Są takie płyty, które nie zachwycają mnie od razu, jestem zawiedziona, ale potem stają się jednymi z moich ulubionych (np. tak było z "New"). Aby tak się jednak stało, muszę czuć, że coś w tej muzyce jest - intrygującego, ciekawego, przyjemnego, refleksyjnego - cokolwiek. Przy pierwszych odsłuchaniach, pomimo zawodu (ale nie całkowitego odrzucenia), jest też jakaś wątpliwość (a może to jednak jest dobre?).

W przypadku "Press To Play" czy nawet "Flowers In The Dirt" niestety od razu wiedziałam, że to nie do końca dla mnie i to akurat raczej się nie zmieni.

Natomiast tak obiektywnie: Pierwsza Dziesiątka pokazuje że Paul McCartney PRZEMAWIA MUZYCZNIE Swoją Twórczością ZARÓWNO z XX, jak i z XXI wieku (jako jeden z bardzo niewielu).

Jeśli już od pierwszego przesłuchania masz wyrobiona opinie o słuchanej muzyce to tylko Ci zazdroszczę. Ja mam takie coś bardzo rzadko. Oczywiście niektóre płyty od razu powalają na kolana, ale nie jest to takie oczywiste. Przykładowo, chyba najlepsza wg mnie płyta nowego stulecia jaką jest "13" Sabsów, z początku wydawała mi się nieznośnie wtórna i monotonna a już "God Is Dead" za pierwszym przesłuchaniem to było dla mnie męczące 9 minut, w którym kompletnie nic się nie dzieje. Po którymś przesłuchaniu jednak zostałem zahipnotyzowany utworem a całej płycie daje 10/10. Płyta wybitna. Podobnie było z "New" choć tej do wybitności trochę brakuje.

Najszybciej mi wchodzi stary progres. Tutaj jestem już w stanie po jednym utworze powiedzieć, że płyta jest/będzie genialna Taki paradoks: w muzyce bardziej złożonej odnajduje się od razu, prostotę muszę odkrywać długo. Tak mi się przypomniało, że "Struggle" - japoński bonus znokautował mnie już od pierwszych sekund, po prostu od razu myśl: na to czekałem, chcę więcej! Chyba najbardziej trudny w odbiorze utwór z "New". Z kolei do tytułowego musiałem się przekonywać chyba z miesiąc, by rzec: fajne. Prawdopodobnie każdy inaczej przyswaja dźwięki, które są przecież czystą abstrakcją i pewnie każdy słyszy/odczuwa je zupełnie inaczej.

Mmm… trochę mnie „dziwią” te dywagacje, że album który początkowo może wydawać się „na nie” (‘odrzucony’) z czasem przechodzi na stronę pozytywną… (?) Przecież jeśli album Jest Dobry, to Jest Dobry Zawsze – Od Początku. Kolejne przesłuchania oczywiście pozwalają Bardziej Go Poznać, Dostrzec Smaczki, Wyłonić Ulubione Fragmenty, Lepiej Poznać i Zapamiętać, ale trudno mi jest wyobrazić sobie sytuację, że początkowo album jest uznawany za ‘kiepski’ a po iluś tam przesłuchaniach ‘okazuje się’ Dobry. Nie wiem, może to jest kwestia ‘osłuchania się’ z muzyką, ale ja po pierwszym przesłuchaniu (oczywiście wnikliwym) wiem czy płyta jest dobra, czy kiepskawa, a kolejne przesłuchania utwierdzają mnie w tej pierwotnej opinii. Osobna kwestia czy mi się album ‘podoba’. Ktoś tu wcześniej użył (słusznie) rozróżnienia między terminami „lubię” i „cenię”. I chyba w tym sedno…

Fora się - mam wrażenie - wymieszały. Ludzie idą za ciekawym tematem. Nie interesuje ich, gdzie ten temat jest. Nie można powiedzieć, że jedni są tacy, a drudzy inni, bo to na ogół są te same osoby i to - jak się okazało w trakcie głosowania - o dużym rozsądku, rozwadze i znajomości rzeczy. Zostało zaledwie kilka osób, które zwracają uwagę, gdzie piszą i są jakoś emocjonalnie związane. Ja uważam, że bardzo dobrze, że Piotrek anonsuje ankiety na obydwu forach i bardzo dobrze, że sumuje głosy. Najważniejsze, żeby sobie pogadać o Beatlesach ze znawcami, gdziekolwiek oni są.

Kaśka mówi, że Beatlesów się nie słucha, tylko ogląda i pewnie ma rację, ale żeby chociaż te zdjęcia miały jakiś związek z czymkolwiek ...na przykład z porą roku.