Moja konkursowa recenzja (te pseudo coś z pierwszego posta się nie liczy  ):
Świat muzyczny rządzi się dziwnymi prawami. Czasem płyty o miernym poziomie jakości zdobywają wielką popularność a innym razem przepadają dokonania, które ocierają się o geniusz. Taki los spotkał pierwszą płytę Wings "Wild Life". Możnaby zaryzykować, że to najmniej znana pozycja w całym dorobku solowym Paula McCartney'a. Wydana w 1971 roku, ledwie pół roku po popularnym "Ram" i niejako z zaskoczenia prezentująca nowy zespół muzyka - Wings. Jako jedyna w karierze artysty nie poparta żadnym promocyjnym singlem, przepadła całkowicie w cieniu poprzednika. A tak się składa, że jest to jedna z moich ulubionych płyt basisty Beatlesów.
Można zarzucić artyście, że się do tej płyty nie przyłożył, ze nagrał ją zbyt szybko i pochopnie. Można. Ale gdy płyta, jakkolwiek nagrana w pośpiechu, posiada zestaw prawie samych udanych kompozycji, to sprawa jej produkcji staje się mało istotną drobnostką, która przecież nie wpływa na osąd jej wartości gdy słuchaczowi zwyczajnie pasuje od strony muzycznej. Dla mnie "Wild Life" od strony melodycznej i kompozytorskiej - to jedno z mcCartneyowych arcydzieł. Na plus mogę zapisać nawet jej brzmienie. Nie jest przesadnie wypolerowane i wzbogacone cudami techniki aranżu, ale to właśnie daje jej uroku. Ta jej surowizna sprawia, że nie jest przesłodzona jak większość dokonań Paula, co bardzo sobie cenię.
Debiut Wings posiada oczywiście również minusy. Dwa największe z nich znajdują się na stronie A winyla. Pierwszy z nich nazywa się "Bip Bop" i jest czymś co mogłoby cieszyć gdyby trwało góra minutę. Niestety, nagranie rozłazi się do bolesnych czterech minut męczenia tego samego schematu. Doprawdy trudno zgadnąć, co przez to chciał osiągnąć artysta? Jeśli poirytowanie słuchacza to mu sie udało. Drugi minus to kompozycja "Love Is Strange", która może aż tak chybiona nie jest ale jej przeciętność razi w kontekście innych pereł na tej płycie.
I teraz przechodzimy do największych plusów. Do pozostałej załogi kompozytorskiej tego dzieła. Każdy kolejny utwór sprawia, że można wręcz pomyśleć: takiego zestawu pereł nie ma na żadnej innej płycie Beatlesa. "Wild Life" zaczyna sie od niesamowicie ekspresyjnego "Mumbo". Już sam, wybitnie drapieżny wokal Paula sprawia, że można zrobić wielkie oczy. Świetne partie gitar i znakomite wejscia organów dopełniają szczęścia. Słychać, że utwór został wykonany z marszu i bez poprawek, ale jakie to ma znaczenie skoro daje to TAKI efekt. Surowo brzmi również "I Am Your Singer". Krótka, prosta piosenka, ale jej urok można rozpatrywac w kategoriach atomowych. Coż za boska melodyka! Uroku dodaje duet wokalny Paula z Lindą, oraz środkowa partia jakiejś piszczałki. Nie wiele środków wyrazu kosztowało również wykonanie "Some People Never Know", który kolejny raz poraża niezwykle atrakcyjnymi pomysłami melodycznymi. W tym utworze słychać coś z Harrisona, taką lekkość i zwiewność jego stylu. Wsapniałe jest w nim solo na dwie gitary, można jedynie pomarudzić na czas trwania nagrania - mogłoby być krótsze. Końcówka trochę się rozłazi. Tyle nagrania bardzo dobre. Zostały już tylko wybitne lub o te wybitność się ocierające. "Tomorrow" to numer, który byłby mocnym punktem każdej płyty McCartneya. Zawiera wszystko za co kocham tego gościa. Wielkie odziaływanie melodii, bajecznych chórków i takiego błogiego klimatu sprawia, że w jego szlachetnym pięknie można się zatracić. Nie znajduję natomiast epitetów jakie mogą określić mój stan podczas obcowania z utworem tytułowym. Nagranie ma niesłychaną siłę oddziaływania. Począwszy od delikantego intra, przez oniryczny motyw klawiszy, wokalnie rozgrzewającego się Paula, poruszający, wzbogacony ujmującymi partiami chórków refren, skończywszy na podniosłym, utrzymanym w klimacie końcówki "Hey Jude", niedoścignionym finale. W tym niespełna 7 minutowym nagraniu zawarta została istota sponiewierania dżwiękami, spragnionego głębszych wzruszeń słuchacza. Naiwnie brzmi ale tak jest. Jak dla mnie Paul McCartney nigdy nie nagrał czegoś równie genialnego. Płytę kończy zaskakująca, bo wyjątkowo ilustracyjna, rozmarzona, niezwykle efektownie zaaranżowana na pianio, smyczki, tudzież kojący saksofon - ballada "Dear Friend". Słowa skierowane do Johna też skaładają się na jej jakość, jak rzadko u Paula poruszają. Przy czym to tylko pozorna odpowiedź na wydane kilka miesięcy wcześniej "How Do You Sleep?" Lennona, bowiem utwór powstał jeszcze w 1970 roku. Aczkolwiek tak bywa odbierana i niejako kończy ich "konflikt" na płytach. Utwór na długo pozostaje w pamięci i nawet w kontekście całego dorobku Beatlesa jest czymś niezwykłym i porusząjacym. Tak jak i większość tej niezwykle udanej, a bardzo niedocenionej płyty.
Na koniec mała ciekawostka. W ubiegłym roku miałem przyjemność rozmawiać z Piotrem Metzem na temat tej płyty. Zaczęło się od utworu tytułowego - pytałem redaktora, czy jest mu jakoś bliski, bowiem w czasach gdy był szefem RMF FM nagranie non stop leciało (w całości!) w radiu. Pan Piotr odparł, że puszczał ten numer bo płyta "Wild Life" jest jego ulubioną w całej dyskografii McCartneya. Zaskakujące, prawda?
|
Może po 3 pierwszych utworach włączają STOP i dowidzenia? 
Tomorrow to jest coś co strasznie uwielbiam, co za chórki! Posłuchajcie! Z kolei I Am Your Singer to perła w koronie! Te utwory byłyby perełkami nawet na Białym Albumie! Jest jeszcze utwór o takiej niezwykłej Harrisonowskiej delikatności - Some People Never Know. Jeszcze solo takie pod George'a. Już do samego końca płyty odpływam i wymiękam. 
) za dyskografię Paula, i powiem tak- "Ram" zrobił na mnie wielkie wrażenie, a "Wild life"... no cóż, co mam powiedzieć, jak mi Macka wylatuje z "Dear friend", "Tomorrow", "Wild life"i "Mary Had A Little Lamb" (mam jakiś dziwny sentyment do tego utworu)? Jak mogę być obiektywna (skoro nigdy nie jestem... 
). 
- 9