z muzyką Quincy Jones w muzie Michaela Jacksona (partia smyczkowa w części instrumentalnej 'Who Is It', bas i perkusja w 'Billie Jean'). Sluchawki zrobiły swoje. Ok, wracając zamykając temat Beatlesów i tzw. 'dreszczy'. Pewnie mam inne, na niektóre zauważone przez Autorów nie zwróciłbym uwagi (nawet teraz, po zwróceniu mi na nie uwagi), ale to właśnie jest siła, potęga, piękno Muzyki. Oddziałowywuje ogólnie podobnie na ludzi (raczej każdy lubi muzykę jako bodziec), w innym wymiarze już jednak działa na nas inaczej, subiektywnie i to jest fantastyczne. Wszystkie fragmenty z tekstów są ważne, istotne, i jak to wiele razy podkreślam, w każdym utworze Beatlesów, swą wyjątkowość dana piosenka zawdzięcza delikatnemu dotykowi Boga. Nie mogło być inaczej. Nieprzypadkowo Beatlesi, Bóg i Beethoven zaczynają się na tą samą literę.
Krzewienie wśród ludzi Beatlemanii to piękna misja. Jak widzę, jest nas sporo.

_________________
Ryszard. Mój blog o The Beatles: http://fab4-theBeatles.blogspot.com

Ukazał się nowy numer gazetki NFC. Oprócz newsów, relacja z koncertu Paula w Pradze, oczami fanów z tego forum. Yer Blue wybrał najciekawsze relacje a ja z bólem serca i tak musiałem powycinać to i owo. By relacja pełniejsza, zrezygnowałem z logo na rzecz znaku wodnego, który podpowiada zawartość pod nim znajdującego się tekstu.
Tradycyjnie dziękuję wszystkim za pomoc w powstawaniu numeru i życzę udanej lektury:

Dopiero teraz ściągnęłam i przeczytałam.
Dziękuję za nowy numer gazetki i wszystkie fantastyczne relacje

_________________
On nie ma duszy, mówisz...
Popatrz jeszcze raz
Psia dusza większa jest od psa
My mamy dusze kieszonkowe
Maleńka dusza, wielki człowiek
Psia dusza się nie mieści w psie
I kiedy się uśmiechasz do niej
Ona się huśta na ogonie

Piotrek (Yer Blue) ma popsuty komputer i podejrzewam, że nie może wysyłać e-maili do osób komentujących i oceniających dorobek płytowy Beatlesów.
100 numer gazetki wisi zatem na włosku, ponieważ mamy już wtorek 2 sierpnia, a 5 wybywam z rodziną nad morze.
Komentarze i oceny płyty "Revolver" z okazji 50 lecia wydania, podesłali jak dotychczas: Dawidsu, dr.Maxwell, Ryszard i Yer Blue.
Wiem, że są wakacje i nie wszyscy mogą... Kto jednak da radę to powinno być miło i ciekawie.
Przypominam, że komentujemy i oceniamy w pierwszej części cztery piosenki: PAPERBACK WRITER, RAIN, TAXMAN, ELEANOR RIGBY.
Są już pierwsze "10" czekam(y) na kolejne.

Lada dzień ukaże się 100 numer gazetki NFC.

Bardzo dziękuję za pośrednictwem tego forum Beatlesom za pamięć. Naprawdę nie spodziewałem się. Jestem w szoku.

REWELACYJNA przeróbka!

_________________
On nie ma duszy, mówisz...
Popatrz jeszcze raz
Psia dusza większa jest od psa
My mamy dusze kieszonkowe
Maleńka dusza, wielki człowiek
Psia dusza się nie mieści w psie
I kiedy się uśmiechasz do niej
Ona się huśta na ogonie

Szok szok kosmos z tym nawiązaniem. Cudo!



Zostały wysłane miesiąc temu. Nie mam wpływu na to jeśli maile nie docierają lub na wszelką opieszałość w podrzucaniu komentarzy.
Chociaż muszę przyznać, że zapomniałem o Svarogu, za co go przepraszam.
Proponuję dawać info w tym temacie - sytuacja będzie jasna i klarowna.

_________________

Dziękuję Aniu i Piotrze. Cały czas się uczę. Aż strach pomyśleć co będę tworzył za 10 lat.
Jest już najnowszy 100 numer gazetki NFC. Po dłuższej przerwie wróciliśmy do cyklu artykułów komentujących i oceniających płyty z dyskografii The Beatles na 50 lecie powstania.
W 22 odcinku cyklu do grupy komentujących i oceniających fanów dołączył Dawidsu.
By nie pominąć żadnych piosenek z dyskografii na pierwszy ogień zabraliśmy się za singiel "Paperback Writer" / "Rain".
Tradycyjnie dziękuję wszystkim bez których numer ten by nie powstał (nicki znajdziecie po obu stronach gazetki).

Gratuluję setnego numeru, Robercie! I życzę na dobry początek kolejnych dwustu! Jestem dumny móc dokładać cegiełkę do Twojego, cudownego beatlesowskiego przedsięwzięcia

_________________

I ja gratuluję setnego numeru!
Wielkie dzięki Robercie i... wspaniałego urlopu

PS Jak widzę, nikt jednak nie dostanie w papę?

_________________
On nie ma duszy, mówisz...
Popatrz jeszcze raz
Psia dusza większa jest od psa
My mamy dusze kieszonkowe
Maleńka dusza, wielki człowiek
Psia dusza się nie mieści w psie
I kiedy się uśmiechasz do niej
Ona się huśta na ogonie

Znowu muszę Wam podziękować. Chyba się zmówiliście by pisać pochlebne posty parami.
Nie zawsze byłem zadowolony z efektu końcowego gazetek w ciągu tych 12 lat. Miałem swoje wzloty i potknięcia (upadków nie było). Prawdziwym kopem do dalszej wytężonej pracy, było pojawienie się na stronach gazetki Piotra (Yer Blue). Jego entuzjazm i kolejne świeże pomysły by gazetka stała się nie tylko ciekawa dla fana Beatlesów, ale oryginalna i pouczająca, udzieliły się i mojej osobie.
Nie chcę mu za bardzo słodzić, bo prawdopodobnie to kiedyś przeczyta i będzie zaprzeczał, ale nie pociągnął bym gazetki do przodu bez tego chłopaka.
Piotrze nie dokładasz cegiełek, Ty stawiasz całe fundamenty i ściany. Dziękuję Ci i pozwól, że zakończę wątek.
Dla mnie najważniejsza jest świadomość, że nie tworzę gazetki dla siebie. Kolejne numery, które powinny się jeszcze jakiś czas ukazywać, mają sens pod warunkiem, że ktoś to czyta i komuś zależy by ta historia trwała jak najdłużej.
Drugą osobą, która mnie inspirowała i nie pozwalała popaść w nijakość i o której często myślałem składając kolejne numery była i zawsze będzie Dorothy.