The Beatles Polska. Info.

John Lennon dla programu The Tomorrow Show

1975-04-28,  autor: kasia  
[...powrót do newsów]

John udziela wywiadu Tomowi Snyderowi na potrzeby programu The Tomorrow Show.

Snyder rozpoczął rozmowę wspominając wpływ, jaki na Stany Zjednoczone miała pierwsza wizyta Beatlesów w tym kraju w 1964 roku. Prowadzący przypomniał również pobyt na koncercie Beatlesów w Filadelfii w 1965 roku:Tak wiele było wrzasków i tak wiele bisów.

Tom: Czy podczas grania koncertów martwił was choć trochę fakt, że ludzie nie słyszeli waszej muzyki, a tylko swoje wzajemne krzyki?

John: W pewnej chwili zrobiło się to trochę nudne. Kiedy zdarzyło się pierwszy raz, wszystko zdawało się cudowne, bo wchodząc na scenę słyszeliśmy tylko wrzask. Ale wkrótce zaczęliśmy grać z playbacku, a wówczas – nie wiadomo dlaczego- sprzęt często się sypał...muzyce to bynajmniej nie pomagało.

Tom: O ile dobrze pamiętam, w każdej organizacji fanów istniały mniejsze fancluby, skupiające poszczególnych członków waszego zespołu…

John: Cóż, był to głównie ‶Beatle-Club”, ale rozszerzyli go trochę, żeby…

Tom: Zastanawiam się jednak nad poziomem do jakiego taki zespół musi być zjednoczony, kiedy publiczność ma swoich ulubieńców. Kiedy na przykład więcej niż Johna lubi Paula…

John (wybuchając śmiechem): To rzeczywiście prawda.

Tom: Zastanawiam się też, czy nie jest w takim przypadku okropnie trudno pozostawać przyjaciółmi. I czy grając w zespole pokroje Beatlesów czy Stonesów, ktokolwiek interesuje się jeszcze przyjaźnią.

John: Nie zakończyliśmy działalności przez to, że nie byliśmy już przyjaciółmi. Po prostu znudziliśmy się już sobą, a nuda zawsze wywołuje napięcia.

Tom: Jak można się nudzić robiąc to, co robiliście?

John: Bo do niczego to już nie prowadziło. Wcześniej zupełnie przestaliśmy grać trasy i powiedzieliśmy sobie ‶czas na produkcję albumów”. No i zaczęliśmy wchodzić do studia, zawsze we czterech, patrzeć po sobie i grać w kółko te same frazy…

Tom: W tych głupiutkich fryzurkach.

John: W głupiutkich fryzurkach, z których jedną masz na głowie nawet i ty. Zobaczcie państwo – taka sama.

Tom: Powiedz więcej na tema wspólnego projektu z Yoko Bed-Ins z 1969 roku.

John: W sumie była to siedmiominutowa konferencja prasowa zorganizowana w naszym łóżku. Pierwszego dnia reporterzy pobili się przed drzwiami żeby tylo do nas dotrzeć, bo myśleli pewnie, że wewnątrz dzieje się coś pikantnego.

Tom: Zmysłowego.

John: Szukałem tego słowa. Jednak wszystko co zobaczyli, to dwoje ludzi mówiących o pokoju. Reporterzy zawsze mają do dyspozycji jakieś pięć, do dziesięciu minut na wywiad. My więc pozwoliliśmy im wypytywać na o wszystko w praktycznie nieograniczonym czasie siedmiu dni i cały czas zachwaliśmy pokój.

O osobach publicznych, które nie są w stanie cieszyć się ze swej prywatności

John: Mogę spokojnie chodzić ulicą, chociaż zdarza się, że ktoś mnie zaczepi, mówiąc: „Cześć John” albo pytając „Jak tam twoja wiza?”. Nigdy jednak nikt mnie nie dręczy. Czasami podpisuję jakiś autograf ale to wszystko. Przeszedłem już okres, kiedy nie mogłem się nigdzie ruszać. Chodzimy normalnie do restauracji, do kina, gdziekolwiek mamy ochotę… jeśli stwierdzimy, że mamy chęć na kolację w mieście, wiemy że nic specjalnego się nie wydarzy. Prawdopodobnie mniej poznają niż ciebie.

O narkotykach w przemyśle muzycznym

John: W przemyśle muzycznym – zresztą jak w każdym innym – jest teraz mnóstwo prochów. Jest ich tak dużo, że z łatwością można je mieć praktycznie w każdej chwili. Nie ma żadnych undergroundowych kręgów osób, które je biorą. Nawet najzwyklejsi ludzie biorą praktycznie bez ograniczeń, łącznie z kokainą. Jeżeli tylko chcesz, z łatwością możesz je mieć.

Do rozmowy dołączył prawnik Lennona – Leon Wildes.

Wildes: John został skazany na deportację ze Stanów Zjednoczonych ze względu na upłynięcie terminu ważności jego pobytu. Biuro IS (Immigration Service) stworzyło w tym celu cały system przepisów. Walczyliśmy jednak z tym wnioskiem i po jakimś roku, przez który John traktowany był wciąż jako nielegalny imigrant, decyzję odsunięto.

Tom: Kiedy wszyscy byliśmy dziećmi, mówiono nam: „Po co się pchać w miejsce, gdzie jesteśmy niemile widziani?” Mógłbyś przecież mieszkać każdym miejscu na świecie. Po co zawracać sobie głowę, skoro robią ci z tym tyle kłopotów?

John: Ponieważ chciałbym bardzo mieszkać w kraju ludzi wolnych, a poza tym skoro wszystko zależy od Wuja Sama, chyba nie bardzo go to obchodzi, bo w innym przypadku chciałby by mieszkał tu któryś z Beatlesów. Kiedy wsiadam do taksówki, kierowca zawsze mnie pyta: „Jak leci? Mam nadzieję, że uda ci się tu zostać’. Lubię tu mieszkać, bo właśnie stąd pochodzi cała muzyka. Całe życie ten kraj był dla mnie wzorem i natchnieniem, a dodatkowo dzięki niemu jestem jaki jestem. Kocham go, lubię tu mieszkać, mam tu mnóstwo przyjaciół i właśnie tutaj chcę żyć. Statua Wolności...witamy!

űródło: Keith Badman: The Beatles po rozpadzie.